Νέες θεατρικές παραστάσεις: Πρεμιέρα στο Εθνικό, νέο μιούζικαλ στη Λυρική

09:22 4/11/2024 - Πηγή: iEfimerida

Οι θεατρικές πρεμιέρες συνεχίζονται με ενδιαφέρουσες παραστάσεις 7 ημέρες την εβδομάδα.

Θωμάς Μοσχόπουλος στη σκηνή του θεάτρου Πόρτα με το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ. Δημήτρης Καραντζάς με το «Λεωφορείο ο Πόθος» στη σκηνή του Προσκήνιο. Γιώργος Κιμούλης κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Coronet.

Nέα πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο, αλλά κει ένα μιούζικαλ στην Εθνική Λυρική

Σκηνή.

Νέα έργα στα θέατρα της Αθήνας «Λεωφορείο ο Πόθος»

Το θρυλικό έργο του Τενεσί Ούλιαμς, «Λεωφορείο ο Πόθος», ξαναζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Προσκήνιο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, με την Αλεξία Καλτσίκη στο ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά. Τον κόσμο της Μπλανς, συνθέτει μια σπουδαία ομάδα ηθοποιών με τους Άρη Μπαλή, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Βασίλη Μαγουλιώτη , Γιάννη Κόραβο και Ιωάννα Ραμπαούνη.

Η Μπλανς Ντιμπουά, μια έκπτωτη μεγαλοαστή από τον Αμερικανικό νότο, φτάνει αιφνίδια στη Νέα Ορλεάνη, στο σπίτι της αδερφής της Στέλλας, όπου ζει με τον Πολωνό σύζυγό της Στάνλεϊ Κοβάλσκι, για να μείνει μαζί τους. Η συγκατοίκηση αυτών των τριών θα είναι οριακή. Η σύγκρουση της κοινωνίας των ψευδαισθήσεων και της προσκόλλησης στο παρελθόν (Μπλανς) με την κοινωνία της επιβίωσης, της ορμής και του πραγματισμού (Στάνλεϋ) θα είναι συντριπτική.

Ο Τενεσί Ουίλιαμς με το αριστουργηματικό του έργο "Λεωφορείο ο Πόθος" μας παραδίδει μια σκληρή πραγματεία για το πώς ο ρομαντισμός καταπνίγεται και σαρώνεται από την πραγματικότητα, από το σκληρό πόδι της ανάπτυξης που δεν αφήνει χώρο στην ποίηση. Το όνειρο της ανάπτυξης πνίγει στο πέρασμά του την παρέκκλιση, την ασθένεια, οτιδήποτε δεν χωράει σ’ αυτήν και εμποδίζει τον καλπασμό της.

Η Μπλανς σ’ αυτόν τον τερματικό σταθμό που την αφήνει το λεωφορείο με το παράδοξο όνομα "Πόθος", θα έρθει αντιμέτωπη με το τραύμα της και όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Η αναμέτρηση της Μπλανς και του Στάνλεϋ είναι οριακή. Η μάχη για επικράτηση θα φτάσει στο πιο φρικιαστικό τέλος. Ο Στάνλεϋ Κοβάλσκι, Πολωνός μετανάστης - τραυματισμένος από τον ρατσισμό - σε μια Αμερική που καλπάζει και προσπαθεί να ορθοποδήσει, και υπόσχεται οικονομική ανέλιξη στην εργατική τάξη και από την άλλη η Μπλανς Ντυμπουά: μια έκπτωτη γαιοκτήμονας που έχει χρεοκοπήσει αλλά ακόμα ζει στο παρελθόν, στη φαντασίωση της ευημερίας αλλά και μέσα στα αδιαχείριστα τραύματα της νιότης της (μια εποχή και μια τάξη που έχει τελειώσει και δεν μπορεί να δεχτεί το τέλος της).

