Παιδόφιλοι και θανατική ποινή

10:44 5/3/2015 - Πηγή: iEfimerida

Στέφανος Δάνδολος

Αυτό που με σοκάρει περισσότερο στους παιδόφιλους είναι ο τρόπος με τον οποίο γλιστρούν ανάμεσα στους ανήλικους.

Όχι, δεν μιλάω για σοκολάτες και καραμέλες. Μιλάω για τους ψεύτικους λογαριασμούς στο φέισμπουκ, μέσα από τους οποίους παριστάνουν τους ανήλικους, με πλαστές φωτογραφίες, πλαστά στοιχεία, πλαστές ταυτότητες. Ο τρόπος με τον οποίο επινοούν τον εαυτό τους για να εξυπηρετήσουν τούτο το άρρωστο πάθος (ή τον επανεκινούν, αν θέλετε, στα όρια της σκοτεινής τους χώρας), είναι ανατριχιαστικός. Διάβαζα μιαν αμερικανική έρευνα πρόσφατα η οποία έλεγε ότι μπορούν μήνες ολόκληρους

να περιμένουν, έχοντας βάλει στο μάτι κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο και φλυαρώντας μαζί του στα διάφορα chat rooms ως "φίλοι" εξ' αποστάσεως. Σήμερα, που και τα ίδια τα παιδιά είναι πιο υποψιασμένα από τις προηγούμενες γενιές, το Ίντερνετ είναι το μεγαλύτερο όπλο των παιδόφιλων. Χάρη σε αυτό υπάρχουν, και χάρη σε αυτό τρέφονται με αθώο αίμα. Αλλά, ευτυχώς, χάρη σε αυτό κιόλας συλλαμβάνονται στην πλειονότητα των περιπτώσεων.

Κάθε φορά που έρχεται στο φως μια ιστορία παιδεραστίας, η αντιπαράθεση στην κοινωνία είναι πάντα η ίδια: αξίζουν την θανατική καταδίκη; Πρέπει η θανατική ποινή να επανέλθει;
Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ. Πάμπολλες φορές. Κάθε φορά. Αλλά πάντα καταλήγω εκεί όπου έχω ανάγκη να βάζω τον εαυτό μου και τον κόσμο. Όχι σε μια πραγματικότητα μίσους και εκδίκησης, Μα σε μια πραγματικότητα όπου ο θάνατος ως ποινή είναι λάθος γιατί δεν διαφέρει και πολύ από την έννοια του λιντσαρίσματος. Αξίζουν την θανατική καταδίκη οι παιδεραστές; Και με το παραπάνω! Πρέπει η θανατική ποινή να επανέλθει; Όχι, δεν πρέπει. Δεν μπορεί. Η θανατική ποινή πρέπει να εξαλειφθεί και από τα λίγα μέρη στον κόσμο όπου έχει απομείνει.

Όχι πως δεν υπήρξαν φορές που έχω αμφιβάλλει γι' αυτό. Μπορεί η ποινή του θανάτου να είναι ο πιο κατάπτυστος τρόπος τιμωρίας που επινόησε ο μηχανισμός της κοινωνίας, μπορεί να ζωντανεύει την βαρβαρότητα που την ίδια ώρα τιμωρεί, μα πολλές φορές δεν γίνεται να μην παρασυρθείς από την άγρια επικαιρότητα, από τις σοκαριστικές φωτογραφίες, από την αίσθηση ότι ο τρόμος της διπλανής πόρτας έχει σχεδόν αγγίξει την πόρτα σου. Κάτι τέτοιες στιγμές, το ομολογώ, έχω σκεφτεί κι εγώ ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην εξαναγκάζονται σε θάνατο άνθρωποι που εξαναγκάζουν πιο αδύναμα όντα από αυτούς. Έχω σκεφτεί πως ναι, ίσως οι παιδεραστές και οι βιαστές θα πρέπει να πεθαίνουν. Και έχω αιτιολογήσει (στον έκπληκτο εαυτό μου) τις σκέψεις τούτες αναλογιζόμενος έναν πολιτισμό που εξυπηρετεί τα μάτια του κόσμου και όχι την ουσία. Κάθε φορά στο παρελθόν που αμφιταλαντεύτηκα για το αν αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να πεθαίνουν, σκεφτόμουν ότι έχουμε επιτρέψει τα ισόβια στο πλέον βορβορώδες είδος εγκλήματος και έχουμε εναποθέσει -τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την κατηγορία των παιδόφιλων- την πιο δίκαιη τιμωρία τους στο νόμο της φυλακής. Και αναρωτιόμουν: Είναι απάνθρωπο δηλαδή να σκοτώνεις με μιαν ένεση ένα τέρας που σε είκοσι χρόνια θα βρίσκεται πάλι στους δρόμους και δεν είναι απάνθρωπο να τον αφήνεις στο έλεος των συγκρατουμένων του; Τι σόι κοινωνικός πολιτισμός είναι τούτος. Ακόμα και οι χειρότεροι των χειροτέρων δεν αξίζει να φεύγουν μέσα από λιντσαρίσματα που παραπέμπουν σε πρωτόγονους κόσμους. Αν πρόκειται να φύγουν, αξίζει να φεύγουν τιμωρημένοι από όλους εμάς.

Όμως αξίζει να φεύγουν παραπέμποντας σε κοινωνίες που μαστίζονται από την βία, τον όχλο, τα ακραία ένστικτα; Όχι, γαμώτο. Θέλω να ζητήσω συγνώμη από την κοινωνία, αλλά δεν πιστεύω ότι η θανατική ποινή είναι η λύση στο πρόβλημά μας. Η θανατική ποινή ταιριάζει στις χώρες των τζιχαντιστών. Εδώ έχουμε 2015. Δεν κόβουμε κεφάλια. Δεν σκοτώνουμε ανθρώπους.

Δυστυχώς η μάστιγα της παιδοφιλίας έχει εξελιχθεί εδώ και πολλά χρόνια σε λαίλαπα. Είτε είναι ο Δουρής, είτε ο σέντερ φορ της Σάντερλαντ που συνελήφθη πριν από μερικές μέρες στην Αγγλία, είτε ο ντράμερ του συγκροτήματος Judas Priest, του οποίου η εικόνα έχει αφαιρεθεί από όλες τις παλιές τους φωτογραφίες, είτε ο σαραντάχρονος με το βαν, με αφορμή τον οποίο γράφω αυτό το κείμενο, η ουσία είναι μία: ο ίδιος ο μηχανισμός της κοινωνίας πρέπει να αφυπνιστεί. Το πρώτο μέλημα είναι να προστατευθούν τα παιδιά. Ο έλεγχος εναπόκειται στις οικογένειες. Μια οικογένεια που πραγματικά ενδιαφέρεται και δεν υπεκφεύγει από τις υποχρεώσεις της θα κάνει ό,τι μπορεί για να ασκήσει έναν έλεγχο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο έλεγχος θα είναι αποτελεσματικός. Σημαίνει όμως ότι μέσα από την επαγρύπνηση για το πού μπορεί να σερφάρει ένας ανήλικος, τίθενται κάποια όρια σε αυτό το ξέφραγο αμπέλι που λέγεται Ίντερνετ, Φέισμπουκ και ούτω καθεξής. Το δεύτερο μέλημα είναι να σφίξει η δικαιοσύνη. Οι ποινές να γίνουν ακόμη πιο βαριές, οι εικοσαετίες να μετατραπούν σε ισόβια ακόμα και για την διακίνηση πορνογραφικού υλικού. Δεν χρειάζεται να επαναφέρεις την θανατική ποινή. Αρκεί να βεβαιωθείς ότι ο παιδεραστής δεν θα ξαναβγεί ποτέ από την φυλακή. Αρκεί αυτό.

Κατηγορία: Ελλάδα