O κόουτς που θέλει ο Μαρινάκης

00:12 19/5/2012 - Πηγή: OnSports

Στην τελική ευθεία μπαίνει την ερχόμενη εβδομάδα το θέμα του νέου προπονητή για τον Ολυμπιακό. Μπορεί η προφορική συμφωνία με τον Πορτογάλο Ντομίνγκος Πασιένσια να χάλασε την τελευταία στιγμή, ωστόσο, ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν βιάζεται να καταλήξει στον επόμενο και στο ερώτημα «γιατί» υπάρχει η ανάλογη απάντηση…

Έχω την αίσθηση ότι ο πρόεδρος των «ερυθρολεύκων» ψάχνει για έναν

προπονητή, ο οποίος να ξέρει από… κούπες ή τουλάχιστον να έχει «ψηθεί» σε συνθήκες πρωταθλητισμού. Αυτός είναι και ο λόγος που επέλεξε αρχικά τον Ντομίνγκος, ο οποίος είναι «γέννημα-θρέμμα» της Πόρτο, έστω κι αν ως προπονητής δεν εργάστηκε -ακόμη- στους «Δράκους».

Μπορεί να βλέπει με καλό μάτι τον Ιγνάσιο Μαρτίνεθ, ο οποίος έκανε πράγματα και θαύματα φέτος στην «Πριμέρα Ντιβιζιόν» με τη Λεβάντε, αλλά εξετάζει και ορισμένες άλλες λύσεις που «δείχνουν» τις προθέσεις του. Το γεγονός ότι εξετάζει σοβαρά και την περίπτωση Κούπερ ή τον Γάλλο Πιέλ, σημαίνει πως ψάχνει τεχνικό που να έχει δουλέψει και με μεγάλους ποδοσφαιριστές, αλλά και σε παιχνίδια που η μπάλα καίει σαν καυτή πατάτα.

Ο Βαλβέρδε, στην Ελλάδα πήρε για πρώτη φορά πρωτάθλημα. Είχε υπάρξει, όμως, ποδοσφαιριστής της μεγάλης Μπαρτσελόνα, ενώ είχε οδηγήσει και την «μικρομεσαία» στην πατρίδα του, Εσπανιόλ στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Ανάλογο κατόρθωμα είχε στην Ευρώπη και ο Ντομίνγκος με την άσημη Μπράγκα.

Τέτοιες στιγμές έχει ζήσει και ο Κούπερ στον πάγκο της Βαλένθια και της Ίντερ, ενώ έχει δουλέψει με ποδοσφαιριστές μεγάλης κλάσης, άσχετα αν τα τελευταία χρόνια η πορεία του στους πάγκους δεν ήταν η ανάλογη, σύμφωνα με το όνομα που είχε χτίσει νωρίτερα.

Αν… αθροίσει, λοιπόν, κανείς τους ποδοσφαιριστές που έκαναν κλικ στον πρόεδρο του Ολυμπιακού, καταλήγει στο ότι ψάχνει έναν προπονητή, ο οποίος να συγκεντρώνει όσο γίνεται περισσότερα στοιχεία. Περγαμηνές, γνώση, φιλοδοξία και επαφή με το… μπαρούτι.

Όπως είπε και ο Βαλβέρδε, άλλωστε, ο πάγκος του Ολυμπιακού είναι… ηλεκτρικός και κάθε σεζόν μοιάζει με… αιωνιότητα. Σε μια ομάδα, λοιπόν, που ο κόσμος της δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τη λέξη «ήττα», καλό θα είναι ο άνθρωπος που θα καθίσει στον πάγκο της να έχει και γερό… στομάχι.