Τα εννιάρια έγιναν άσοι

02:26 6/6/2011 - Πηγή: Gazzetta

Ο Νίκος Παπαδογιάννης κλείνει την αυλαία των φετινών τελικών ψηλαφίζοντας στο blog του τη θαυματουργή τράπουλα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.   
Το καλύτερο που βρίσκω να πω για τους φετινούς τελικούς είναι ότι επιτέλους τελείωσαν. Ισχύει για αυτούς το ίδιο πράγμα που λένε πολλοί ξένοι για την Αθήνα: η καλύτερη όψη της είναι όταν τη βλέπεις να απομακρύνεται μέσα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου σου... Τι κρίμα, αλήθεια... Ο τέταρτος τελικός ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό

ήταν αληθινή ραψωδία του μπάσκετ, ένα μενού γκουρμέ φτιαγμένο από τα χέρια δεξιοτέχνη σεφ. Ματσάρα, αντάξια των τελικών του ΝΒΑ σε εξέλιξη, σε αύρα, ακόμα και σε δείκτη ποιότητας. Ανέδειξε μεγάλους πρωταγωνιστές, είχε ήρωες και αντιήρωες, φάσεις που αξίζει να τις δεις ξανά και ξανά και ξανά, απρόοπτα, ανατροπές, πράγματα, θαύματα, τραύματα. Του έλειψε όμως ο πολιτισμός. Όπως και στον προηγούμενο και στον προ-προηγούμενο και στον περυσινό και στον προπέρσινο και και και και... Δεν ακούσατε τι είπε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς: «Ορισμένοι από αυτούς που έρχονται στο γήπεδο δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε αυτό που κατακτήσαμε». Τα ίδια και στο ΣΕΦ και στο Αλεξάνδρειο και στην Πυλαία και παντού. Το φεστιβάλ του χουλιγκανισμού, σε νέα, «βελτιωμένη» έκδοση. Πλέον, προστέθηκαν στο ρεπερτόριο του οχετού και εμετικά πανό που διαφημίζουν την αλητεία και τη στέλνουν ολόδροση, στα σπίτια των ανυποψίαστων τηλεθεατών. Με την ανοχή φυσικά των διοικήσεων. Η ανοχή ισοδυναμεί με ευλογία. Οι παικταράδες που διεκδίκησαν φέτος το τρόπαιο του πρωταθλητή Ελλάδας αξίζουν καλύτερο κοινό. Όσο κι αν με πονάει να το λέω, τους εύχομαι ολόψυχα να πάνε να το συναντήσουν σε κάποια άλλη, πολιτισμένη χώρα. Εφόσον βέβαια μένουν εδώ, ας μην παριστάνουν τους αγανακτισμένους. Και ας αναζητήσουν αλλού πεδίο διαμαρτυρίας, όχι στην άμοιρη την Εθνική ομάδα και στο κοινό της. Ευτυχώς για όλους, οι τελικοί ολοκληρώθηκαν χωρίς κραυγές διαμαρτυρίας, χωρίς καταγγελίες, χωρίς διαιτητολαγνεία και χωρίς αμφισβήτηση. Έστω και καθυστερημένα, ο ηττημένος Ολυμπιακός αποφάσισε να προχωρήσει στην αυτοκριτική του. Είχε την ευκαιρία του και την έχασε. Του ζητήθηκε να εμφανιστεί αντάξιος των περιστάσεων και αποδείχθηκε λίγος. Πόσοι από τους παίκτες του μπορούν να ισχυριστούν –χωρίς να κοκκινίσουν– ότι δικαίωσαν τις προσδοκίες εκείνων που υπογράφουν τις γενναιόδωρες επιταγές κάθε μήνα; Ελάχιστοι, με χειρότερο όλων τον απερίγραπτο Τεόντοσιτς. Υποψιάζομαι ότι θα ακολουθήσει νέος κύκλος εσωστρέφειας στο λιμάνι. Δεν πέτυχε δα λιγότερα από τον Ολυμπιακό του Ίβκοβιτς ο περυσινός, «αποτυχημένος» Ολυμπιακός του Γιαννάκη. Ούτε ήταν ισχυρότερος αντίπαλος ο Παναθηναϊκός του 2011 από τον Παναθηναϊκό του 2010. Γι’ αυτό λέει ο Ομπράντοβιτς ότι η φετινή σεζόν ήταν για τον ίδιο η πιο απολαυστική. Ξέρει ότι έπαιξε με λειψή τράπουλα και ότι μετέτρεψε τα εννιάρια σε άσους. Λίγο πριν κλείσω το κεφάλαιο των τελικών για να αφοσιωθώ στο φρέσκο οξυγόνο του ΝΒΑ, επιτρέψτε μου να απονείμω τον τίτλο του παίκτη-κλειδί της φετινής πορείας του Παναθηναϊκού στον Νι