Η δία βίου βλακεία και αμάθεια

07:15 10/6/2011 - Πηγή: Olympia

Γράφει Ο  Δημήτρης Nατσιόςδάσκαλος-ΚιλκίςΕπειδή στους μαθητές, στα παιδιά αρέσουν  τα παραμύθια, πολλές φορές διαβάζουμε στην τάξη τους ωραιότατους και διδακτικότατους μύθους του Αισώπου, τους οποίους η δια βίου αμάθεια και ανοησία τους έχει προγραμμένους από το Δημοτικό Σχολείο. Οι μύθοι του Αισώπου όμως ενθουσιάζουν τα παιδιά και κυρίως, παιδαγωγούν «ανεπαισθήτως» χωρίς εκείνα τα αχώνευτα «πρέπει» και «πρέπει». (Ο Ελύτης έλεγε περί αυτού «να πιάσω πρέπει από το γιώτα και να το γδάρω ως το πι»). Το πλατωνικό θέσφατο «τέρπειν άμα τε και διδάσκειν», το να γίνεται, δηλαδή, η διδασκαλία με ευχάριστο

τρόπο, βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στους αισώπειους μύθους.Παρένθεση. Θα μπορούσαν οι ποικιλώνυμοι «τζιτζιφιόγκοι»  που έγραψαν τα τρισάθλια βιβλία – περιοδικά ποικίλης ύλης – να βάλουν, για παράδειγμα, τους μύθους και στο αρχαίο κείμενο, στην ΣΤ΄ τάξη, ώστε οι μαθητές να εξοικειώνονται και να οικειώνονται το αρχαίο αθάνατο πνεύμα, αλλά και την αρτιμελή μορφή ορθογραφίας, το λεγόμενο πολυτονικό. Κρατώ ακόμη στα χέρια μου με συγκίνηση και το χρησιμοποιώ πολλές φορές στην τάξη εκείνο το θαυμαστό βοήθημα για το μάθημα των Θρησκευτικών της Στ΄ Δημοτικού, το βιβλίο που τιτλοφορείται «Ευαγγελικές Περικοπές». Διάβαζε ο μαθητής στον πρόλογο του βιβλίου: «Αξίζει κανείς από αυτήν την ηλικία να εργάζεται με όλη του την καρδιά για να πλησιάζει τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Το Ευαγγέλιο ζωντανεύει τον άνθρωπο, που το πιστεύει και το παραδέχεται. Ας ζητάμε και τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του Ιησού Χριστού, γιατί μόνον έτσι ολοκληρώνεται η συμμετοχή μας σ’ ένα ζωντανό μάθημα, που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε μεθαύριο σωστά και νικηφόρα τη ζωή μας!»».  Ωραία λόγια, προσάναμμα για μια εμπνευσμένη και ζωντανή διδασκαλία. Και στο κάθε κεφάλαιο περιεχόταν το πρωτότυπο κείμενο- στο πολυτονικό- δίπλα του η μετάφραση, απλή κατανοητή και ευμνημόνευτη, ακολουθούσε ανάλυση και επεξεργασία πλαισιωμένη με κείμενο Πατέρων της Εκκλησίας. Πράγματα σοβαρά, από ανθρώπους που έφκιαχναν σχολειά για να γιομίζει ο μαθητής προκοπή κι αρετή και όχι σκύβαλα, άξια «της απιστίας και της παραλυσίας» (Μακρυγιάννης) σαν αυτό που περιέχει βιβλίο γλώσσας Γ΄ Δημοτικού και μου το διάβασε εμβρόντητη και απελπισμένη δασκάλα της τάξης. Μεταφέρω την «αριστουργηματική» ποιητική σύλληψη, γραμμένη από την τάχα και συγγραφική ομάδα.«Έχω μιλιά, έχω λαλιάκαι ξέρω από έξω ελληνικά.Γνωρίζω επίσης Ινδικάπου τα έχω μάθει από τη μαμά.Μα από όλα πιο καλάμου αρέσουν τα αγγλικά.Αν δεν βαριόμουν να πετώταξίδια θα έκανα σωρό.Θα το έσκαγα από το κλουβίγυρίζοντας σε όλη τη γη»(Τετράδιον Εργασιών, α΄ τεύχος, σελ. 34). Πρόκειται βεβαίως για τις γνωστές πολυπολιτισμικές μπούρδες, αερολογίες (και σχιζοφρένειες) που τα απάτριδα, καλοπληρωμένα και αργυρώνητα σαΐνια του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου πέρασαν στα βιβλία για να διδάξουν στους μαθητές την ανοχή και τον σεβασμό στους άλλους, στους ξένους. Μα η αυταπάρνηση και το φιλότιμο διδάσκεται πολύ καλύτερα με μιαν ανάγνωση της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, όμως αυτό δημι