Οι αόρατες επενδύσεις

16:55 15/11/2012 - Πηγή: Olympia

Απορώ με εκείνους που λένε ότι, δεν υπάρχει ανάπτυξη στην Ελλάδα.

Τον τελευταίο καιρό μάλιστα αυτή, η σαφώς αντεθνική φημολογία, έχει πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας υπονομεύοντας τις προσπάθειες των κυβερνήσεων Μπαϊρακτάρη, Γυμναστηρίου, Εθνικής Σωτηρίας, Ειδικού Σκοπού και Εθνικής Συνευθύνης (που αποτελείται από την νέα Ν.Δ, το όλον(;) ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά) να επιτύχουν

τους στόχους των Μνημονίων ΙΙ, ΙΙ και ΙΙΙ.

Προκειμένου η στήλη να συμβάλει στην ειλικρινή προσπάθεια ανασυγκρότησης, επανίδρυσης και εκσυγχρονισμού του Κράτους θα επιχειρήσει μία καταγραφή των επενδύσεων των τελευταίων 40 ετών που, ίσως, έχουν περάσει απαρατήρητες από τον Ελληνικό Λαό.

Η πρώτη και, ίσως μεγαλύτερη, είναι εκείνη που έγινε επί κυβερνήσεως Ράλλη (ναι, υπήρξε και τέτοια) και αφορούσε στην κολοσσιαία επένδυση του (τότε) κρατικού γερμανικού αερομεταφορέα στο αεροδρόμιο Ελληνικού. Με συνοπτικές διαδικασίες δημιουργήθηκε α. το μεγαλύτερο Επισκευαστικό Κέντρο της Νότιας Ευρώπης για αεροσκάφη της Πολιτικής Αεροπορίας β. η μεγαλύτερη Σχολή Χειριστών Πολιτικής Αεροπορίας γ. μεγάλο Κέντρο για τα α/φ της Γενικής Αεροπορίας. Λίγους μήνες μετά μία δεύτερη επένδυση συντάραξε τα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας. Μία (από τις 124) κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε πρόταση Ιαπώνων…. χωροτακτών για επέκταση του αεροδρομίου στη θάλασσα, με δύο παράλληλους διαδρόμους α/π στο αντεστραμμένο «Π» των οποίων θα συγκεντρώνονταν όλες οι μαρίνες του παραλιακού μετώπου. Με τη πολύ φθηνή αυτή κίνηση, είπαν οι περιβαλλοντικοί μηχανικοί η Αθήνα (και η Ελλάδα) θα είχε «μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια» επιτυγχάνοντας 1. τη συγκέντρωση όλων των επαγγελματικών και «ιδιωτικών» σκαφών σε ένα χώρο και 2. τον έλεγχο της ρύπανσης απ’ τα κάτουρα και τα merde των rich & famous. Μία ακόμη κίνηση ματ πρέπει να πω ήταν εκείνη που, στο χώρο του Ελληνικού μεταφέρθηκαν οι αφετηρίες: υπεραστικού, τραμ, λεωφορείων, monorail, γραμμών Αργοσαρωνικού καθώς και ορισμένες ναυτιλιακές. Αυτό έλυσε αυτόματα ένα μεγάλο πρόβλημα της τουριστικής ανάπτυξης αφού, οι επισκέπτες μπορούσαν να φτάσουν στο αεροδρόμιο Ελληνικού με τα αεροσκάφη των δημοσίων αερομεταφορών, τα ιδιωτικά τους αεροπλάνα αλλά, και κάθε μεταφορικό μέσο και απ’ εκεί να κατευθυνθούν, με μηδέν χάσιμο χρόνου και ενέργειας, στα νησιά. Οι δύο επενδύσεις (της Λουφτχάνσα και Ελληνικού) απέτρεψαν την καταστρφή της κοιλάδας των Μεσογείων και την βίαιη και άναρχη «μεταφορά» του υδροκέφαλου των Αθηνών στην ανατολική πλευρά του Υμηττού με τα αποτελέσματα που βλέπουμε σήμερα (προστασία περιβάλλοντος, αποκλεισμός εθνικών προμηθευτών, Χοχτιφ, Μόχτιφ und Λοφτιχ κλπ.

Ακόμα μία γιγάντια επένδυση έγινε στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας. Με μία (δεύτερη) κίνηση-μάτ μία από τις 78 κυβερνήσεις της παλαιάς Ν.Δ (μπορεί και του προεδρικού ΠΑΣΟΚ, δεν ενθυμούμαι), τα ναυπηγεία ενώθηκαν (επιχειρησιακά) με την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ). Στη διοίκηση του (εθνικού) βιομηχανικού κολοσσού μία από τις 118 κυβερνήσεις του όλου ΠΑΣΟΚ (πάλι μου διαφεύγ