Θρυλικά ροκ στέκια στην Πλάκα, την εποχή της δικτατορίας

20:12 19/1/2025 - Πηγή: iEfimerida

Στη φωτογραφία, το συγκρότημα Socrates το Καλοκαίρι του 1974, στην είσοδο του κλαμπ «Τριπ» στην οδό Λυσίου 8 στην Πλάκα.

Το κλαμπ αυτό, ήταν ένα από τα σημαντικότερα στέκια των χίπηδων στα χρόνια της δικτατορίας. Άλλα θρυλικά χίπικα στέκια στην Πλάκα ήταν, το Χρυσό Κλειδί (Ροκ ντισκοτέκ στην οδό Πανός), και η Φολκ 17 (Ροκ μπουάτ στην οδό Πανός).

Το Τριπ
Άνοιξε το 1967 ως ροκ ντισκοτέκ. Βρισκόταν

στο υπόγειο ενός κτιρίου, εκεί που το 1850 ήταν η Ιταλική Πρεσβεία. Χωρούσε περίπου 100 άτομα.

Τον Φεβρουάριο του 2008, σε συνέντευξη που έδωσε στον γράφοντα ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς (1920- 2010), αποκάλυψε πως το 1968, μασκαρεύτηκε με περούκα και προσποιούμενος τον χίπη, πήγε στο Τριπ για να παρακολουθήσει το τί συνέβαινε. Όταν διαπίστωσε πως ήταν γεμάτο χίπηδες που κάπνιζαν και τα γνωστά τσιγάρα, το έκλεισε, αφού κούρεψε πρώτα όσους μακρυμάλληδες συνέλαβε. Στην διάρκεια εκείνης της συνέντευξης, επέδειξε μάλιστα και ένα ψαλίδι που του είχε στείλει τότε, ένας Ιταλός ομοϊδεάτης και θαυμαστής του, με σημείωμα που έγραφε «ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΛΑΔΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ».

Το Τριπ άνοιξε πάλι δύο χρόνια αργότερα, αλλάζοντας το όνομα σε «Οδύσσεια». Μετά την πτώση της χούντας, το λειτούργησε ο Νικηφόρος Βουράκης, δίνοντάς του ξανά το παλαιό όνομα «Τριπ». Εκεί, έπαιξαν οι Socrates τον Ιούλιο, Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1974. Το 1979, ο Βουράκης, το έκανε νιουγουεηβάδικο και με την προσθήκη διπλανού κτιρίου το ονόμασε MAD club. Έτσι λειτουργεί μέχρι το 1983, οπότε κλείνει μαζί με τα άλλα κλαμπ και μουάτ της Πλάκας.

Το Χρυσό Κλειδί
Βρισκόταν στα σκαλιά της οδού Πανός, βγαίνοντας προς Ακρόπολη.
Για το ιστορικό αυτό στέκι της ψυχεδελικής νεολαίας, ο δημοσιογράφος Matt Barrett Econopouly, τακτικός θαμώνας εκεί στα χρόνια της δικτατορίας, σε συνέντευξη που έδωσε στον γράφοντα, είπε :
«Το Χρυσό Κλειδί! Περισσότεροι κάθονταν έξω, στα σκαλάκια, παρά μέσα στο κλαμπ. Ένας λόγος ήταν ότι ήταν μικρό. Ένας άλλος λόγος, ότι δεν θέλαμε να πληρώσουμε. Καθόμασταν λοιπόν, συνήθως εκεί, στα σκαλάκια. Η μουσική ακουγόταν πολύ δυνατά, γιατί, η πόρτα και τα παράθυρα, ήταν ανοιχτά.

Όλοι όσοι ήταν εκεί, ήταν ντυμένοι ψυχεδελικά, σαν να είχαν βγει από την ταινία, το Woodstock. Έτσι ντυνόμασταν τότε. Έβλεπες μερικούς Έλληνες που σου θύμιζαν ροκ σταρς. Θυμάμαι τον Μέλβιν και τον Τζίμυ, είχαν κάτι εκπληκτικά ρούχα. Φορούσαν μοβ βελούδινα παντελόνια και υπέροχα τζάκετς. Φουλάρια και μενταγιόν. Τότε, όλοι, είχαμε ερωτευτεί τα μαλλιά μας, ή τα μισούσαμε αν δεν ήταν τόσο τέλεια, όσο τα μαλλιά των ροκ σταρς που θαυμάζαμε.

