τα ρέστα μας…

12:41 6/12/2011 - Πηγή: Olympia

Της Σύνταξης
από το Άρδην (τ.87) που κυκλοφορεί

Τις τελευταίες εβδοµάδες, καθώς οι πολιτικές εξελίξεις επιταχύνθηκαν µε την πτώση του Γ. Παπανδρέου, τη µετακίνηση του Α. Σαµαρά προς τα αδιέξοδα της συναίνεσης και τη συγκρότηση της κυβέρνησης συνεργασίας, οι Έλληνες συνειδητοποιούν σταδιακά το βάθος και την έκταση της κρίσης, που επεκτείνεται σταδιακά σε όλη την Ευρώπη και δεν αφήνει περιθώρια για τις αυταπάτες της προηγούµενης περιόδου, για µια σχετικά ταχεία και µάλλον ανώδυνη έξοδο. Και το δίληµµα

γίνεται όλο και πιο επιτακτικό. Από αυτή την κρίση είτε θα εξέλθουµε συντετριµµένοι, σε µια µοιραία καθοδική σπείρα, είτε θα επιχειρήσουµε µια έφοδο προς τον ουρανό, όντας υποχρεωµένοι, για να απαντήσουµε στα δοµικά χαρακτηριστικά της κρίσης, να αναστρέψουµε µια καθοδική πορεία δεκαετιών. Διότι, όπως τόσες φορές έχει συµβεί στην ιστορία µας, όταν αντιµετωπίζουµε µία µείζονα κρίση, βρισκόµαστε και πάλι µπροστά σε κυριολεκτικά υπαρξιακά ερωτήµατα.

Στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό λοιπόν, πληθαίνουν τα αδιέξοδα, παρόλο που η λαϊκή αντίσταση και κατακραυγή κατόρθωσε να επιτύχει την εκπαραθύρωση του Γ. Παπανδρέου, όχι όµως, ακόµα, ολόκληρης της συµµορίας του. Και γι’ αυτό ευθύνεται, εν πολλοίς, η Νέα Δηµοκρατία, η οποία, όταν ο Παπανδρέου κατέρρεε µαζί µε το ΠΑΣΟΚ, µετά την ταπείνωση των Καννών, κατόρθωσε µε την πρόταση για κυβέρνηση συνεργασίας να δώσει το φιλί της ζωής σε αυτό το ετοιµόρροπο κόµµα. Διότι ήταν βέβαιο πως η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν θα µπορούσε να πάρει ψήφο εµπιστοσύνης και θα δροµολογούνταν ταχύτατες πολιτικές εξελίξεις µε άµεση αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ. Αντ’ αυτού πετύχαµε µόνο την αποχώρηση Παπανδρέου και την εµπλοκή στην εξουσία και ενός µεγάλου µέρους του υπόλοιπου πολιτικού συστήµατος. Και αυτό δεν είναι απλώς συνέπεια του ενός ή άλλου «λάθους» του Σαµαρά ή των συµβούλων του. Είναι συνέπεια της βαθύτερης υφής αυτού του κόµµατος και αυτού του συστήµατος.

Παράλληλα, οι λεγόµενοι αντιµνηµονιακοί χώροι, εκτός ΚΚΕ, επιδίδονται σε µια διαρκή «µετωπολογία». Εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, και άλλοι που συνδιαλέγονται µε περισσότερες από µία πρωτοβουλίες. Εν µέσω αυτής της «κινητικότητας», εντείνονται και οι πιέσεις στον δικό µας χώρο ώστε να µη  µείνουµε για µια ακόµη φορά εκτός κοµµατικού ή/και κοινοβουλευτικού νυµφώνος.

Ωστόσο η πραγµατικότητα, δείχνει ότι βρισκόµαστε ακόµα µάλλον στην φάση της αποσύνθεσης των παλιών δοµών. Οι υπερβάσεις  και  οι ανασυνθέσεις, που θα µπορούσαν να οδηγήσουν στη συγκρότηση νέων πολιτικών υποκειµένων, ικανών να εκφράσουν ικανοποιητικά τη λαϊκή αντίθεση, και να ανατρέψουν την πολιτική της εξάρτησης και της υποταγής, δυστυχώς, και παρά τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα µας, ακόµα αναµένονται!

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι άµεσες κεντρικές εναλλακτικές προοπτικές περιορίζονται, γεγονός που υποβαθµίζει και την πολιτική σηµασία των διαφόρων «µετώπων σωτηρίας». Άµεση πολιτική διέξοδος δεν διαγράφεται στον ορίζοντα. Γι