Σ’ αυτό το πολύβουο και ιδιότυπο "γκέτο", το σπίτι της Στέλλας και του Στάνλεϋ, οπού θα μείνει η Μπλανς, μη έχοντας πουθενά αλλού να πάει, θα ξυπνήσουν οι πιο υπόγειες και σκοτεινές επιθυμίες της. Ένας τόπος γεμάτος ζωή και ένστικτο που θα φέρει την Μπλανς - ένα πρόσωπο πνευματικό, διαλυμένο, κρυμμένο στο νεανικό της τραύμα - αντιμέτωπη με τα ελλείμματα της και την πραγματικότητα.

Η παράσταση είναι μια επίσκεψη στο μυαλό της Μπλανς - στις διογκώσεις και τις φαντασιώσεις της τραυματισμένης της ύπαρξης.

Περιμένοντας τον Γκοντό

Το Περιμένοντας τον Γκοντό, ένα από τα γνωστότερα και επιδραστικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, έρχεται στο Θέατρο Πόρτα από τις 15 Νοεμβρίου. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί το αριστούργημα του Σάμιουελ Μπέκετ, αναδεικνύοντας το τραγικωμικό του σύμπαν και επιχειρώντας ταυτόχρονα μία ανάγνωση ακριβείας που ακουμπά όσο ποτέ στις μέρες μας.

Για τους περισσότερους το έργο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς η φήμη του είναι δεδομένη ακόμα και σε αυτούς που δεν το έχουν δει ποτέ επί σκηνής. Στην διανομή συναντάμε κατ’ αποκλειστικότητα νέους σε ηλικία ερμηνευτές, σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική του να ανατίθενται οι δύο τουλάχιστον κεντρικοί ρόλοι σε μεγαλύτερους σε ηλικία ηθοποιούς. Έτσι, η διανομή εξ’ αρχής αποτελεί ένα σχόλιο για τα αδιέξοδα της νέας γενιάς, που στην εποχή μας βρίσκει τον εαυτό της καθηλωμένο από τις καταστάσεις, πριν καν ξεκινήσει την πορεία της.

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος συνεργάζεται με μία εξαιρετική ομάδα συντελεστών. Καθοριστικά για την εικόνα της παράστασης και το σύμπαν στο οποίο μας μεταφέρει, είναι τα -ξεχωριστής εικαστικότητας- σκηνικά και κοστούμια του Βασίλη Παπατσαρούχα. Τους φωτισμούς έχει σχεδιάσει ο Νίκος Βλασόπουλος, ενώ ο Κορνήλιος Σελαμσής έχει αναλάβει μια πρωτότυπη διερεύνηση του προσωδιακού χαρακτήρα του μπεκετικού κειμένου. Ιδιαίτερη σημασία έχει και η κινησιολογία της παράστασης που έχει επιμεληθεί ο Χρήστος Στρινόπουλος, προσδίδοντας στοιχεία μιας μοντερνιστικής κλοουνερί.

Η νέα αυτή ερμηνευτική προσέγγιση στο Περιμένοντας τον Γκοντό, είναι ανοιχτή σε όλους τους θεατές, ακόμα και σε εφήβους. Η παράσταση, επιλέγοντας να ακολουθήσει πιστά τις σκηνικές οδηγίες του συγγραφέα και ερμηνεύοντάς το σαν μία παρτιτούρα ακριβείας, αναδεικνύει ότι το έργο παραμένει σύγχρονο όχι μόνο για τη φιλοσοφική του βαρύτητα, αλλά και για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, όντας ταυτόχρονα υπαρξιακά βαθύ και ανάλαφρα διασκεδαστικό. Διανομή: Βλαδίμηρος – Πάνος Παπαδόπουλος, Εστραγκόν – Τάσος Ροδοβίτης, Ποτζό – Γιάννης Σαμψαλάκης, Λάκυ – Γιάννης Βαρβαρέσος, Αγόρι – Πέτρος Δημοτάκης

«Η Συνάντηση»

Το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Stephen Belber, «Η Συνάντηση» («Match»), ανεβαίνει στο Θέατρο Coronet από τις 8 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, ο οποίος πρωταγωνιστεί στον ρόλο του Τόμπι Πάουελ, μαζί με την Κατερίνα Θεοχάρη και τον Βασίλη Γιακουμάρο.

Ένας ηλικιωμένος πρώην διάσημος χορογράφος, ο Τόμπι Πάουελ, ο οποίος έχει αποσυρθεί πλέον από την ενεργό δράση και τώρα ζει εντελώς μοναχικά, δέχεται στο χώρο του, την επίσκεψη ενός ζευγαριού. Tη Λίζα και τον Μάικ Ντέιβις. Είναι εκεί για να του πάρουν συνέντευξη για μία διατριβή που κάνει η Λίζα στο Πανεπιστήμιο που πηγαίνει, με θέμα την ιστορία του χορού στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1980. Καθώς όμως οι ερωτήσεις γίνονται όλο και πιο προσωπικές και πιο απειλητικές, ο Τόμπι αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο Μάικ και η Λίζα δεν τον ανακρίνουν για ακαδημαϊκούς λόγους. Όσο προχωράει η «συνέντευξη» γίνεται όλο και πιο σαφές ότι υπάρχουν απώτερα κίνητρα στην επίσκεψη του ζευγαριού, ώσπου ο μοναχικός χορογράφος αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος μ’ ένα μεγάλο θαμμένο μυστικό του παρελθόντος του.

H «Συνάντηση» είναι έργο που αποδεικνύει πως κανενός το παρελθόν δεν μπορεί διαγραφεί, υπενθυμίζοντας τη φράση του Σαίξπηρ στην Τρικυμία: «Το παρελθόν είναι πρόλογος». Η πρεμιέρα του έργου έγινε στη Νέα Υόρκη το 2004 με τους Frank Langella, Ray Liotta και Jane Adams, ενώ το 2014 o Stephen Belber σκηνοθέτησε το έργο για τον κινηματογράφο με τους Patrick Stewart, Carka Gugino και Matthew Lillard. Παίζουν: Γιώργος Κιμούλης, Κατερίνα Θεοχάρη, Βασίλης Γιακουμάρος

«ANNA-X»

Στο θέατρο Άνεσις, απευθείας από το West End, το βραβευμένο έργο του Joseph Charlton «ANNA-X», σε μετάφραση και σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, με την Αναστασία Παντούση και τον Γιώργο Νούση στους πρωταγωνιστικούς ρόλους!

Μια παράσταση εμπνευσμένη από την συναρπαστική ιστορία της Άννας Σορόκιν, της διαβόητης, δήθεν πλούσιας κληρονόμου, που γοήτευσε και εξαπάτησε την κοσμική ελίτ της Νέας Υόρκης στην πορεία της προς την κορυφή, πείθοντας μερικούς από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου να χρηματοδοτήσουν τα όνειρά της αλλά και τον πανάκριβο τρόπο ζωής της. Η εξωφρενική αυτή ιστορία που σκανδάλισε πριν λίγα χρόνια την Αμερική, απετέλεσε αφορμή για δεκάδες άρθρα, βιογραφίες, ντοκιμαντέρ και μίνι σειρές όπως το Inventing Anna στο Netflix, κάνοντας την Άννα, τελικά, διάσημη σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Άννα γνωρίζει τον Άριελ, τον 32χρονο ιδρυτή μιας νέας εφαρμογής γνωριμιών που απευθύνεται σε λίγους και εκλεκτούς, σε ένα λαμπερό πάρτι. Η έλξη είναι αμοιβαία. Το παιχνίδι της σαγήνης ξεκινά. Δύο νέοι άνθρωποι που αναζητούν την επιτυχία και μέσω αυτής τελικά την ευτυχία, βυθισμένοι σε ένα εθιστικό σύμπαν πολυτέλειας και μεθυσμένοι από την αδρεναλίνη της εξουσίας και της τεχνολογίας, πασχίζουν να εντυπωσιάσουν και εν τέλει να κερδίσουν ο ένας τον άλλον, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που διαθέτουν. Σε μια πόλη που δεν επιτρέπει την αποτυχία και απεχθάνεται την μετριότητα, η Άννα και ο Άριελ, οχυρωμένοι πίσω από τις λαμπερές ταυτότητες που έχουν επινοήσει και κατασκευάσει μέσα από τα σόσιαλ μιντια, ζουν μία συναρπαστική ερωτική ιστορία που εξελίσσεται με καταιγιστικό ρυθμό και μοιάζει με όνειρο πασπαλισμένο με χρυσόσκονη. Μόνο που τα όνειρα, δυστυχώς, δεν κρατούν για πάντα……

