Συμβουλές ταξιδιού με τα παιδιά σας

13:41 12/7/2014 - Πηγή: Jenny.gr

Οι 4moms.gr μας συμβουλεύουν για το πώς να οργανώσουμε σωστά τις οικογενειακές μας διακοπές. Μοιράζονται μία εμπειρία τους και μας «διδάσκουν» το τι πρέπει να αποφύγουμε.

«Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς εκδρομή στη γιαγιά μας, η οποία μένει εκτός Αθηνών σε μια απόσταση περίπου 400 χλμ, δηλαδή σχεδόν 4 ώρες ταξίδι. Η κόρη μου είναι τεσσάρων ετών και ο γιος μου ενός.

Σκεφτήκαμε με τον άντρα μου να φύγουμε νωρίς το πρωί,

έτσι ώστε τα παιδιά να είναι ξεκούραστα και να μην γκρινιάζουν.

Λάθος!

Η πρώτη ώρα πέρασε σχετικά ευχάριστα βλέποντας ένα παιδικό dvd (έχουμε προνοήσει, γιατί ταξιδεύουμε συχνά). Βέβαια προηγήθηκε ο καθιερωμένος τσακωμός και γκρίνια της κόρης μου για να συμβιβαστεί να δούνε κάτι κοινού ενδιαφέροντος και όχι πριγκίπισσες ή φραουλίτσα! Αυτό ήταν! Μια ώρα κράτησε η ησυχία και μετά άρχισαν τα: πότε φτάνουμε, αργούμε, πεινάω, διψάω, βαριέμαι, δεν αντέχω άλλο και γκρίνια γκρίνια γκρίνια. Και αυτά μόνο από την κόρη μου, γιατί ο ο γιος μου που δεν μιλάει το έριξε στο ουρλιαχτό, στο κλάμα και στο μουγκρητό! Δεν ξέρω τι από τα δυο είναι χειρότερα αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι και τα δυο μαζί είναι ένα βήμα πριν τα χάπια!

Παρόλα αυτά και με κανα δυο στάσεις καταφέραμε φτάσαμε στον προορισμό μας, περάσαμε τέλεια, αλλά έπρεπε να γυρίσουμε κιόλας. Άντε ξανά τα ίδια δεν θα άντεχα… Έτσι σκεφτήκαμε αυτή τη φορά να δοκιμάσουμε τη τύχη μας και να ταξιδέψουμε βράδυ. Υπολόγιζα ότι το πολύ σε μια ώρα αφότου ξεκινήσουμε θα ξεραθούν στον ύπνο και όλα μια χαρά!

Τραγικό Λάθος!

Από την ώρα που μπήκαμε στο αυτοκίνητο ο μικρός ήταν πολύ ανήσυχος και αυτό ήταν κακό σημάδι. Τη μεγάλη την πήρε αμέσως ο ύπνος, αλλά μόνο για 15 λεπτά και μετά άρχισε το πάρτυ! Να κλαίει ο μικρός από κούραση και υπερένταση, να κλαίει και η μεγάλη, γιατί λυπόταν λέει τον αδερφό της που έκλαιγε και μετά έκλαιγε γιατί δε βολευόταν στο καρεκλάκι και κάθε 5 λεπτά έβρισκε άλλο λόγο για να κλαίει! Και ήθελα να κλάψω και εγώ και να ουρλιάζω γιατί δεν άντεχαν άλλο τα νευρά μου αλλά δεν θα διευκόλυνα την κατάσταση. Όταν πια εξουθενωμένοι φτάσαμε σπίτι αργά το βράδυ δεν το πίστευα ότι τα παιδιά ήταν ακόμα ξύπνια. Και το κερασάκι; Ο μικρός μου μπόμπιρας όταν μπήκε στο δωμάτιό του άρχισε να χοροπηδάει από τη χαρά του και ήταν έτοιμος να ορμήσει στα παιχνίδια του να πιάσει δουλειά….

Μπορεί να μου πει κανείς με τι κουράγιο θα ταξιδέψω το επόμενο Σαββατοκύριακο που πρέπει να ξαναπάμε στη γιαγιά».