Κώστας Καλπατσίδης: O σκηνοθέτης της ταινίας «Παραμύθι χωρίς όνομα» που μένει επαρχία και δημιουργεί

11:22 17/3/2016 - Πηγή: KoolNews

Ο Κώστας Καλπατσίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες. Η αγάπη του για την εικόνα και τον κινηματογράφο τον έκανε εικονολήπτη. Με πάθος και τέχνη που έκανε ακόμη και μία άψυχη εικόνα να ζωντανεύει δούλεψε σε τοπικά ΜΜΕ ενώ οι εικόνες του στα μεγάλα γεγονότα της επαρχίας προβαλλόταν και από τα πανελλαδικά κανάλια.

Της Ελένης Λαζάρου

Κάλυψε κορυφαία γεγονότα και θέματα πολιτισμού, έκανε επικίνδυνες αποστολές, ενώ η μεγάλη του

αγάπη ήταν πάντα τα θέματα που έχουν σχέση με την φύση. Σε κάθε ευκαιρία με την κάμερά του κατέγραφε εικόνες από τον υγρότοπο της λίμνης Κερκίνης αλλά και το χιονοδρομικό κέντρο του Λαϊλιά. Ώσπου ξέσπασε η οικονομική κρίση που έπληξε τα τοπικά κανάλια.

Αν και είχε δελεαστικές προτάσεις να εργαστεί στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα είπε όχι και έμεινε στην πόλη του κοντά στην οικογένειά του αποφασισμένος να επιβιώσει και να συνεχίσει να κάνει με ελευθερία αυτό που αγαπά. Και έγινε σκηνοθέτης δικών του παραγωγών. Μέχρι στιγμής έχει κάνει 6 ντοκιμαντέρ σε Ελλάδα και εξωτερικό, και 4 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Η τελευταία του ταινία το παραμύθι χωρίς όνομα, μία παραγωγή υψηλών αξιώσεων και αισθητικής που αποτελεί και τον θρίαμβο του εθελοντισμού.

Ο Κώστας Καλπατσίδης μιλά στο ΚoolΝews.gr και την Ελένη Λαζάρου!

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την ταινία «Παραμύθι χωρίς όνομα»;

«Επιλέξαμε το βιβλίο της Πηνελόπης δέλτα «Παραμύθι χωρίς όνομα», επειδή έχει δύο στοιχεία της Ελλάδας της κρίσης. Μία οικονομική κατάρρευση ενός βασιλείου, αλλά και την πνευματική και ηρωική αντίσταση ενάντια στην καταστροφή. Την σκέψη μου, αγκάλιασε και πολλές φορές υπερασπίστηκε θα έλεγα η Μητρόπολη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος και ειδικά ο μητροπολίτης κ.κ Γεώργιος τον οποίον και ευχαριστώ. Έτσι έγινε ένα μεγάλο βήμα από μια Μητρόπολη και από έναν σκηνοθέτη, που ένωσαν τις δυνάμεις τους για να προσφέρουν ότι πιο δημιουργικό και πνευματικό μπορούν».

Τι το ιδιαίτερο έχει η ταινία;

«Η μεγάλη πρωτοπορία αυτής της παραγωγής είναι ο εθελοντισμός! Σε όλα τα επίπεδα, Οργάνωση παραγωγής, κοστούμια, εξοπλισμός, μακιγιάζ, ήχος, κατασκευές και ότι άλλο χρειάζεται μια ταινία εποχής για να γίνει. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί ανάλογα με το επάγγελμα τους, ο καθένας πρόσφερε. Ο σιδεράς έκανε τις ασπίδες τα δόρατα, οι οικοδόμοι τις σκηνές, οι σύζυγοι αυτών, έραψαν τις στολές ακόμη και στο θέμα του catering οι γυναίκες έφτιαχναν πίτες και γλυκά! Μία τεράστια προσπάθεια όπως καταλαβαίνετε, αφού μιλάμε για 60 πρωταγωνιστικούς ρόλους και120 κομπάρσους, 180 άτομα».

