Λόγος ύπαρξης

07:01 22/4/2025 - Πηγή: Real.gr

Στη δεκαετία του 1960, η τρομοκρατία έγινε το πιο σοβαρό ζήτημα στην Ιταλία. Ξεκίνησε ως «αντιτιθέμενοι εξτρεμισμοί», εξελίχθηκε σε περίοδο «μολυβένιων χρόνων» και ολοκληρώθηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1980. Αργότερα, στις αρχές του 2000, η τρομοκρατία συνδέθηκε με τη μαφία, κυρίως στη Σικελία (Κόζα Νόστρα, Καμόρα, Ντραγκέτα και Σάκρα Κορόνα Ουνιτά).

Αντιστοίχως στη Γερμανία, τη δεκαετία του 1970, σε αντάρτικο πόλεων επιδόθηκε η οργάνωση Φράξια Κόκκινος Στρατός, γνωστή στα ΜΜΕ

ως ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ. Κοινός παρονομαστής στις δύο αυτές ευρωπαϊκές χώρες υπήρξε το αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Οι ειδικοί το περιγράφουν με μία λέξη: Συναίνεση. Οταν, δηλαδή, όλα τα κόμματα βγήκαν από τη γραμμή της κλασικής εχθροπάθειας και καταδίκασαν τη βία συνολικά και αδιαπραγμάτευτα.

Εκεί δεν υπήρξαν βουλευτές να περιγράφουν αιμοβόρους δειλούς οπλοφόρους ως εκφραστές μιας οργάνωσης «με ανθρώπινα ιδεώδη». Εκεί δεν υπήρξαν φωνές δικαίωσης εγκλημάτων με θύματα πολιτικούς που πάλευαν για τη συμφιλίωση ιδεολογικών αντιπάλων του παρελθόντος.

Εκεί, ακόμα και όσοι θεωρούσαν τις δολοφονίες ακτιβισμό, σιώπησαν. Η αιώνια αντίσταση που έχει ως αφήγημα το αίμα, γοητεύει κάποιους Ελληνες πολιτικούς, ανεπίσημα μπορεί και να την ενθαρρύνουν, ενώ επίσημα τη χαρακτηρίζουν παρακρατική δράση.

Νομίζουν, δε, ότι είναι φωστήρες της πολιτικής και της επικοινωνίας και πρώτοι αυτοί συνέλαβαν τη συγκεκριμένη στρατηγική. Στο τέλος της ημέρας όλοι μαζί καταλήγουμε να υπηρετούμε τον διχασμό, ανατροφοδοτώντας το μίσος στις νέες γενιές, για τα «ψηφαλάκια» και την επαναστατική γυμναστική. Αρκεί να βρίσκουμε λόγο να δικαιολογούμε την ύπαρξή μας…