Το πίστεψαν, τούς πιστεύουμε!!!

Το έλεγαν, το πίστευαν, το απέδειξαν. Οι Ελληνες διεθνείς μπορεί να μην έχουν την υψηλή τεχνική και τα αθλητικά προσόντα ποδοσφαιριστών άλλων χωρών, αλλά έχουν κάτι που κανείς άλλος δεν διαθέτει σε τέτοιο βαθμό. ΨΥΧΗ!

Είναι αυτή η ελληνική ψυχή που οδήγησε σε ένα ακόμα θαύμα, το πρώτο μετά από εκείνο του 2004 και πρόσφερε όπως ακριβώς το είχαν υποσχεθεί οι παίκτες της Εθινκής «χαρά στον κόσμο της Ελλάδας που ταλαιπωρείται από την κρίση».

Το έργο δεν ήταν εύκολο. Η Ρωσία

δεν ήταν απλά το φαβορί του ομίλου. Ηταν ένα από τα φαβορί του Euro. Αλλά μαθημένη καθώς είναι σε ποδόσφαιρο κυριαρχίας, δεν κατάφερε να διαχειριστεί την κατάσταση στην οποία βρέθηκε, όταν η Ελλάδα άνοιξε το σκορ. Το βάρος ήταν γι’ αυτήν δυσβάσταχτο, οι κινήσεις του Αντβοκαατ σπασμωδικές (ανάλογες μ’ αυτές του Σάντος όταν βρεθήκαμε να χάνουμε με δύο γκολ διαφορά από τους Τσέχους) και όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο το περιβόητο «κρύο αίμα» της άρχισε να ζεσταίνεται, αποσυντονίζοντάς τη.

Την ίδια ώρα η Εθνική πάλευε με όποιο τρόπο μπορούσε να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Το έδειξε άλλωστε ότι ήταν αποφασισμένη «να πεθάνει στο γήπεδο» από το πρώτο λεπτό.

Ξεκίνησε δυνατά, έδειξε τα… δόντια της στους Ρώσους, δεν την περίμενε, αλλά πήρε η ίδια πρωτοβουλία και βγήκε στην επίθεση.

Εχασε ευκαιρίες, πήρε αυτοπεποίθηση κι αφού έδωσε το «στίγμα» της και ξεπέρασε χωρίς απώλειες το ρίσκο που εμπεριείχε το επιθετικό της παιχνίδι (μοιραία άφησε χώρους στους Ρώσους που έβγαλαν φάσεις, ευτυχώς ανώδυνες) στη συνέχεια μαζεύτηκε, οπισθοχώρησε (εκ των πραγμάτων άλλωστε) και πρόσεξε την άμυνά της.

Μια άμυνα ασύγκριτα πιο βελτιωμένη από τα προηγούμενα παιχνίδια καθώς ο Σηφάκης δεν έπαιρνε ρίσκα και ήταν προσεκτικός στις εξόδους του, ο Τζαβέλλας δεν… ξεμύτισε από την περιοχή που κάλυπτε και (προφανώς έχοντας παρατηρήσει τις αδυναμίες του Χολέμπας στα δύο προηγούμενα παιχνίδια) σιγούρευε κάθε – κοντινή – πάσα που έδινε, ενώ στο κέντρο της άμυνας βρισκόταν – τηρουμένων των αναλογιών και όχι μόνο… - το καλύτερο αμυντικό δίδυμο που θα μπορούσε να παίξει. Παπασταθόπουλος και Κυριάκος Παπαδόπουλος ήταν το πιο σύγχρονο (από πλευράς τεχνικής) και αθλητικό (από πλευράς σωματοδομής) κεντρικό αμυντικό δίδυμο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Φερνάντο Σάντος.

Στα χαφ ο Κατσουράνης με πολύ περισσότερα τρεξίματα και ο Μανιάτης αποτελεσματικός.

Και μπροστά, ένας φιλότιμος Γκέκας, ένας προσεκτικός Σαλπιγγίδης (είχε πάρει… εργολαβία το μαρκάρισμα του Ζιρκόφ και τα κατάφερε μια χαρά) και φυσικά ένας εκπληκτικός, ένας συγκλονιστικός Σαμαράς, που έκανε μακράν το καλύτερο παιχνίδι του και απέδειξε ότι δεν παίζει με… μέσον. Εκλεισε τα αυτιά του σε όσα ειπώθηκαν και γράφηκαν τις προηγούμενες μέρες, ακόμα και στις γκρίνιες που ακούστηκαν μόλις ανακοινώθηκε η ενδεκάδα, για την επιμονή του Σάντος να τον χρησιμοποιήσει στο παιχνίδι (τελικά κάτι ήξερε ο Πορτογάλος) και έπαιξε. Ισως και ο ίδιος να αντιλήφθηκε ότι ήρθε η ώρα να προσφέρει αυτά που μπορεί να προσφέρει (και είναι πολ

Keywords
Τυχαία Θέματα