Άλλωστε, εγώ ούτε περιμένω… ούτε ελπίζω σε τίποτα…

15:19 18/7/2013 - Πηγή: KoolNews

Όταν αιμορραγείς ανεξέλεγκτα από ανοιχτές πληγές, χρειάζεσαι γιατρούς που αμέσως θα τις επουλώσουν και όχι γιατρούς που θα σου κάνουν μνημονιακό κήρυγμα επί τρία χρόνια.

Γράφει η Ζέζα Ζήκου

Και, όταν εκατομμύρια πρόθυμοι και ικανοί εργαζόμενοι παραμένουν άνεργοι, και όλο αυτό το τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό πετιέται στα σκουπίδια, δεν έχεις ανάγκη από ανθρώπους που κάνουν κηρύγματα... Δυστυχώς, αυτό που παρακολουθούμε ακόμη και σήμερα είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι πολιτικοί, που διαθέτουν επιρροή

εξουσίας, προσπαθούν να την επιλύσουν όπως συμφέρει τους ίδιους και όχι τον άρρωστο. Αλλωστε, εγώ ούτε περιμένω... ούτε ελπίζω τίποτα...

Με χέρια γεμάτα «δώρα» παρουσιάζει η ελληνική κυβέρνηση την έλευση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σήμερα στην Αθήνα, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Οι γερμανικοί κυβερνητικοί κύκλοι απέρριψαν χθες τους ισχυρισμούς πως το Βερολίνο δίνει «μια καραμέλα 100 εκατομμυρίων στην Ελλάδα, η οποία δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της», και σημείωσαν ότι θα υπογραφεί ένα Μνημόνιο Συναντίληψης για τη δημιουργία ενός Ινστιτούτου Ανάπτυξης, το οποίο θα είναι ταμείο και όχι τράπεζα και στο οποίο η Γερμανία θα συμμετάσχει εφόσον η Ελλάδα εκπληρώνει τους στόχους και τις υποχρεώσεις της. «Σε αυτό το προκαταρκτικό στάδιο, η Γερμανία θα παρέχει τεχνική βοήθεια, ενώ εξετάζει τη συμμετοχή της έως ότου συστηθεί η αναπτυξιακή τράπεζα», επισημάνθηκε. Αυτά... Ωστόσο, δεν έρχεται μόνο ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Ελλάδα, αλλά και ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζέικομπ Λιου. Ο Αμερικανός πρόκειται να επισκεφθεί την Ελλάδα την Κυριακή για να συζητήσει σχετικά με την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να υποστηριχθεί η ανάπτυξη! Ο Λιου πρόκειται να φθάσει στην Αθήνα μετά τη λήξη της συνόδου των υπουργών Οικονομικών και των κεντρικών τραπεζιτών της Ομάδας των Είκοσι (G20) στη Μόσχα το Σαββατοκύριακο.

Ομως, η απόγνωση που προκαλεί η ανεργία απελευθερώνει τα «ζωώδη ένστικτα» των ανθρώπων. Θα επιβάλουν το διττό καθήκον για αλήθεια και δικαιοσύνη. Χωρίς φόβο. Χωρίς οργή καν. Ψυχρά, υπολογισμένα, με βαθιά αίσθηση της Ιστορίας.

Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν το ίδιο διακριτικά τη λέξη «εσωτερική υποτίμηση» (μείωση του γενικού επιπέδου των μισθών και των συντάξεων), που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι και αυτή παρά μια πτώχευση: η πτώχευση του λαού. Επειδή είναι άκομψο να παραδεχθούν ότι, προκειμένου να πτωχεύσουν έναντι των δανειστών τους, προτιμούν να πτωχεύσουν έναντι των πολιτών τους, αθετώντας όλα όσα τους οφείλουν: δημόσιες υπηρεσίες, μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, παιδεία, υγεία και πολλά άλλα, που θυσιάζονται για να εξοφληθεί το χρέος. Εως ότου να πεθάνει από τα χρέη η κοινωνία. Και τότε μπαίνουν στο τραπέζι όλες αυτές οι επιμηκύνσεις, οι μετακυλίσεις, οι επαναγορές, οι αναδιαρθρώσεις και οι ευφημισμοί της στάσης πληρωμών, που διαρκούν όσο ακόμη ο οφειλέτης αναπνέει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χρεοκοπημένη Ελλάδα και στην υπερχρεωμένη Ευρώπη. Οπως και στις υπερχρεωμένες ΗΠΑ. Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του χρήματος βλέπουν την κρίση του χρέους σαν μια μεγάλη ευκαιρία διαρπαγής. Με τη συνενοχή κυβερνήσεων, η κρίση του χρέους λειτουργεί γι’ αυτά τα συμφέροντα σαν μονόδρομος. «Ποτέ άλλοτε σε περίοδο κρίσης, οι εκατομμυριούχοι δεν είχαν συγκεντρώσει τόσο πλούτο», έγραφε η εφημερίδα Financial Times. Η κρίση του χρέους δεσμεύει τους πολίτες των χωρών να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό, σε αυτό το σύστημα που είναι φτιαγμένο για να γεννά εκατομμυριούχους.

Ποιοι, όμως, θα επιβιώσουν μιας πραγματικής κατάρρευσης του υπάρχοντος κόσμου; Κάπως έτσι συνέβη και την ημέρα που τέλειωσε η Μεταπολίτευση. Ανησυχητική, δυσοίωνη, η εικόνα φτώχειας. Στις δυσοίωνες εικόνες προστίθενται εξίσου δυσοίωνα μηνύματα: για νέους απολυμένους, για επιχειρήσεις που κλείνουν, για κλάδους που φθίνουν. Το ξεχασμένο και απωθημένο φάσμα της φτώχειας, αυτό που είχε παρέλθει οριστικά από την αυτοσυνείδηση των μεσαίων στρωμάτων, κατά τις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, επανήλθε. Το κοινωνικό συμβόλαιο της Μεταπολίτευσης, άλλωστε, στηρίχθηκε σε αυτήν τη συνομολογία: ποτέ πια φτώχεια, ποτέ πια διχαστικές διακρίσεις, πολιτικές ή ταξικές.

Το διαβάσαμε στο kathimerini.gr