Βασίστηκε το Squid Game σε μια πραγματικά ανατριχιαστική ιστορία από το 1986; - Η αλήθεια και το ψέμα

10:45 7/1/2025 - Πηγή: iEfimerida

Εδώ και μερικές εβδομάδες διακινείται μια φήμη ότι το σενάριο της σειράς Squid Game βασίστηκε πάνω σε μια αληθινή ιστορία που συνέβη το 1986 στη Nότια Κορέα. 

Το Squid Game Season 2 είναι πλέον και τυπικά ένα παγκόσμιο τηλεοπτικό φαινόμενο αφού από την πρώτη στιγμή που «προσγειώθηκε» στο Netflix τον Δεκέμβριο, σημείωσε νέο ρεκόρ τηλεθέασης για την υπηρεσία streaming.

Αυτή τη φορά, ο Seong

Gi-hun, γνωστός και ως Παίκτης 456 (ο υπέροχος Lee Jung-jae), επιστρέφει στον ανταγωνισμό για μια ακόμη προσπάθεια στα παιχνίδια ζωής ή θανάτου, όπου εκατοντάδες παίκτες που παλεύουν με τα χρέη τους αγωνίζονται για το επίζηλο χρηματικό έπαθλο.

Το δεύτερο κεφάλαιο τελειώνει απρόοπτα (δεν κάνουμε spoilers), ανοίγοντας το δρόμο για μια εκρηκτική 3η σεζόν, με τα διάφορα «σκοτεινά» θέματα εντός του σεναρίου της σειράς να έχουν τροφοδοτήσει διάφορες εικασίες για μια υποτιθέμενη πραγματική ιστορία.

Η «αληθινή ιστορία του 1986» του Squid Game

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο μια ιστορία που ισχυρίζεται ότι το Squid Game βασίζεται σε μια ιστορία του 1986, σύμφωνα με την οποία όμηροι κρατούνταν σε ένα μυστικό καταφύγιο μέσα στην Αποστρατικοποιημένη Ζώνη μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Κορέας, όπου έπρεπε να διαγωνιστούν σε παιχνίδια προκειμένου να επιβιώσουν - αλλά δεν είναι αληθινή.

Δεν υπάρχουν διαθέσιμα έγγραφα ή αναφορές αυτής της υπόθεσης και οι ισχυρισμοί δεν περιέχουν καμία διευκρίνιση σχετικά με το ποια Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη (DMZ - η λωρίδα γης που χωρίζει τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα από τον πόλεμο της Κορέας) είναι αυτή στην οποία αναφέρεται.

Η πιο δημοφιλής ανάρτηση σχετικά με αυτό ήρθε από τον χρήστη του TikTok blink_loveee10, ο οποίος μοιράστηκε ένα βίντεο με φωτογραφίες μαζί με το κείμενο: «Το Squid Game βασίστηκε σε μια αληθινή ιστορία το 1986».

«Έγινε σε ένα υπόγειο καταφύγιο στη no man's land, όπου οι άνθρωποι κρατούνταν όμηροι και έπρεπε να ολοκληρώσουν διάφορα παιχνίδια για να επιβιώσουν».

Το βίντεο έχει προβληθεί περισσότερες από 3,5 εκατομμύρια φορές, αλλά τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.

Τώρα, μπορεί να αναρωτιέστε πώς υπάρχουν φωτογραφίες αφού η υπόθεση δεν φαίνεται να έχει συμβεί καν. Αυτό συμβαίνει επειδή προέρχονται από μια πολύ πραγματική εγκατάσταση, η οποία ωστόσο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Squid Game.

Brothers Home, γνωστό ως «το Άουσβιτς της Νότιας Κορέας»

Παρόλο που δεν υπάρχουν αναφορές για θανατηφόρους διαγωνισμούς, το Brothers Home μοιράζεται μια σειρά από ανησυχητικές ομοιότητες με το φανταστικό σκηνικό του Squid Game - μόνο που αυτό ήταν ένα πραγματικό μέρος.

Το Brothers Home ήταν ένα στρατόπεδο εγκλεισμού που βρισκόταν στο Μπουσάν της Νότιας Κορέας και λειτούργησε μεταξύ 1976 και 1987. Παρόλο που προοριζόταν να είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για άστεγους, αντί γι' αυτό ήταν ένα πραγματικό κολαστήριο όπου οι κρατούμενοι κακοποιούνταν, βασανίζονταν, ακόμη και δολοφονούνταν.

Η εγκατάσταση, που ονομάστηκε «το Άουσβιτς της Κορέας» από τα διεθνή ΜΜΕ, ήταν αποτέλεσμα του καταπιεστικού καθεστώτος που βρισκόταν στην εξουσία εκείνη την εποχή και του Διατάγματος 410 - μιας πολιτικής για τον «καθαρισμό των δρόμων» της Νότιας Κορέας στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988.

Η κυβέρνηση ήθελε να επιδείξει τη χώρα στον κόσμο και να απομακρύνει τους «αλήτες» από τους δρόμους, αλλά αντί να φροντίζει τους άστεγους, το «Σπίτι των Αδελφών» έγινε ο τόπος μερικών από τις χειρότερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των εποχών.

Επιπλέον, μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 1987 διαπίστωσε ότι μόνο το 10% περίπου των χιλιάδων κρατουμένων ήταν πραγματικά άστεγοι. Το 2021, ο δημοτικός σύμβουλος του Μπουσάν Παρκ Μιν-Σονγκ δήλωσε στο Al Jazeera ότι άνθρωποι απήχθησαν από τους δρόμους και φυλακίστηκαν στο «Σπίτι των Αδελφών».

Ο Min-seong, ο οποίος ζήτησε εκ των υστέρων συγγνώμη από τους επιζώντες, δήλωσε ότι επρόκειτο για «ανθρώπους που απλώς έκαναν την καθημερινή τους ζωή, ανθρώπους που απλώς έπιναν, οποιονδήποτε συνηθισμένο άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών».

Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες των επιζώντων

Εννέα επιζώντες μίλησαν με το πρακτορείο για να μοιραστούν πώς ήταν να κρατούνται στο στρατόπεδο. Λένε ότι λιμοκτονούσαν, τους εκμεταλλεύονταν και τους ανάγκαζαν να εργάζονται στα πολυάριθμα εργοστάσια των εγκαταστάσεων χωρίς αποζημίωση. Κανονικό κάτεργο δηλαδή.

Ο Yeon Seng-mo, ο οποίος φυλακίστηκε εκεί για τέσσερα χρόνια σε ηλικία 15 ετών, δήλωσε ότι αν δεν ολοκλήρωναν τους καθημερινούς τους στόχους, «μας χτυπούσαν με ρόπαλα του μπέιζμπολ».

Όπως και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ανώτεροι εγκαθίδρυσαν μια αλυσίδα διοίκησης, με τον Μιν-Σονγκ να προσθέτει: «Η στρατηγική τους ήταν να βάζουν τους κρατούμενους να κακοποιούν άλλους κρατούμενους».

Ο Hahn Jong-seon, ο οποίος ήταν μόλις εννέα ετών όταν ο ίδιος και η μεγαλύτερη αδελφή του μεταφέρθηκαν βίαια στο Brothers Home, δήλωσε στο πρακτορείο ότι από τα πολλά ενοχλητικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί, ένα συγκεκριμένο εξακολουθεί να τον στοιχειώνει: να βλέπει ένα νεαρό άτομο να χτυπιέται μέχρι θανάτου.

«Το αγόρι ανέκτησε τις αισθήσεις του και άρπαξε το πόδι του αρχηγού και παρακάλεσε για συγχώρεση. Αλλά ο αρχηγός ήταν θυμωμένος. Τον χτύπησε ανελέητα και στη συνέχεια έκανε «μπαμ!» στο κεφάλι του με το ρόπαλο», δήλωσε ο Jong-seon. «Το αγόρι κατέρρευσε, τα μάτια του κύλησαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού του και άρχισε να τρέχει αίμα από την μύτη του».

Η Park Soon-hee κατάφερε να δραπετεύσει από τις εγκαταστάσεις το 1986 σε ηλικία 17 ετών, αλλά λίγους μήνες αργότερα γέννησε. Είχε μείνει έγκυος στο Brothers Home μετά το βιασμό της από έναν αρχηγό και πρώην κρατούμενο που είχε ανέβει στην ιεραρχία. Η μητέρα της την ανάγκασε να δώσει το παιδί για υιοθεσία. «Ήμασταν παιδιά με λαμπρό μέλλον, αλλά μας κακοποίησαν», είπε.

Σε έρευνα του Associated Press βρέθηκαν επίσης στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι ηγέτες της εγκατάστασης είχαν στείλει παιδιά για υιοθεσία στο εξωτερικό χρησιμοποιώντας πλαστά έγγραφα, πουλώντας τα για μεγάλα χρηματικά ποσά, παρά το γεγονός ότι είχαν ακόμη ζωντανούς γονείς στη Νότια Κορέα.

Αν και ο ηγέτης της εγκατάστασης, ο Παρκ Ιν-κεούν, συνελήφθη το 1987, καταδικάστηκε μόνο σε δυόμισι χρόνια φυλάκισης για υπεξαίρεση κρατικών επιχορηγήσεων και πέθανε από φυσικά αίτια το 2016.

Τελικά, κανείς δεν έχει ποτέ λογοδοτήσει για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έλαβαν χώρα στο «Σπίτι των Αδελφών».

Παρόλο που το Squid Game δεν βασίζεται σε αυτή τη φρικτή πραγματική υπόθεση, υπάρχουν ανατριχιαστικές ομοιότητες, ιδίως όσον αφορά τη βάναυση εκμετάλλευση ευάλωτων ατόμων και το τρομακτικό περιβάλλον ελέγχου και φόβου.

Τι λέει ο ίδιος ο δημιουργός του Squid Game;

Μπορεί το Squid Game να μην βασίζεται σε αληθινή ιστορία, αλλά ο δημιουργός της σειράς του Netflix, Hwang Dong-hyuk, αποκάλυψε ότι οι εμπειρίες του Gi-hun ήταν εμπνευσμένες από ένα συγκεκριμένο αληθινό γεγονός: από τις απεργίες της εταιρείας Ssangyong το 2009.

Τον Μάιο του 2009, η εταιρεία Ssangyong Motor Company στο Pyongtaek της Νότιας Κορέας ανακοίνωσε την απόλυση 1000 εργαζομένων, γεγονός που οδήγησε σε απεργία 77 ημερών, καθώς μέλη του συνδικάτου κατέλαβαν μέρος του εργοστασίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Ενώ οι απεργοί επιτίθονταν στους υπαλλήλους με σφεντόνες και βόμβες φωτιάς, η αστυνομία αντιμετώπισε τους εργάτες με τέιζερ και σφαίρες από καουτσούκ, ενώ ελικόπτερα έριξαν πάνω τους δακρυγόνα.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής του συνδικάτου Lee Chang-kun, οι επιπτώσεις της απεργίας προκάλεσαν σημαντική οικονομική και ψυχική επιβάρυνση στους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Δήλωσε στο AFP ότι αυτό οδήγησε σε περίπου 30 θανάτους από αυτοκτονίες και προβλήματα που σχετίζονται με το άγχος.

Μετά την κυκλοφορία του Squid Game Season 2, ο Dong-hyuk δήλωσε στο πρακτορείο ότι αυτό ενέπνευσε την ιστορία του Gi-hun στη σειρά. «Ήθελα να δείξω ότι οποιοσδήποτε απλός άνθρωπος της μεσαίας τάξης στον κόσμο που ζούμε σήμερα μπορεί να πέσει στον πάτο της οικονομικής κλίμακας μέσα σε μια νύχτα», είπε.

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr