Τι φταίει και χάνουμε το κουράγιο μας;

16:06 4/4/2014 - Πηγή: Jenny.gr

«Δώσε μου την ευκαιρία να πιστεύω σε κάτι και ας μην γίνει ποτέ».

Είναι μια φράση που άκουσα σήμερα στο λεωφορείο και μ΄έβαλε σε σκέψεις. Την μοιράστηκα με τις κοπέλες στο γραφείο αλλά σκεφτήκαμε πως καλό θα ήταν να την μοιραστούμε και μαζί σας. Η συζήτηση έγινε επειδή η συγκεκριμένη κυρία το έλεγε με τόση αγωνία. Είχε την ανάγκη να ακούσει απ΄την άλλη γραμμή «εντάξει θα στην κάνω την χάρη». «Θα σ΄αφήσω να πιστέψεις».

Θυμήθηκα λοιπόν που είχα διαβάσει κάποτε ότι Ζοζέ Σαραμάγκου,

ο οποίος ήταν συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος και βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας, είχε πει ότι «οι θρησκείες ποτέ δε χρησίμευαν για να πλησιάσουν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο. Παρότι στην πραγματικότητα πολλές από αυτές κηρύττουν την ισότητα, τον σεβασμό, την αγάπη προς τον πλησίον και προς τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Ο σκοπός τους είναι στην ανάγκη που έχουμε να πιστεύουμε κάπου. Μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια.»

Και έρχομαι σήμερα να διαπιστώσω πως μάλλον αυτός ο άνθρωπος έχει δίκιο. Κάπως έτσι πρέπει να λειτουργεί η ανάγκη μας για πίστη. Και ας ερμηνεύεται με διαφορετικό τρόπο στα πλαίσια της πολυπολιτισμικότητας και της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Θυμάμαι τότε που ήμασταν παιδιά οι γονείς, το σχολείο, οι λοιποί ενήλικες προσπαθούσαν να μας μάθουν διάφορα πράγματα σχετικά με την κοινωνία και γενικότερα τον κόσμο των μεγάλων. Αρχές, αξίες, πιστεύω, νόμους κτλ. Έπρεπε προκειμένου να επιβιώσουμε να τα μάθουμε. Να πιστεύουμε κάπου. Να πιστεύουμε στα ιδανικά και την παράδοση για να μην χαθούν με το πέρασμα των χρόνων. Το θέμα βέβαια είναι πως αυτή η ανάγκη κάποιες φορές δεν λειτουργεί υπέρ μας αλλά μας εγκλωβίζει κιόλας. Γιατί ξεχνάμε την δική μας αποστολή, η οποία είναι μεγαλώνοντας να αποδομήσουμε όλα αυτά που μας έμαθαν και να δημιουργήσουμε άλλα καινούρια. Να τα αναδομήσουμε στα δικά μας μέτρα και σταθμά.

Βέβαια, αν μας ρωτάτε τώρα τι είναι καλύτερο το να πιστεύει κανείς κάπου ή όχι, θα επιλέξουμε την πίστη. Γιατί είναι χειρότερο να μην μπορεί να πιστέψει κάποιος σε κάτι. Κι όμως, για να υπερβούμε τις δυσκολίες και να συνεχίσουμε να προχωράμε, χρειάζεται να είμαστε πρόθυμοι να πιστέψουμε και πάλι.

Συνεπώς, η κυρία στο λεωφορείο δικαίως αγωνιούσε και έψαχνε την απάντηση που θα της έδινε ασφάλεια αλλά και κινητήρια δύναμη για να συνεχίσει να ζει και να αγωνίζεται. Μάλλον, αυτό θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Να ξαναπιστέψουμε!