Μήπως ζούμε εγωιστικά τη ζωή μας;

14:20 30/3/2014 - Πηγή: Jenny.gr

Αν κάποιος καταφέρει να σταματήσει το χρόνο και να κοιτάξει τη ζωή του, θα παρατηρήσει πως τελικά ζει τόσο εγωιστικά που τον εμποδίζει να βιώσει την ευτυχία και την αγάπη, ή όλα αυτά είναι υπερβολές;

Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται, όλα γίνονται μηχανικά. Ξυπνάς το πρωί μέσα στο άγχος προσπαθείς να ετοιμάσεις τα παιδιά για το σχολείο, να μαζέψεις το σπίτι, να πας στη δουλειά. Οι σχέσεις εκεί είναι δήθεν και ανταγωνιστικές. Το βράδυ στο σπίτι, τα πράγματα δυσκολεύουν θα πρέπει να είστε καλός γονιός, σύμβουλος, να θέσετε τα όρια, να παίξετε μαζί τους και όλα μέσα σε 3 ώρες. Τα πάντα γίνονται,

γιατί πρέπει να γίνουν. Κάπως έτσι, περνάνε οι μέρες και η ζωή σας.

Ο καθένας είναι κλεισμένος στα δικά του προβλήματα. Δεν ενδιαφέρεται για το φίλο, το συγγενή, συνάνθρωπό του. Μπορεί να συνομιλούν αλλά χωρίς ο ένας να ακούει ουσιαστικά τι λέει ο άλλος.

Βλέπεις καθημερινά ανθρώπους στο μετρό που στο βλέμμα τους δεν υπάρχει τίποτα, ένα απέραντο κενό. Είναι τρομακτικό και ασύλληπτο πως αυτή η αβεβαιότητα που βιώνουμε είναι τόσο έντονα χαραγμένη στα μάτια τους. Και κάπου εκεί, ακούς γέλια και φωνές από παιδιά μικρής ηλικίας. Γυρνάς, κοιτάς και αναρωτιέσαι «γιατί γελάνε;». Από πότε η χαρά και η ευτυχία έχουν γίνει ενοχλητικά συναισθήματα; Ούτε αυτό δεν το πήραμε είδηση.

Όλη η κοινωνία προωθεί τη μοναξιά. Όλο και πιο πολλοί νέοι αποφασίζουν να μείνουν μόνοι τους. Οικογένεια και συντροφικότητα, δύο έννοιες εκτός μόδας πια.

Η ίδια ρουτίνα κάθε μέρα. Οι δε προνομιούχοι που έχουν δουλειά περνούν τη μέρα τους κλεισμένοι σε ένα γραφείο για ένα χαρτζιλίκι και περιμένουν με ανυπομονησία το Σαββατοκύριακο. Να βγουν με τους φίλους τους να διασκεδάσουν. Να χαρούν τη ζωή και να βάλουν λίγη ποιότητα. Ποτά, ξενύχτια, γέλια και όλα αυτά επειδή πρέπει να γίνουν. Ουσιαστική επικοινωνία καμία.

Οι δε άνεργοι από την άλλη, είναι υπεύθυνοι για την μοίρα τους. Δεν ψάχνουν σωστά ή φταίνε οι επαγγελματικές τους επιλογές, αφού όλοι θέλουν να γίνουν «ηγέτες», γίνεται; Δεν γίνεται. Αυτά συζητούν οι προνομιούχοι, που ξεχνούν πόσα βιογραφικά μοίρασαν για να βρουν δουλειά και τελικά η τύχη τους χαμογέλασε και συνάντησαν κάποιο γνωστό στο δρόμο της καριέρας τους.

Οι συζητήσεις των ανθρώπων μοιάζουν περισσότερο με δίκη, παρά με ανταλλαγή ιδεών. Φταίει η κοινωνία, ο γείτονας, οι πολιτικοί, οι γιαγιάδες που τους ψηφίζουν, φταίνε οι γονείς που μας κακόμαθαν. Αυτοί μας τα έδωσαν όλα έτοιμα και τώρα μας τα παίρνουν πίσω.

Συναισθήματα, σκέψεις, φόβοι, όνειρα, γέλιο, έρωτας, χαρά, λύπη, λέξεις που δεν έχουν θέση στην πραγματική ζωή.

Όλα αυτά είναι μόνο μερικές σκόρπιες σκέψεις που στόχο δεν έχουν να μαυρίσουν και να χαλάσουν τη διάθεσή σας, αλλά να θέσουν ένα ερώτημα. Εμείς που είμαστε σ΄όλα αυτά; Που φταίει ο καθένας μας για τη δική του ζωή αλλά και για τη θέση του στην κοινωνία; Τι σημαίνει είμαι ένας υπεύθυνος ενήλικας; Τι σημαίνει ξέρω τι θέλω από τη ζωή μου;

Τι πάει να πει να ζω, να σκέφτομαι, να αγαπάω τα παιδιά μου, να νοιάζομαι τους φίλους μου, να αναλαμβάνω τις ευθύνες των πράξεων μου, να κοιτώ το Εγώ αλλά όχι εγωιστικά.

Μπορώ να πάρω θέση σ΄ όλο αυτό κάποια στιγμή;