(19)58

11:29 17/10/2013 - Πηγή: KoolNews

Στις εκλογές του 1958, η δημοκρατική παράταξη ολοκλήρωσε μια πορεία διάσπασης και διχόνοιας με μια συντριπτική ήττα. Αξιωματική αντιπολίτευση απέναντι στην πανίσχυρη ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή αναδείχθηκε η Αριστερά με 24,42%.

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Το ιστορικό και μεγαλύτερο κόμμα της παράταξης, το Κόμμα Φιλελευθέρων, είχε αρχηγό τον Σοφοκλή Βενιζέλο,

γιο του ιδρυτή του. Οι υπόλοιποι στριμώχνονταν σε διάφορα μικρότερα και μάλλον ανυπόληπτα κόμματα.

Παρά ταύτα, όλοι μαζί ίδρυσαν την Ενωση Κέντρου. Και ο Βενιζέλος παραχώρησε την αρχηγία στον Γεώργιο Παπανδρέου, για τον οποίο ήταν σε όλους γνωστό ότι διατηρούσε τη χειρότερη γνώμη.

Να υπενθυμίσω, ας πούμε, ότι ο τότε Παπανδρέου είχε διαπράξει παλαιότερα το πολιτικό ολίσθημα να πολιτευτεί με τον Αλέξανδρο Παπάγο.

Εξού και η αλησμόνητη ρήση του Λεωνίδα Κύρκου ότι «ο πρώτος που είπε "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" και πήγε με τον Παπάγο ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου».

Ολα αυτά, οι προσωπικές διαφορές και οι πολιτικές διαφωνίες, μπήκαν τελικά σε δεύτερο πλάνο προκειμένου να επιτευχθεί η ενότητα της παράταξης. Δεν ήταν της στιγμής.

Ετσι, λοιπόν, φτιάχτηκε η Ενωση Κέντρου. Στις εκλογές του 1961 άφησε καθαρά πίσω της την ΕΔΑ και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση.

Πολλοί θεώρησαν τότε ότι η δημιουργία της ήταν μια πολιτική πρωτοβουλία που στρεφόταν κατά της Αριστεράς.

Ενδεχομένως. Το βέβαιο ήταν ότι στις αμέσως επόμενες εκλογές η Ενωση Κέντρου αποκαθήλωσε και την ΕΡΕ.

Περιέργως η σημερινή κατάσταση θυμίζει το 1958.

Εχουμε μια ισχυρή Δεξιά. Εχουμε και μια ισχυρή Αριστερά, η οποία τελεί σε προφανή αδυναμία διακυβέρνησης. Τότε λόγω Ψυχρού Πολέμου, τώρα λόγω Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Και μια ισχυρή Αριστερά σε αδυναμία διακυβέρνησης δεν είναι παρά η βεβαιότητα μιας ακόμη ισχυρότερης Δεξιάς.

Η απάντηση που έδωσε τότε η δημοκρατική παράταξη ήταν μια απάντηση εθνικής ευθύνης. Πάνω από προσωπικά, ιδεολογικά και μικροκομματικά συμφέροντα.

Αλλά ταυτοχρόνως και μια λύση στο αδιέξοδο που δημιουργούσε η διαιώνιση της Δεξιάς στην εξουσία.

Σήμερα, εξήντα πέντε χρόνια μετά το 1958, είμαστε στους 58.

Τρεις ημέρες τώρα ακούω αναμενόμενες επιθέσεις (από την Αριστερά) αλλά και μια ανείπωτη μεμψιμοιρία από εκείνους που θα έπρεπε φυσιολογικά να πρωτοστατούν στο εγχείρημα της Κεντροαριστεράς. Μικροκομματικοί υπολογισμοί, προσωπικοί λογαριασμοί και ασύστατες φιλοδοξίες φαίνεται να πρυτανεύουν.

Λυπάμαι, αλλά τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι αντάξιες των καιρών, ούτε βρίσκονται στο ύψος των περιστάσεων.

Δεν απαντούν καν στα προσχήματα που επινοούν περί δήθεν «σύμπλευσης με τη ΝΔ».

Διότι η αδυναμία της Κεντροαριστεράς δεν οδηγεί σε ενίσχυση της Αριστεράς, αλλά στη διαιώνιση της Δεξιάς.

Κι είναι απλώς κουφιοκεφαλάκηδες ή επιτήδειοι όσοι κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν.

Το διαβάσαμε στα Νέα