Φοβάμαι να γεράσω

14:08 22/9/2013 - Πηγή: Jenny.gr

Γιατί να μην μείνουμε για πάντα νέοι;

Γεμάτοι ενέργεια, ομορφιά, πάθος, γοητεία, νιάτα, ξεγνοιασιά και όλα αυτά σε ένα νέο, σφριγηλό σώμα. Κάποτε ένας ποιητής έλεγε «Δεν φοβάμαι το θάνατο αλλά το γήρας». Ξαφνικά, νιώθεις αδύναμος, πολύ μεγάλος για να κάνεις πράγματα. Δεν έχεις αντοχές και κουράγια. Ίσως, όσο περνάνε τα χρόνια να θέλουμε όλοι να γίνουμε σαν το «Βenjamin Button». To αριστούργημα του Oscar Wilde «To πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι», έχει για πρωταγωνιστή έναν όμορφο νέο που θέλει,

αντί για τον ίδιο, να γεράσει το πορτρέτο του. Η επιθυμία του ολοκληρώνεται και ο πίνακας αρχίζει να αντικατοπτρίζει τη σωματική και ηθική φθορά του εικονιζόμενου.

«Έτριψε τα μάτια του, πλησίασε τον πίνακα και τον εξέτασε ξανά. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι αλλαγής όταν κοίταξε τον ίδιο πίνακα, κι όμως δεν υπήρχε αμφιβολία πως η όλη έκφραση είχε αλλοιωθεί. Δεν ήταν απλώς η φαντασία του. Το πράγμα ήταν φρικτά προφανές. Σωριάστηκε στην καρέκλα και βάλθηκε να σκέφτεται. Ξαφνικά, πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό του Αυτό που είχε πει στο ατελιέ του ζωγράφου την ημέρα που θα είχε τελειώσει ο πίνακας. Ναι, το θυμόταν πολύ καλά. Είχε ξεστομίσει μια αρρωστημένη επιθυμία να μείνει ο ίδιος νέος και να γεράσει το πορτρέτο του, να παραμείνει η ομορφιά του ακηλίδωτη και το πρόσωπο στον καμβά να φορτωθεί το βάρος από τα πάθη και τις αμαρτίες του, να πληγωθεί η ζωγραφισμένη εικόνα από τις ρυτίδες που φέρνουν βάσανα και οι σκέψεις, κρατώντας ο ίδιος όλη την εύθραυστη θαλερότητα και το κάλλος της μόλις συνειδητής, τότε εφηβείας του. Δεν μπορεί να εκπληρωθεί η επιθυμία του…Αυτά τα πράγματα δε γίνονται. Φαντάζει τερατώδες και μόνο να το σκέφτεται. Κι όμως, εκεί μπροστά του βρισκόταν ο πίνακας, με μια πινελιά σκληρότητας στο στόμα.»

Το απόσπασμα παραπέμπει στη γενιά Πήτερ Παν, η οποία αποτελείται από άνδρες και γυναίκες που τρέμουν τα γηρατειά. Προσπαθούν να συμπεριφερθούν σαν αιώνιοι έφηβοι, ντύνονται νεανικά, αναζητούν τρόπους να φαίνονται πιο νέοι, συναναστρέφονται με νέους ανθρώπους, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργούν ως βαμπίρ, θέλοντας μόνο τη φρεσκάδα και την ομορφιά τους. Στο τέλος, συνειδητοποιούν και οι ίδιοι πως καταντάει πιο αξιοθρήνητο και παρακμιακό το να κρύβει κανείς την ηλικία του από το να τη δέχεται με φυσικότητα. Γι αυτό μην αφήνεται τη ζωή να περνά χωρίς να την ζήσετε. Κάντε τα πράγματα όταν πρέπει. Μην τα αναβάλετε όλα για το αύριο. Και να θυμάστε πως όσες ρυτίδες κι αν έχετε, το πάθος για ζωή, τα όνειρα, την χαρά, την ανεμελιά, την τρέλα δεν μπορεί να τα φθίρει ο χρόνος. Το γήρας τα φοβάται.