Ρέκβιεμ για μια… χαμένη αγάπη

21:37 23/3/2012 - Πηγή: OnSports

Λυπάμαι που σήμερα δεν μπορώ να πάρω μέρος στην… κουβέντα σας. Ή έστω στη κουβέντα που άνοιξε στον Παναθηναϊκό από το απόγευμα, μόλις άρχισαν να διαρρέουν οι πρώτες πληροφορίες από το Διοικητικό Συμβούλιο του Παναθηναϊκού. Λυπάμαι αλλά μετά από τόσο καιρό που επικοινωνούμε, έχω το δικαίωμα να λειτουργήσω και μια μέρα σαν άνθρωπος και όχι σαν επαγγελματίας που πρέπει να γράψω την άποψή μου για να βγάλω το μεροκάματο.

Μπορεί όποιος θέλει ελεύθερα. Να συνεχίσει και σήμερα να πλακώνεται, πάνω από

το πτώμα του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας. Λες και έχει καμιά σημασία πια. Λες και το θέμα είναι σήμερα, ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο και ποιος φταίει ή δεν φταίει.

Δεν ξέρω πόσο καιρό έχετε να κλάψετε κάποιον δικό σας ή κάτι δικό σας που αγαπούσατε πολύ και χάθηκε, έστω και αν ήταν από καιρό… ανίατο και βάδιζε σε μην αναστρέψιμη πορεία.. Πιστέψτε με όμως, τις στιγμές αυτές δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς ούτε ευθύνες, ούτε δικαιώσεις, ούτε τίποτε. Τις στιγμές αυτές υπάρχει μόνο θλίψη. Θα έρθει και η σειρά για όλα αυτά. Έτσι κι αλλιώς τα έχει καταγράψει η ιστορία. Έτσι κι αλλιώς είναι τόσο βαθιά η αρρώστια, που δεν πρόκειται να περάσει πολύς καιρός πριν ξαναβουτήξουμε όλοι σ’ αυτό το γαϊτανάκι της μιζέριας και του παραλογισμού.

Όσοι από μας και από σας όμως, μεγαλώσαμε βήμα-βήμα με αυτή την ομάδα, για όσους από μας αυτή η ομάδα μπόρεσε και μπήκε… σφήνα στις ιδεολογίες μας, στους έρωτές μας, στις ζωές μας, στις προσωπικές μας στιγμές και έπιασε ένα κομματάκι του εαυτού και της καρδιάς μας, σήμερα δεν είναι μέρα ούτε για αναλύσεις ούτε για τίποτε. Άλλωστε είναι τόσο άτιμη η καθημερινότητα, που θέλουμε δεν θέλουμε όπως είπα και παραπάνω, θα μιλήσουμε και για όλα αυτά και σύντομα μάλιστα.
Μόνο που συγχωρέστε με, δεν μπορώ να το κάνω σήμερα.

Θα ήταν σαν να πέταγα όλα όσα έζησα με αυτή την ομάδα σαράντα χρόνια σχεδόν τώρα. Στην υπηρεσία ενός άρθρου, ενός προσώπου που πιθανόν να συμφωνούσα μαζί του και έπρεπε να αραδιάσω επιχειρήματα γιατί είχε δίκιο ή γιατί δεν φταίει, ενός προσώπου που πιθανόν να διαφωνούσα μαζί του και έπρεπε αντίστοιχα να βρω επιχειρήματα γιατί για όλα φταίει αυτός, μιας σκοπιμότητας και μιας προσωπικής και εγωιστικής «δικαίωσης» για τις εξελίξεις,.
Θα ήταν σαν να πρόδιδα τον ποδαρόδρομο από του Ζωγράφου στην Λεωφόρο πιτσιρικάς, τις χαμένες εξεταστικές όποτε έπεφταν πάνω σε ματς του Παναθηναϊκού σαν φοιτητής, την κάθε γωνία της Ευρώπης και τους ναούς του ποδοσφαίρου που περπάτησα μ’ αυτή την ομάδα αργότερα σαν «επαγγελματίας», όταν η ζωή μου έκανε την χάρη να κάνω το χόμπι και την αγάπη μου επάγγελμα.

Θα είναι σαν να πρόδιδα τον μεγάλο μου γιο που τον έπαιρνα πέντε χρονών και τον πέρναγα απ’ τα δακρυγόνα πίσω από την «13» για να φτάσουμε στα δημοσιογραφικά, με την βοήθεια του Καλτσά, του Ψαρέα και του Κανέλου πιο μικρού τότε αλλά πάντα μέσα σ’ όλα.
Θα ήταν σαν να έλεγα στον μικρό μου γιο, ότι άδικα ζήτησε από τον νονό του σαν μοναδικό δώρο από τα τέσσερά του, τα σεντόνια και το πάπλωμα του Παναθην