Η Intel βοηθά τον Χόκινγκ να επικοινωνεί καλύτερα

19:15 18/1/2013 - Πηγή: AEK365

Ο διάσημος Βρετανός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ ζήτησε τη βοήθεια της Ιntel προκειμένου να βελτιωθεί το σύστημα μέσω του οποίου επικοινωνεί, καθώς η κατάσταση της υγείας του σταδιακά επιδεινώνεται.

Ο Χόκινγκ από το 1990 χρησιμοποιεί τεχνολογία της Intel προκειμένου να επιλέγει γράμματα ένα-ένα από μια οθόνη. Ωστόσο το 2011 η ικανότητά του να συντάσσει κείμενο επιβραδυνόταν.

Όπως αναφέρει τώρα το περιοδικό Scientific American, η Intel

εκτιμά ότι υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Ο διευθυντής Τεχνολογίας της εταιρείας Τζάστιν Ράτνερ σημείωσε, στη διάρκεια της έκθεσης CES του Λας Βέγκας, ότι το σύστημα ομιλίας του Χόκινγκ θα μπορούσε να αξιοποιήσει περισσότερα είδη κινήσεων στο πρόσωπο του καθηγητή.

Εδώ και μια δεκαετία, ο Χόκινγκ μπορεί να επικοινωνεί μόνο με μια σύσπαση στο μάγουλό του, την οποία καταγράφει ένας υπέρυθρος αισθητήρας που βρίσκεται στα γυαλιά του. Ο καθηγητής κάθεται μπροστά σε μια οθόνη με αλφαριθμητικούς χαρακτήρες. Ένας κέρσορας περνάει διαδοχικά από χαρακτήρα σε χαρακτήρα και, όταν φτάσει στο επιθυμητό γράμμα, ο Χόκινγκ μπορεί να τον σταματήσει με μια σύσπαση του προσώπου του. Ένα συνθεσάιζερ φωνής αναλαμβάνει στο τέλος να εκφέρει κάθε πλήρη λέξη.

Ο Τσάστιν Ράτνερ της Intel, ο οποίος συνάντησε πέρυσι το Χόκινγκ για τα 70ά γενέθλια του καθηγητή στο Κέμπριτζ, είπε ότι ελπίζει να επιταχύνει την επικοινωνία του φυσικού στις πέντε με δέκα λέξεις το λεπτό.

Ο Ράτνερ σημείωσε ότι ο Χόκινγκ μπορεί επίσης να συσπά μυς στο στόμα και τα φρύδια του, οι οποίες θα μπορούσαν ενδεχομένως να αξιοποιηθούν από το σύστημα, Επισήμανε ότι η χρήση μιας επιπλέον σύσπασης θα επέτρεπε στο χρήστη να επικοινωνεί με σήματα Μορς, κάτι που θα ήταν «μεγάλη βελτίωση».

Το σύστημα βελτιώνεται τώρα με νέο αλγόριθμο πρόβλεψης λέξεων, ενώ η Ιntel προσπαθεί παράλληλα να ενσωματώσει λογισμικό αναγνώρισης των εκφράσεων του προσώπου.

Ο Στίβεν Χόκινγκ, περισσότερο γνωστός για τις εργασίες του στις μαύρες τρύπες, εμφάνισε στην ηλικία των 21 ετών την ασθένεια της πλάγιας μυατροφικής σκλήρυνσης, η οποία τον άφησε σταδιακά παράλυτο.

Είναι μια σπάνια περίπτωση, καθώς οι ασθενείς σπάνια επιβιώνουν για περισσότερο από δέκα χρόνια μετά τη διάγνωση.