Αντώνης Βουγιουκλάκης:

17:52 23/7/2012 - Πηγή: OnlyCY

Στον Γιάννη Χατζηγεωργίου και στο «Down Town Κύπρου» αποφάσισε να μιλήσει ο «άγνωστος»- αφού δεν είχε καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά-, αδελφός της Αλίκης Βουγιουκλάκη, σε μία σπάνια συνέντευξη του, και αφηγείται άγνωστα περιστατικά από τη ζωή της αδελφής του, 16 ακριβώς χρόνια μετά το θάνατο της «Εθνικής μας σταρ», σαν σήμερα, στις 23 Ιουλίου του 1996.

Στο σαλόνι του σπιτιού του, στη Γλυφάδα, η Αλίκη βρίσκεται παντού: Σε φωτογραφίες- στους τοίχους, κορνιζαρισμένες επάνω στα έπιπλα, μεγαλύτερες και μικρότερες-, σε φακέλους με το πορτρέτο

της επάνω, σε κείμενα που ο Αντώνης έχει καλά φυλαγμένα μέσα σε συρτάρια ή πάνω στο μεγάλο του γραφείο, σε ενθύμια και δώρα που ο ίδιος τα κρατάει ως κειμήλιο. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, ο Αντώνης είχε συγκινηθεί πολλές φορές. Σχεδόν σε κάθε πρόταση, κάθε φορά που ανέφερε το όνομά της. «Δεν το κάνω συχνά αυτό, δεν θέλω να εκτίθεμαι. Άλλωστε δεν είμαι του “καλλιτεχνικού” εγώ, αρχιτέκτονας είμαι», μου λέει.

-Υπήρξε, έστω μία μέρα, από αυτά τα 16 χρόνια που να μην σκεφτείτε την Αλίκη;

-Όχι. Ούτε μία! Για μένα είναι σαν να συνέβη τώρα αυτή η «φυγή» της Αλίκης- ούτε καν χθες. Με πονάει ασύλληπτα πολύ όταν σκέφτομαι αυτό το γεγονός. Αναλογιστείτε ότι, αυτά τα 16 χρόνια, δεν έχω δει ούτε μία ταινία της αδελφής μου στην τηλεόραση- και αν τύχει να πετύχω κάποια σε ζάπινγκ, αμέσως αλλάζω κανάλι γιατί δεν το αντέχω- δεν έχω περάσει ποτέ από την οδό Αμερικής, εκεί όπου είναι το «θέατρο Αλίκη»- «η ψυχή της», όπως η ίδια συνήθιζε να μου το χαρακτηρίζει-, και βέβαια ουδέποτε έχω περάσει από τη σπίτι της στην οδό Στησιχόρου. Ξέρεις, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της «φυγής» της, στεκόμουν στα πόδια μου με ψευδαισθήσεις- ίσως για να απαλύνω τον πόνο, την οδύνη που αισθανόμουν. Προσπαθούσα να νιώσω μέσα μου ότι η Αλίκη κάπου εδώ κοντά είναι και θα έρθει, γιατί δεν μπορούσα να λειτουργήσω αλλιώς. Έφευγα θυμάμαι, πριν από λίγα χρόνια, από μία εκδήλωση στο αρχείο του θεατρικού μουσείου στην Πατησίων και μέσα στο αυτοκίνητο συζητούσα με το Λάκη Μιχαηλίδη για την Αλίκη. Η σκέψη μου ήταν επικεντρωμένη λοιπόν σ’ αυτήν. Ανεβαίνω την Ακαδημίας, μπροστά στη Βουλή στρίβω αριστερά και κατεβαίνω την Ηρώδου Αττικού. Εγώ κοίταγα το ρολόι μου. Ο Λάκης με ρώτησε «γιατί κοιτάς την ώρα;», «γιατί σκέφτηκα», του είχα απαντήσει, «ότι η Αλίκη θα χαιρόταν πολύ να σε δει, αλλά ξέχασα ότι τέτοια ώρα είναι στο θέατρο». Προσπαθώ συνεχώς να υποβάλλω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου: Ότι ζει και πως θα πάω κάποια στιγμή να τη δω…

-Υπήρχαν πράγματα που δεν γνωρίζατε για εκείνην, τα οποία μάθατε μετά το θάνατό της;

-Η αδελφή μου ήταν σαν μικρό παιδί. Χαιρόταν εύκολα και έκλαιγε το ίδιο εύκολα. Ζούσε κάθε στιγμή της ζωής της. Και ο κόσμος την αγαπούσε γι’  αυτό ακριβώς το λόγο: Τους γεννούσε την ελπίδα, το όραμα, το όνειρο… Μάθαινα κατά καιρούς διάφορα που δεν γνώριζα για την αδελφή μου, πράγματα όμως που την ανέβαζαν πολύ πιο πάνω από εκεί που ήδη την είχα. Θα σου αναφέρω μόνο κάτι που δεν είναι γνωστό. Συνάντησα μια φορά στη Μη