Αν ξαναγυρίζατε την ταινία θα χρησιμοποιούσαμε επαγγελματίες ηθοποιούς ή θα επιλέγατε πάλι κομπάρσους;

«Μετά από πολλή σκέψη δεν θα επέλεγα επαγγελματίες. Ο λόγος ότι τα παιδιά είναι ερασιτέχνες ηθοποιοί και δεν θα ήθελα να υπάρχει αυτό το χάσμα μεταξύ τους που ίσως να τους έβγαινε αρνητικά και ανταγωνιστικά. Επίσης εμπιστεύτηκα πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ανθρώπους που δεν έπαιξαν ποτέ ούτε θέατρο ούτε κινηματογράφο! Ένα μεγάλο ρίσκο, αλλά όπως αποδείχθηκε όλα πήγαν καλά. Απόδειξη, στο τέλος όλων των προβολών, η ταινία καταχειροκροτήθηκε. Και όλοι αναρωτιούνταν αν οι ηθοποιοί είναι επαγγελματίες»!

Πόσο καιρό κράτησαν τα γυρίσματα και πού έγιναν;

«Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην περιοχή της λίμνης Κερκίνης και σε περιοχές της Πιερίας. Δύσκολα γυρίσματα, με ιππασία, ξιφομαχία, κωπηλασία, με βροχή και χιόνι. 7 μήνες γυρισμάτων και 4 μήνες μοντάζ».

Υπάρχει κάτι που σε δυσκόλεψε ιδιαίτερα;

«Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήταν η ιππασία και η ξιφομαχία, για αυτό το λόγο βοήθησαν εξειδικευμένο προσωπικό που εκπαίδευσε για αρκετό καιρό τους ηθοποιούς. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν υποβρύχιες κάμερες και εναέριες.

Επίσης μία άλλη δυσκολία ήταν ότι ταυτόχρονα είχα γυρίσματα στο εξωτερικό για ένα άλλο ντοκιμαντέρ και ήταν ένας πολύ δύσκολος χρόνος! Φανταστείτε ότι και οι δύο ταινίες είχαν την ίδια ημερομηνία παράδοσης. Όταν ήρθε η ώρα του μοντάζ έκανα έως 2 μήνες να σηκωθώ από την καρέκλα … Μοντάζ 15 ώρες την ημέρα για δύο μήνες».

Τι άλλα ντοκιμαντέρ έχεις κάνει ως τώρα;

«Έχω κάνει συνολικά 6 ντοκιμαντέρ σε Ελλάδα και εξωτερικό, Και 4 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους».

Από που εμπνέεσαι;

«Εμπνέομαι κυρίως από τη φύση, δεν δίνω μεγάλη σημασία στον υλικό πλούτο της παραγωγής, οι ήρωες μου θέλω να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, εγώ εσύ ο απέναντι, άλλωστε οι εποχές των υπερπαραγωγών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, δίνω μεγάλο βάρος στον προβληματισμό και στα μηνύματα που θα αφήσω στον θεατή, κάνοντας τον είτε να ταυτιστεί είτε να μιμηθεί τούς ήρωες μου. Η καλή συνταγή μιας ταινίας είναι σαν το φαγητό. Λιτά και ζουμερά».

Υπάρχει δουλειά για έναν δημιουργό σαν εσένα στην επαρχία;

«Η δουλειά υπάρχει παντού. θα έλεγα ότι στην επαρχία είναι καλύτερα... Η επιστροφή στις ρίζες μας. Στις μεγαλουπόλεις υπάρχει κορεσμός μιμητισμός Η παροιμία λέει καλύτερα πρώτος στο χωριό σου παρά τελευταίος στην πόλη. Ίσως όλα να είναι μία ουτοπία καριέρας και τίποτα άλλο. Το νόημα της ζωής είναι να περνάμε καλά! Λιτά αλλά χαλαρά».

The post Κώστας Καλπατσίδης: O σκηνοθέτης της ταινίας «Παραμύθι χωρίς όνομα» που μένει επαρχία και δημιουργεί appeared first on KoolNews.