Εφτυσε κι έφυγε!

17:00 20/8/2011 - Πηγή: Olympia

Γράφει ο Δημήτρης ΑρβανίτηςΕιδ. Σύμβουλος δ. Ξηρομέρου Αιτ/νίαςΑπόστρατος αξιωματικός ΕΣΗ ώρα ήταν περασμένη. Παρ΄όλα αυτά ο κόσμος επέμενε.  Σαν να ήθελε να ξορκίσει τη γενικώτερη μιζέρια!  Χώρος  η πλατεία της κωμόπολης, ο κόσμος πολύς. Σίγουρα το ότι προσφερόταν  δωρεάν ψητή προβατίνα  βοηθούσε στη προσέλευση του κόσμου. Η ορχήστρα λαικών ασμάτων, φορούσε μαύρα πλήν του Καραβαγγέλη που φόραγε κάτασπρα. Ανευ ονόματος, ήταν  η ορχήστρα με τα μαύρα. Ψηλός, φαρδιά ασημένια αγκράφα, με τη κλασική των σκυλάδων χρυσή αλυσίδα στο λαιμό,  άσπρο μυτερό παπούτσι, σκαμένο πρόσωπο,ελαφριά  καμπούρα,   περισότερο 

σε πυγμάχο έφερνε παρά σε τραγουδιστή. Παρ ‘ολα αυτα τραγουδούσε και μάλιστα  καλά.. Ο Καραβαγγέλης !Το άσμα βαρύ και ασήκωτο: ΄΄Τα δυό σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε΄΄. Στη πίστα είχαν μείνει  μόνο γυναίκες να χορεύουν, καμιά εικοσαριά απ αυτές. Κουνιστές και λυγιστές φέρναν τις βόλτες τους. Τη προσοχή μου τράβηξε ένα δίδυμο, κοντα στα 35-40 χρονών,  ακριβά ντυμένες, σα  λατέρνες  απ τα πολλά χρυσαφικά οι οποίες χορεύαν τσιφτετέλι τις ΄΄βεργούλες΄΄. Γίνεται ; Αμ γίνεται!  Το σώμα  κουνιέται σε ρυθμό τσιφτετέλι ενώ τα πόδια ακολουθούν δυο-τρία βασικά βήματα του ζειμπέκικου. Ο χοντρός κύριος, ελαφρά φαλακρός , με το πουκάμισο απ έξω να κρύβει την υπερμεγέθη κοιλιά του, κτυπούσε παλαμάκια. Το θέαμα ήταν οικτρό! Τι νταλκάς υπήρχε στις γυναίκες αυτές; Τίποτα, ήταν απλώς στη πίστα να δείξουν τα χρυσαφικά τους, το σώμα τους και πως το διατηρούν στα  διάφορα ινστιτούτα καλλονής.Για το άσμα αυτό εμεινε  στην ιστορία ο Κοεμτζής, όταν στη δεκαετία του ΄70 δολοφόνησε μιά ολόκληρη παρέα, σφάζοντάς τους επειδή του πείραξαν τη παραγγελιά . Κατέστρεψε τη δική του ζωή αλλά και τη ζωή πολλών άλλων οικογενειών. Κανονικά το άσμα αυτό έπρεπε να αποσυρθεί και να μην ΄΄εκτελείται΄΄ σε κέντρα και πανηγύρεις. Για την ιστορία του…Ομως οι κυρίες επέμεναν , ο Καραβαγγέλης είχε γυρίσει το πρόσωπό του να μη βλέπει και τραγουδούσε άκεφα, κι ο κύριος δίπλα μου κοιτούσε σκεφτικός. Θα ήταν γύρω στα εξηνταπέντε, φορούσε κλασικό  σκούρο κοστούμι παρά τη ζέστη  με μια ωραία γραβάτα. Δίπλα του μια όμορφη μικρούλα τον πείραζε, ΄΄ελάτε τώρα κύριε Απόστολε, δε θα χορέψετε  ένα ζειμπέκικο; Αφου η θεία μου λέει ότι  είστε ο καλύτερος χορευτής της περιοχής΄΄. Ο κύριος Απόστολος τη κοίταξε με οίκτο σαν να της έλεγε, τι  να σου πώ τώρα αλλά κια αν σου πώ τι θα καταλάβεις;Η καλλίγραμη νεαρά απομακρύνθηκε κι ο Κύριος Απόστολος άρχισε να μου λέει  σαν να παραμιλά: ΄΄Μα είναι δυνατόν να πάω να χορέψω μ  αυτό  το τσούρμο;  Ο ζειμπέκικος θέλει καυμό, θέλει ψυχή, θέλει το δικό σου χώρο να το αφηγηθείς, Να πας που; Να σε σπρώχνει ο ενας κι  ολλος; Δεν υπάρχει σεβασμός  κύριε σήμερα! Τι θέλει η γυναίκα στη πίστα  σε αυτόν το χορό; Αυτός είναι ανδρικός χορός, σοβαρός, θέλει προετοιμασία ψυχική. Είναι ο πόνος που κουβαλάς και σου δίνεται η ευκαρία να τον βγάλεις να τον πείς με βήματα και κινήσεις. Δεν είναι κίνηση σε γέγυρα ομορφιάς! Η γυναίκα έχει το δικό της χορό, το τσιφτετέλι, εκεί αφηγε