Ακούγαμε μουσική, από το πικ απ. Συνήθως, Rolling Stones (κατά κανόνα το Sticky Fingers), Traffic, Hendrix, Black Sabbath, Deep Purple και κάποια πιο «εσωτερικά», όπως Its a Beautiful Day και Incredible String Band. Το εσωτερικό του μαγαζιού, θύμιζε Τουρκία. Υπήρχαν αφίσες στους τοίχους, χαλιά, και νομίζω πάγκοι με μαξιλάρες. Τα τραπέζια και οι καρέκλες, θα πρέπει να ήταν πολύ μικρά…Το πρώτο δωμάτιο ήταν και το μεγαλύτερο, και από εκεί μέσα από μια αψίδα, περνούσε στο πίσω δωμάτιο, όπου ήταν και το μπαρ…
Ναρκωτικά, να πωλούν δηλαδή, δεν θυμάμαι να είδα μέσα στο μπαρ ή στα σκαλάκια…Οι περισσότεροι που έρχονταν ήταν ήδη high, και άντε να έπαιρναν ένα ποτό, για όλη τη νύχτα. Αν κάποιος ήθελε να φτιαχτεί, θα ανέβαινε στον λόφο, στον Άρειο Πάγο.

Η αστυνομία, όμως, νόμιζε πως γίνονταν όργια. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την εποχή που στην Ελλάδα, υπήρχε δικτατορία, και οι αρχές ήταν σε πόλεμο με την Δυτική νεανική κουλτούρα. Δεν ήθελαν με κανένα τρόπο, η κουλτούρα αυτή, να «μολύνει» την ελληνική νεολαία. Οι χουντικοί νόμιζαν πως η ψυχεδέλεια, θα έκανε τους Έλληνες κομμουνιστές. Έτσι, έβλεπαν το ΧΡΥΣΟ ΚΛΕΙΔΙ σαν μία τρύπα ή ρωγμή, στον τοίχο μιας κοινωνίας που προσπαθούσαν με το ζόρι να φτιάξουν. Πάσχιζαν λοιπόν, με κάθε τρόπο να κλείσουν αυτή την «ρωγμή», πριν μολυνθεί όλη η Ελλάδα…»

Το Folk 17
Και αυτό το μαγαζί, βρισκόταν στην οδό Πανός, λίγο πιο κάτω από το «Χρυσό Κλειδί». Άνοιξε το 1969, έκλεισε γρήγορα όμως με απόφαση χούντας.
Μικρό αλλά πανέμορφο με τζάκι. Έμπαινες και έβλεπες το μπαρ, δυο τρία τραπέζια , αντί για καρέκλες σκαμπό και ένα δυο πάγκους. Στους τοίχους για ντεκόρ, κουβέρτες. Μια ξύλινη σκάλα έβγαινε σε πατάρι όπου υπήρχαν καμιά εικοσαριά τραπεζάκια.

Εκεί κάθε βράδυ έπαιζε ο Λάκης Τυπάλδος, χίπης τότε, τραγούδια του Ντόνοβαν (ιδιαίτερα το Laléna), όλα σχεδόν των Μπητλς και πολλά άλλα ψυχεδελικά.

Άλλα ροκ στέκια στην εποχή της δικτατορίας:

Στην Πλάκα :
Η Μαϊμού (Ροκ κλαμπ στην οδό Μνησικλέους), ο Λεωνίδας (Ροκ κλαμπ στην οδό Φλέσσα), οι Εσπερίδες (η ιστορική μπουάτ του Γιάννη Αργύρη στην οδό Θόλου)
Στην Πλατεία Βικτωρίας :
Το Κύτταρο (Ροκ κλαμπ Ηπείρου και Αχαρνών), το Rodeo (Ροκ κλαμπ στην Χέυδεν), το Ελατήριο (Ροκ κλαμπ στην Χέυδεν)
Στο τρίγωνο της Κυψέλης :
Το Hobby (Ροκ κλαμπ στην οδό Κύπρου), ο Φλίσκος (Ροκ κλαμπ στην οδό Φωκίωνος Νέγρη)
Στο Κέντρο Αθήνας :
Η Αρχιτεκτονική (Ροκ κλαμπ και ντισκοτέκ στην οδό Πανεπιστημίου), η Vip’s (Ροκ κλαμπ και ντισκοτέκ στην οδό Κεφαλληνίας)

Αυτά είναι τα γνωστότερα μέρη όπου συχνάζει η νεολαία της εποχής και στα οποία διαμορφώνεται, η ψυχεδελική διάθεση, στην Ελλάδα. Φυσικά και δεν ήταν τα μόνα. Υπήρξαν και άλλα στο κέντρο και στα προάστια της Αθήνας, αλλά και στην Θεσσαλονίκη και στην επαρχία, όπως και σε νησιά (Σπέτσες, Ύδρα, Μύκονος, Κρήτη).

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr