«Υποσχεθήκαμε να μη φάμε ο ένας τον άλλον»: Η οικογένεια που ναυάγησε και περιπλανιόταν στον Ειρηνικό 38 ημέρες

13:03 27/7/2024 - Πηγή: iEfimerida

Το 1972, ενώ ταξίδευαν στον κόσμο, το σκάφος της οικογένειας Ρόμπερτσον στον Ειρηνικό δέχθηκε επίθεση από φάλαινες.

Βρέθηκαν να περιπλανώνται για εβδομάδες σε μια μικροσκοπική σχεδία, αναγκασμένοι να πίνουν αίμα χελώνας, να σκοτώνουν καρχαρίες, ενώ πάλευαν για τη ζωή τους.

Ο Dougal Robertson και η οικογένειά του ναυάγησαν στον Ειρηνικό Ωκεανό και επέζησαν σε μια λέμβο για πάνω από έναν μήνα.

Στις 27 Ιανουαρίου 1971 ο Dougal Robertson, η σύζυγός του Lyn, ο 18χρονος γιος τους Douglas και η κόρη τους Anne, 17 ετών,

καθώς και οι δίδυμοι γιοι Neil και Sandy, ηλικίας 9 ετών, απέπλευσαν από την Κορνουάλη με μια ξύλινη σκούνα 43 ποδιών «Lucette». Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους και πέντε μηνών η οικογένεια διέσχισε τον Ατλαντικό κάνοντας στάσεις σε διάφορα νησιά της Καραϊβικής.

Δεκαεπτά μήνες μετά το ταξίδι, ενώ βρισκόταν στον Ειρηνικό Ωκεανό, το σκάφος χτυπήθηκε από ένα κοπάδι φαλαινών δολοφόνων. Η οικογένεια, μαζί με έναν φοιτητή, τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, που τους είχε ακολουθήσει στο ταξίδι τους, πήδηξαν σε μια λέμβο και μια φουσκωτή σχεδία. Η ομάδα επιβίωσε με δοχεία νερού και βασικές προμήθειες τροφίμων, μέχρι που τους τελείωσαν. Σε εκείνο το στάδιο, μάζευαν νερό από τη βροχή και έπιαναν ψάρια και χελώνες για να φάνε. Μετά από 16 ημέρες εγκατέλειψαν τη φουσκωτή σχεδία και συνωστίστηκαν στη λέμβο των 10 ποδιών που ονομαζόταν «Ednamair». Στις 23 Ιουλίου 1972, τους περισυνέλεξε τελικά μια ιαπωνική αλιευτική τράτα, το Toka Maru II.

Πώς αποφάσισε η οικογένεια να ταξιδέψει με σκούνα

Πρώην μέλος του βρετανικού εμπορικού ναυτικού, ο Dougal Robertson είχε εμπειρία από την ιστιοπλοΐα και τους κινδύνους της θάλασσας. Αν και αναγνωρίζει το επίπεδο του κινδύνου που ενέχει η προσπάθεια να κάνει κανείς τον γύρο του κόσμου με την οικογένειά του, πιστεύει ότι ο κίνδυνος ατυχήματος σε αυτοκινητόδρομο είναι μεγαλύτερος απ' ό,τι στη θάλασσα.

Ο Dougal Robertson εγκατέλειψε τη γεωργία μετά από 17 χρόνια σκληρής δουλειάς. Η οικογένειά του ζούσε σε σχετική απομόνωση στην ύπαιθρο. Αυτός και η σύζυγός του Lyn ήθελαν να ζήσουν κάτι άλλο με τα παιδιά τους πριν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.

«Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλή ιδέα να αγοράσουμε μια σκούνα και να τα ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο και να τους δείξουμε πώς ζούσαν άλλοι πληθυσμοί» λέει ο Dougal Robertson στο ιρλανδικό δίκτυο RTÉ.

Καθώς τα παιδιά μεγάλωσαν σε φάρμα, είχαν πολλές πρακτικές δεξιότητες και αρκετά φτωχό ακαδημαϊκό υπόβαθρο. Θεώρησε ότι ο πιο γρήγορος τρόπος για να βοηθήσει τα παιδιά του να αξιοποιήσουν τις δεξιότητές τους ήταν να τα πάει στη θάλασσα για να επισκεφθούν άλλες χώρες όπου θα μπορούσαν να παρατηρήσουν πώς ζούσαν οι άλλοι άνθρωποι. Πίστευε ότι αυτή η εμπειρία θα τους παρείχε μια ισχυρή βάση για να βελτιώσουν την ακαδημαϊκή τους εκπαίδευση. Το αρχικό τους σχέδιο ήταν να περάσουν περίπου τρία χρόνια στη θάλασσα.

Ήταν ο γιος του Roberson, ο Douglas, που εντόπισε τα πτερύγια των φαλαινών στον ορίζοντα να έρχονται απέναντι από τη θάλασσα. Ο Ντούγκαλ βρισκόταν κάτω από το κατάστρωμα μαζί με τη σύζυγό του, το ένα από τα δίδυμα και τον φοιτητή, όταν άκουσαν κρότους και το σκάφος άρχισε να βυθίζεται.

«Βυθιστήκαμε σε ένα λεπτό»

Αρπάζοντας ένα μαχαίρι από τη σόμπα του μαγειρείου, ο Dougal Robertson έκοψε τα σχοινιά της λέμβου και τράβηξε τη χορδή για να φουσκώσει η σχεδία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το σκάφος είχε βυθιστεί και όλοι ήταν μέσα στο νερό κολυμπώντας προς τη σχεδία.

«Βυθιστήκαμε σε ένα λεπτό. Ο φόβος μας μην πνιγούμε δεν ήταν μάλλον τόσο μεγάλος όσο ο φόβος να μη μας φάνε οι φάλαινες», παραδέχτηκε ο Dougal.

Αρχικά υπήρχε ένα αίσθημα ενοχής που είχε θέσει την οικογένειά του σε τέτοιον κίνδυνο. Την έβδομη μέρα στη σχεδία, ένα πλοίο πέρασε χωρίς να τους προσέξει παρότι έριξαν ρουκέτες και φωτοβολίδες.

Σύντομα συνειδητοποίησαν πόσο απελπιστική ήταν η κατάσταση. Βρίσκονταν εκατοντάδες μίλια μακριά από τη στεριά με μια σχεδία και μια πλημμυρισμένη λέμβο. «Είχαμε 10 ημέρες προμήθεια νερού σε κονσέρβες και 10 ημέρες φαγητό, αν δεν τρώγαμε πολύ. Ήταν στοιβαγμένα μαζί με ένα εγχειρίδιο για το πώς να επιβιώσουν στη σχεδία. Στην τελευταία σελίδα έγραφε "Καλή τύχη!"», περιγράφει ο Douglas στον Guardian. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν σε απόσταση 10 ημερών από τη στεριά.

Η Λίντα ήταν αυτή που εξέφρασε αυτό που όλοι σκέφτονταν. «Είπε: "Ντούγκαλ, να είσαι ειλικρινής μαζί μας. Θα πεθάνουμε ή έχουμε ελπίδες; Ο Ντούγκαλ δεν ήξερε την απάντηση». Έκανε στον Ντάγκλας μια τρομακτική ερώτηση. Αν μπορούσαν να φτιάξουν τη λέμβο σε λειτουργική κατάσταση, θα δεχόταν να κωπηλατήσει τα 250 μίλια πίσω στα νησιά Γκαλαπάγκος και να σημάνει συναγερμό; «Για πρώτη φορά στη ζωή μου είπα "Όχι, μπαμπά". Είπα: "Αυτό είναι 25 μίλια την ημέρα. Μπορώ να κωπηλατώ 25 μίλια την ημέρα για 10 ημέρες, με ρεύμα και αντίθετο άνεμο; Όχι, δεν μπορώ. Είναι ανόητο εγχείρημα. Σε κάθε περίπτωση, προτιμώ να πεθάνω εδώ έξω μαζί σου παρά να πεθάνω μόνος μου"».

«Υποσχεθήκαμε ότι δεν θα φάμε ο ένας τον άλλον»

Η οικογένεια επανεκτίμησε την κατάσταση. «Δώσαμε υποσχέσεις ο ένας στον άλλον. Η μία ήταν ότι δεν θα τρώγαμε ο ένας τον άλλον. Θα πεθαίναμε ήσυχα, αν αυτό συνέβαινε, και θα ψάχναμε για ένα πλοίο διάσωσης. Αυτή θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία μας να ξεφύγουμε από αυτό».

Οι εβδομάδες περνούσαν. Τρεις, τέσσερις, πέντε εβδομάδες, και ακόμα καμία ένδειξη διάσωσης. Η οικογένεια επιβίωνε με αποξηραμένο κρέας καρχαρία και φρέσκο νερό από μάτια και σπόνδυλους του ψαριού dorado. Μέχρι τώρα, ο Ντάγκλας ήταν μονίμως γυμνός γιατί τα ρούχα του είχαν σαπίσει. (Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι η μητέρα του είχε αποθηκεύσει μια στολή για τυχόν διάσωση). «Μιλούσαμε για το τι θα κάναμε όταν γυρίσουμε σπίτι. Ο Ρόμπιν είπε ότι θα δούλευε σε ένα ξενοδοχείο γιατί δεν ήθελε ποτέ ξανά να είναι μακριά από το φαγητό. Εγώ είπα "Θα πάω στη θάλασσα" και η μητέρα μου είπε: «Λοιπόν, εσύ είσαι στη θάλασσα», κι εγώ είπα: «Ναι, αλλά θα πάω στη θάλασσα κανονικά. Θα υπογράψω όταν γυρίσω σπίτι». Η μητέρα μου ήθελε να επιστρέψει στη γεωργική ζωή. Ο Ντούγκαλ είπε ότι δεν θα το έκανε ποτέ αυτό».

Η στιγμή της διάσωσης

23 Ιουλίου 1972. Η οικογένεια συζητούσε για το άνοιγμα ενός καφέ μια μέρα, όταν ο Dougal φώναξε: «Υπάρχει ένα καταραμένο πλοίο. Ένα καταραμένο πλοίο. Ένα πλοίο. Καθαρίστε τα καταστρώματα. Είπε: "Ντάγκλας, φτιάξε το σκάφος. Μας έχουν μείνει δύο φωτοβολίδες. Αξίζει μια ευκαιρία. Έρχεται πολύ κοντά"».

Το πλοίο ήταν μια ιαπωνική αλιευτική τράτα, το Toka Maru II, που κατευθυνόταν προς τη διώρυγα του Παναμά. «Ο Ντούγκαλ άναψε τη φωτοβολίδα και την κράτησε ψηλά μέχρι που δεν μπορούσε να την κρατήσει άλλο. Έπεφτε στο χέρι του και την πέταξε στη θάλασσα». Ο Ντάγκλας ανακάλυψε αργότερα ότι ο καπετάνιος το είδε και είπε στο πλήρωμά του ότι ήταν πειρατές. Ο παρατηρητής είπε πως πίστευε ότι ήταν φωτοβολίδα, οπότε ο καπετάνιος συμφώνησε να αλλάξει πορεία κατά 20 μοίρες για να ρίξει μια ματιά. Ο Ντούγκαλ άναψε τη δεύτερη φωτοβολίδα, αλλά απέτυχε. «Αυτό ήταν λοιπόν. Η τελευταία μας φωτοβολίδα είχε λήξει. Τότε ο παρατηρητής είπε ότι μπορούσε να δει μια γυναίκα με δύο παιδιά. Είπε: "Δεν είναι πειρατές, είναι ναυαγοί"».

Μέσα σε 10 λεπτά το πλοίο ήταν δίπλα τους. «Ένα σχοινί πετάχτηκε έξω. Ένα βρώμικο, λιπαρό, δύσοσμο σχοινί προσγειώθηκε στην πλώρη της λέμβου και το άρπαξα. Το κοίταξα και σκέφτηκα: "Θεέ μου, αυτό το σχοινί ανήκει σε έναν άλλον κόσμο". Έναν κόσμο που είχαμε ξεχάσει». Μετά από 38 ημέρες, οι ναυαγοί είχαν διασωθεί.

Τι απέγιναν μετά

Η οικογένεια επέστρεψε στο σπίτι της στην περιοχή Peak District, όπου ο γάμος του Dougal και της Linda άρχισε αμέσως να διαλύεται. Μέσα σε έναν χρόνο χώρισαν.

«Η μαμά και ο μπαμπάς δεν συγχώρεσαν ποτέ τον εαυτό τους για ό,τι έκαναν στην οικογένεια», λέει ο Ντάγκλας. «Ένιωθαν ότι ήταν αμέλεια που μας έθεσαν σε τέτοιον κίνδυνο».

Ο Ντούγκαλ Ρόμπερτσον έγραψε το βιβλίο «Survive the Savage Sea», στο οποίο διηγείται την ιστορία της επιβίωσης της οικογένειας στη θάλασσα, βγάζοντας αρκετά χρήματα για να αγοράσει ένα γιοτ για τον εαυτό του και μια φάρμα για τη Λίντα. Σχεδίαζε να ολοκληρώσει τον γύρο του κόσμου, αλλά σταμάτησε στην Ελλάδα και έμεινε εκεί, ζώντας στο σκάφος του.

Ο Ρόμπιν συνέχισε να εργάζεται στα οικονομικά. Τα δίδυμα αγωνίστηκαν να προσαρμοστούν στην καθημερινότητα της ζωής πίσω στο σχολείο. Και όσον αφορά τον Douglas, μέσα σε δύο μήνες είχε καταταγεί στο εμπορικό ναυτικό, όπου παρέμεινε για 10 χρόνια πριν γίνει λογιστής.

«Ο αδελφός μου Neil πιστεύει ότι ο Dougal ήταν απερίσκεπτος, παίρνοντας την οικογένειά του σε ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο», λέει ο Douglas. «Αλλά είμαι για πάντα ευγνώμων που ο Ντούγκαλ το έκανε αυτό, το ίδιο και ο αδελφός μου Σάντι. Νομίζω ότι ο Dougal ήταν ένας γενναίος άνθρωπος. Δεν μας απογοήτευσε ποτέ».

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr