Tα παιδιά διεκδικούν το μέλλον τους

14:58 20/7/2014 - Πηγή: Jenny.gr

Και όχι αυτό που τους «επιβάλλετε».

Πολλοί γονείς δικαιολογούν τις μεγάλες τους προσπάθειες να διαπλάσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με ένα προκαθορισμένο σχήμα λέγοντας «Στο κάτω-κάτω είναι δικά μου παιδιά, δεν είναι;» ή «Δεν έχουν οι γονείς το δικαίωμα να επηρεάζουν τα δικά τους παιδιά με όποιον τρόπο θεωρούν αυτοί καλύτερο;»

Ο γονέας που αισθάνεται ότι το παιδί είναι ιδιοκτησία του και συνεπώς θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να το διαπλάσει κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο, θα έχει πολύ περισσότερο

την τάση να μην αποδέχεται τη συμπεριφορά του παιδιού, όταν αυτή αποκλίνει από το προκαθορισμένο σχήμα. Ο γονέας που βλέπει το παιδί σαν κάποιον εντελώς διαφορετικό -που δεν είναι ιδιοκτησία του- έχει την τάση να αποδέχεται τις περισσότερες συμπεριφορές του παιδιού, γιατί δεν υπάρχει καλούπι ούτε προκαθορισμένο σχήμα για το παιδί. Ένας τέτοιος γονέας μπορεί πιο εύκολα να αποδεχτεί τη μοναδικότητα ενός παιδιού, είναι περισσότερο σε θέση να επιτρέψει στο παιδί να γίνει αυτό που γενετικά είναι ικανό να γίνει.

Ένας αποδεκτικός γονέας είναι πρόθυμος να αφήσει ένα παιδί να αναπτύξει το δικό του «πρόγραμμα» για τη ζωή. Ένας λιγότερο αποδεκτικός γονέας αισθάνεται την ανάγκη να προγραμματίζει ο ίδιος τη ζωή του παιδιού του.

Πολλοί γονείς πάλι βλέπουν τα παιδιά τους ως προεκτάσεις του εαυτού τους. Αυτό συχνά κάνει ένα γονέα να προσπαθεί πάρα πολύ να επηρεάσει ένα παιδί να γίνει αυτό που ο ίδιος θεωρεί «καλό παιδί» ή να γίνει αυτό που ο ίδιος δεν μπόρεσε να γίνει. Πολλοί γονείς πέφτουν στην παγίδα να ζουν τη ζωή, που είτε δεν πρόλαβαν να ζήσουν, είτε δεν μπόρεσαν, μέσα από τα παιδιά τους. Ένα ανεκπλήρωτο όνειρο ή πόθος, πρέπει με το ζόρι να πάρει σάρκα και οστά, μέσα από τις προσπάθειες των μικρών τους. Δεν γίνεται όμως έτσι. Είναι άδικο για εκείνα.

Οι γονείς έχουν κάνει τις επιλογές τους, έχουν δημιουργήσει τη ζωή τους. Είναι λοιπόν σωστό να αφήσουν τα παιδιά τους να δημιουργήσουν τη δική τους. Είναι κρίμα να πιέζουν την ανάπτυξή τους, επειδή φοβούνται μήπως επαναλάβουν τα δικά τους λάθη ή μήπως πληγωθούν. Δεν μπορείτε να εμποδίσετε τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Τα παιδιά σας και λάθη θα κάνουν, θα πληγωθούν, θα στεναχωρηθούν αλλά μόνο έτσι θα μάθουν να ζουν.

Ο Γκιμπράν διατύπωσε ωραία αυτή την αρχή στον «Προφήτη»:

«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου.
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους.
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.»

Οι γονείς μπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους και να μειώσουν τον αριθμό των συμπεριφορών που δεν γίνονται αποδεκτές από αυτούς, αν φθάσουν να δουν ότι τα παιδιά τους δεν είναι ιδιοκτησία τους, δεν είναι προέκταση του εαυτού τους, αλλά ξεχωριστά και μοναδικά άτομα. Ένα παιδί έχει το δικαίωμα να γίνει αυτό που είναι ικανό να γίνει, ανεξάρτητα από το πόσο θα διαφοροποιηθεί από τον γονέα ή από το σχέδιο ζωής του γονέα για το παιδί. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά του.