Το πρωτότυπο έργο του Charlton, που διακρίνεται για το κοφτερό του πνεύμα, τον καταιγιστικό, σύγχρονο διάλογο, το βιτριολικό χιούμορ και τον φρενήρη, παιχνιδιάρικο ρυθμό του, εντυπωσίασε και υμνήθηκε από κοινό και κριτικούς, και ήταν υποψήφιο για Olivier Award στις κατηγορίες καλύτερου έργου και α γυναικείου ρόλου για την Emma Corrin , παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μια παράσταση με ιδιαίτερη χρήση πολυμέσων και τεχνολογίας

Στο σώμα της

Ένα νέο πολυφωνικό έργο για τα θαύματα, τις χαρές, τις κατακτήσεις αλλά και τις καταπιέσεις που έχει υποστεί το γυναικείο σώμα, με τίτλο Στο σώμα της, ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο στις 13 Νοεμβρίου, στο Κτήριο Τσίλλερ - Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου.

Ένας λαμπερός θίασος 12 γυναικών ηθοποιών, διαφορετικών ηλικιών και εμπειριών, συνθέτει έναν δυναμικό Χορό που γιορτάζει τις οδύνες αλλά και τις ηδονές των θηλυκοτήτων μέσα από το πρίσμα του σώματος. Η σκηνοθέτρια Ελένη Ευθυμίου, μαζί με μια δημιουργική ομάδα που απαρτίζεται, επίσης, αποκλειστικά από γυναίκες, δημιουργεί μια παράσταση–γυναικεία υπόθεση, που επιχειρεί να μιλήσει με τόλμη, χιούμορ, ποιητική διάθεση και αλήθεια για ένα θέμα που αφορά, ωστόσο, όλα τα φύλα.  

Πόσο ελεύθερα μιλάμε για τον οργασμό, την περίοδο, την εγκυμοσύνη και την εμμηνόπαυση; Την έκτρωση και τη λοχεία; Τον αυνανισμό, τη φυλομετάβαση, το δικαίωμα στην ατεκνία; Για την ικανότητα του γυναικείου σώματος να μεταμορφώνεται, να αλλάζει διαρκώς, για τις καταπιέσεις στις οποίες υπόκειται για να θεωρείται επιθυμητό, αλλά και τη βία. Πόσο ανοιχτά μιλάμε για τη βία που εγγράφεται πάνω στα γυναικεία σώματα;

Αντλώντας έμπνευση από πραγματικά γεγονότα, το έργο Στο σώμα της γίνεται το όχημα για έναν εκρηκτικό χορό γυναικών –με κοινή λαχτάρα να μιλήσει για όσα δεν βρίσκουν ακόμα και στις μέρες μας φωνή– να γιορτάσει το σώμα και την αυτοδιάθεση, καλώντας μας σε ένα ταξίδι αφύπνισης κι ελευθερίας.

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Αλίκη Αλεξανδράκη, Φένια Αποστόλου, Ξένια Γκιουλεμέ, Αγγελική Δεληθανάση, Ίντρα Κέιν, Μαρία Κεχαγιόγλου, Ιωάννα Μαυρέα, Κατερίνα Παπανδρέου, Χάρις Σερδάρη, Νάνσυ Σιδέρη, Μαρία Σκουλά, Κωνσταντίνα Τάκαλου

Ιζαντόρα Ντακ

H Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μεταμορφώνεται σε λίμνη των κύκνων για να υποδεχτεί τη συναρπαστική νέα παραγωγή Ιζαντόρα Ντακ, βασισμένη στο ομότιτλο, ιδιαίτερα επιτυχημένο παραμύθι της Στέλλας Μιχαηλίδου. Πρόκειται για ένα μαγευτικό μιούζικαλ για όλη την οικογένεια εμπνευσμένο από τη ζωή της σπουδαίας χορογράφου και χορεύτριας Ιζαντόρας Ντάνκαν, που έρχεται να προσφέρει σε μικρούς και μεγάλους μια αξέχαστη μουσικοθεατρική εμπειρία, στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, από τις 8 Νοεμβρίου και για 20 παραστάσεις έως και την 1η Δεκεμβρίου 2024.

Η παράσταση Ιζαντόρα Ντακ, σε κείμενο και σκηνοθεσία της έμπειρης Στέλλας Μιχαηλίδου και μουσική του διακεκριμένου συνθέτη Κώστα Βόμβολου, μιλάει για τη συμπερίληψη, την αποδοχή, τη δύναμη της συγχώρεσης και την αναγνώριση του μοναδικού «άλλου», ενώ ταυτόχρονα αποτελεί για τα παιδιά μια ιδεώδη εισαγωγή στην τέχνη του χορού.

Με σαφείς αναφορές στην πρωτοπόρο του σύγχρονου χορού, την «ξυπόλυτη χορεύτρια» Ιζαντόρα Ντάνκαν, καθώς και σε κλασικά παραμύθια όπως το Ασχημόπαπο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, η ηρωίδα της παράστασης, η μικρόσωμη πάπια Ιζαντόρα Ντακ με τα πανέμορφα, μοναδικά μπλε φτερά, ζει στη Λίμνη των Κύκνων και προσπαθεί να πραγματοποιήσει το όνειρό της, να γίνει μπαλαρίνα. Το πάθος και η θέληση για χορό αποτελούν τον βασικό πυρήνα της παράστασης που καταφέρνει να μιλήσει με τρόπο απλό για σημαντικές αξίες, χαρίζοντας στο κοινό μια τρυφερή και ταυτόχρονα σκληρή περιπέτεια αυτογνωσίας με όχημα τη μουσική, τον χορό και το χιούμορ.

Το ευφάνταστο μιούζικαλ Ιζαντόρα Ντακ αποτελεί τη νέα παραγωγή για παιδιά της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ για τη σεζόν 2024/25, γεμίζοντας την αίθουσα με κύκνους, πάπιες και πολύχρωμα πουλιά της λίμνης που αφηγούνται με τη γλώσσα του χορού και της μουσικής τη μοναδική ιστορία της Ιζαντόρας Ντακ, όπως αναδύθηκε από τις σελίδες του ομότιτλου παραμυθιού της ηθοποιού και χορογράφου Στέλλας Μιχαηλίδου. Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του έργου στάθηκε ένα παιχνίδι ανάμεσα στα ονόματα «Ιζαντόρα Ντάνκαν» και «Ιζαντόρα Ντακ». «Οι ζωές όμως της μεγάλης Αμερικανίδας χορεύτριας και χορογράφου Ιζαντόρας Ντάνκαν και της ηρωίδας μας ήταν πολύ διαφορετικές. Η Ντακ και η Ντάνκαν συναντιούνται μόνο στο πάθος τους για τον χορό, στη λαχτάρα τους να επικοινωνήσουν πιο βαθιά και ουσιαστικά με τον κόσμο και τον εαυτό τους, να πουν πράγματα που δεν μπορούν οι λέξεις να αποδώσουν. Και οι δυο μαθαίνουν καθώς παρατηρούν τη φύση αναγνωρίζοντας πως τα πάντα χορεύουν κι ας μοιάζουν ακίνητα», σημειώνει η Στέλλα Μιχαηλίδου, γνωστή επίσης για τη συγγραφή ιστοριών και θεατρικών έργων για παιδιά και νέους.

«Τα φτερά μου είναι μικρά και τα πόδια μου στραβά μα η ψυχή μου να χορεύει μια στιγμή δεν σταματά», τραγουδάει η ηρωίδα του έργου Ιζαντόρα Ντακ, μια μικρόσωμη πάπια που ζει στη Λίμνη των Κύκνων και ονειρεύεται να γίνει μπαλαρίνα, παρότι είναι η τελευταία στην τάξη. Όταν ο δάσκαλός της, ο κύριος Κουντεπιέ, τη διώχνει από το μάθημα, η Ιζαντόρα περιπλανιέται απελπισμένη, μέχρι σιγά σιγά να πιστέψει στον εαυτό της και να ανακαλύψει τον δικό της μοναδικό χορό. Έναν χορό ελεύθερο, που βρίσκεται σε τέλεια αρμονία με τη φύση, χωρίς τους περιορισμούς που βάζει το μπαλέτο. Έναν χορό που της επιτρέπει να εκφράσει τα αληθινά της συναισθήματα, που τη βοηθάει να ξεπεράσει τον φόβο, τη μοναξιά και τις δυσκολίες.

Τον ρόλο της Ιζαντόρας ερμηνεύει η Λυδία Στέφου, τους ρόλους της Δασκάλας, της Αφηγήτριας, της Κυρίας Χόιτυ Τόιτυ και της Κυρίας Παπώφ η Μαργαρίτα Συγγενιώτου και τον Κύριο Κουντεπιέ ο Δημήτρης Ναλμπάντης. Συμμετέχουν οι μουσικοί Οδυσσέας Σιωζόπουλος (κλαρινέτο), Σοφία Ευκλείδου (βιολοντσέλο) και Χρήστος Σακελλαρίδης (πιάνο).

Το Πήδημα

Το Πήδημα της Μάγκι Νέβιλ Μια αντι-κωμωδία χωρίς προφυλάξεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγιοπετρίτη- Μπογδάνου. Στο Θέατρο Πόρτα, από 4 Νοεμβρίου

Τι στο καλό συμβαίνει με τον έρωτα; Γιατί δεν είναι όπως παλιά; Το αιχμηρό έργο της Μάγκι Νέβιλ Το Πήδημα αποτολμά να θέσει το ερώτημα, ακριβώς όπως και οι χαρακτήρες του: πηδώντας από τον ωμό κυνισμό στην τρωτή αφέλεια, από τη βιαιότητα της αποξένωσης στην ελπίδα για σύνδεση. Έξι άνθρωποι σε ένα μπαρ. Πενήντα λίρες χρέος. Μία τουαλέτα γυναικών. Ένας αιχμάλωτος που πρέπει να δικαιώσει τους υπόλοιπους. Και είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς. Πέντε κορίτσια σε ντελίριο ξεσπούν, ξεπερνούν κάθε όριό τους, εκρήγνυνται βίαια και αφιλτράριστα, επιδίδονται σε πράξεις που ούτε φαντάστηκαν ποτέ ότι θα κάνουν. Βγαίνουν εκτός εαυτού; Ή βρίσκουν τον εαυτό τους για πρώτη φορά;

Έξι ταλαντούχοι ηθοποιοί της νέας γενιάς (Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη, Άγγελος-Προκόπιος Νεράντζης, Νίκη Σκιαδαρέση, Όλγα Σκιαδαρέση, Λύδια Τζανουδάκη) οικειοποιούνται το ευθύ βρετανικό χιούμορ και τις ακροβασίες της in-yer-face θεατρικής γλώσσας και φωτογραφίζουν την εποχή ακριβώς όπως είναι, γυμνή, ευάλωτη, απεγνωσμένη.

Μαζί με τις εξωφρενικές μουσικές επί σκηνής από τις Σκιαδαρέσες, με τις χαρακτηριστικές τους μελωδίες και τους αιχμηρούς και τρυφερούς τους στίχους, προσκαλούν τον θεατή σε μία ασύλληπτη διάδραση. Αφηγούνται την παράκρουση, συμφιλιώνονται με τη συγκίνηση και τελικά συνυπάρχουν σε μία φάρσα μυτερή μα εύθραυστη. Άλλωστε, πίσω από κάθε ιστορία που γρατζουνάει, παραμονεύει μια επούλωση.

«Μεμοράντουμ»

Μια παρανοϊκή πολιτική κωμωδία για τη γραφειοκρατία, το κράτος και το σύστημα. «Μεμοράντουμ» του Βάτσλαβ Χάβελ από την ομάδα The Young Quill στο θέατρο Μπέλλος | Πρεμιέρα: 15 Νοεμβρίου

Το περιβάλλον είναι το υπερρεαλιστικό -καφκικό- σύμπαν ενός δημόσιου οργανισμού. Η αδηφαγία, η αισχροκέρδεια και ο ωχαδερφισμός είναι οι ύψιστες αξίες που διατρέχουν τους εργαζομένους. Μια νέα, τεχνητή γλώσσα επιβάλλεται στον οργανισμό. Μια γλώσσα τεχνοκρατική κι απαλλαγμένη από κάθε συναισθηματισμό. Με αυτήν τη γλώσσα θα ανταλλάσσεται στο εξής η υπηρεσιακή αλληλογραφία. Οι εργαζόμενοι λαμβάνουν τα υπομνήματα του τελευταίου επίσημου υπηρεσιακού ελέγχου σε μια ακατάληπτη γλώσσα κι έτσι ξεκινά ένας κυκεώνας καταιγιστικών εξελίξεων. Οι άνθρωποι συγκρούονται με το απρόσωπο σύστημα. Μπλέκουν σ’ ένα φαύλο κύκλο δαιδαλωδών γραφειοκρατικών διαδικασιών από τις οποίες δεν μπορεί παρά μόνο να ηττηθούν. Μπορεί κανείς να επιβιώσει αν δεν αφομοιωθεί από το σύστημα;

Η παράσταση αναδεικνύει την πιο κωμική, γελοία αλλά και τρομακτική πλευρά του συστήματος. Μια φάρσα που γίνεται πραγματικός εφιάλτης θα αποδείξει ότι στο τέλος χάνει ο μόνος που δεν φταίει. Τίθενται καίρια ερωτήματα γύρω από τη σχέση του ανθρώπου με το κράτος, την επικαιρότητα, τη δημόσια διοίκηση, τη γραφειοκρατία, τις επιβεβλημένες συνθήκες και τις καθεστωτικές αρχές. Το «Μεμοράντουμ» είναι ένα αλληγορικό και απόλυτα επίκαιρο κοινωνικοπολιτικό έργο, μολονότι γράφτηκε ως σχόλιο κατά του σοβιετικού καθεστώτος της Τσεχοσλοβακίας και στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’70, ως σχόλιο κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών. Παίζουν (αλφαβητικά): Αλέξανδρος Βάρθης, Θανάσης Βλαβιανός, Τάσος Λέκκας, Αλεξάνδρα Μαρτίνη, Φάνης Μιλλεούνης, Ελίζα Σκολίδη, Ορέστης Χαλκιάς

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr