Μη χαμηλώσετε τον πήχη!

17:07 27/4/2011 - Πηγή: Gazzetta

Στην Παναθηναϊκή ζωή η πείρα μάς έχει διδάξει ότι κάθε μέρα που περνάει είναι και διαφορετική και πως ποτέ δεν θα πρέπει να είσαι σίγουρος για το τι θα σου ξημερώσει.

Τις τελευταίες μέρες, πάντως, έχουν φουντώσει ξανά τα σενάρια και στην ουσία επαναλαμβάνεται αυτό που λέγαμε πριν από ένα μήνα και εδώ μέσα: Ότι πάμε για επιστροφή Βαρδινογιάννη, στην ουσία συνδιοίκηση με την οικογένεια Γιαννακόπουλου, με μπροστάρη για να τρέχει το μαγαζί, πιθανότατα κάποιον τρίτο στιλ Γόντικα. Έτσι για να περνάει προφανώς την ώρα του και ο Μαρινάκης

με τον Μπέο λέω εγώ, αφού και να θέλει ο Χ ή Ψ Γόντικας, είναι ανθρωπίνως αδύνατον να τα βάλει μαζί τους.
Το παραπάνω συμπέρασμα περί διαρχίας δεν το «μοιράζει» κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος, αλλά η απλή λογική των δεδομένων της παρούσας φάσης, άσχετα αν ανά πάσα στιγμή πολλά ή ακόμη και τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Ο Βγενόπουλος δείχνει αποφασισμένος να μην ασχοληθεί περαιτέρω με τον Παναθηναϊκό και αποδεικνύεται ανακόλουθοςμ τουλάχιστον ως προς το ήμισυ των εξαγγελιών του. Γιατί πολλά και διάφορα από αυτά που είχε υποσχεθεί τα πέτυχε και με το παραπάνω κι ας σβήστηκαν από τη λάσπη. Άφησε όμως τη «δουλειά» στη μέση και αυτό είναι που του χρεώνουν όχι τόσο οι επικριτές του, αλλά βασικά όσοι τον πίστεψαν.
Την ίδια ώρα ούτε ο Πατέρας δείχνει ζεστός ως προς την επόμενη μέρα με τις υπάρχουσες συνθήκες. Ένας Πατέρας βέβαια που ποτέ δεν είπε ότι θα αγοράσει τον Παναθηναϊκό, ένας άνθρωπος που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να ενώσει, όταν οι άλλοι δίχαζαν και που το σοβαρό του λάθος επιμένω πως ήταν η πρώτη του αποχώρηση. Για τη δεύτερη δεν το συζητάω, διότι μάλλον κακώς επέστρεψε προσφέροντας άλλοθι στους πολέμιούς του.
Τα παραπάνω είναι λίγο πολύ γνωστά, το θέμα έχει εξαντληθεί και ο καθένας το έχει δει, το έχει σχολιάσει και το έχει… ξεχειλώσει από τη δική του σκοπιά. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το χθες, αλλά το σήμερα και το αύριο. Και αυτό που θέλει ΟΛΟΣ ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι να μη χαμηλώσει ο πήχης, να μην ξαναπάμε στη λογική του «ένα πρωτάθλημα κάθε 7-8 χρόνια», στα «δεν χρωστάμε», των «εμφυλίων», της «συρρίκνωσης» σε όλα τα επίπεδα, στα παιδιά και τα αποπαίδια.
Γνωστά είναι όλα αυτά, τα θυμόμαστε και τα θυμάστε όσο κι αν προσπαθούν οι «γνωστοί-άγνωστοι» να μας κάνουν να τα ξεχάσουμε. Γιατί σε λίγο, ρε μάγκες, θα πιστέψουμε ότι μέχρι να έρθουν αυτοί οι παλιάνθρωποι τα τρία τελευταία χρόνια στη διοίκηση, ο Παναθηναϊκός σάρωνε τους τίτλους, έπαιζε μπαλάρες, έκανε το ένα sold out μετά το άλλο, τον σέβονταν στα θεσμικά όργανα και ήταν ενωμένος σε όλους τους τομείς, βγάζοντας αυτό που (ξανά) χάσαμε τώρα, δηλαδή την ΥΓΕΙΑ. Καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο παρά μονάχα αίμα, δάκρυα και ιδρώτα εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια.
Αυτά θα πρέπει να εγγυηθεί όποιος αποφασίσει να βγει μπροστά, όπως κι αν λέγεται, και όχι πλάνα λιτότητας και… τρόμου. Τη διετία (και όχι τριετία) που πέρασε, μπορεί οι «φευγάτοι» να ξόδευαν πολλά (από τα δικά τους), να έκαναν κακές παρέες, να μίλαγαν συχ