Κρεμάλες

11:37 22/11/2013 - Πηγή: KoolNews

Αχ, και να ήταν η φαντασία στην εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ! Αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν κουβαλούσε τόσο νεοαριστερό συντηρητισμό θα έκανε μια ωραία ηγετική κίνηση ανατροπής. Θα ανέθετε, ας πούμε, στον Πέτρο Τατσόπουλο την «Αυγή».

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος

Σκεφτείτε το με ανοιχτό μυαλό. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν τίποτε

να χάσουν. Πρώτον, θα τελείωνε μια για πάντα η συζήτηση περί φίμωσης του Τατσόπουλου. Δεύτερον, ο Τατσόπουλος θα έπρεπε είτε να δεχθεί είτε να αρνηθεί τη θέση. Σε αμφότερες όμως τις περιπτώσεις δεν θα μπορούσε πλέον να περιφέρεται από μέσου εις μέσον, εμφανιζόμενος – όχι άδικα – ως θύμα ενδοσυριζικού ατομικού πογκρόμ. Τρίτον, θα κοβόταν μαχαίρι η κουβέντα που θέλει τα ΜΜΕ που είναι γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ να υπόκεινται σε σιδηρά κομματική πειθαρχία. Τέταρτον, δεν θα υπήρχε ποτέ η περίπτωση ο Βασίλης Μουλόπουλος να αρχίσει να περιφέρεται, ως νέος Τατσόπουλος, από ΜΜΕ σε ΜΜΕ καταγγέλλοντας την καθαίρεση του. Πιστός στην ηγεσία και πειθαρχημένος δεν είναι; Πέμπτον, ο Τατσόπουλος δεν έχει ιδέα από δημοσιογραφία ή σύνταξη. Αλλά η «Αυγή» είναι τόσο χλομή που σίγουρα η παρέμβαση του θα τη μεταμόρφωνε. Κάτι σαν – άντε τηρουμένων των αναλογιών – εγχώρια «Λιμπερασιόν» της εποχής του Σερζ Ζιλί και των αριστεριστών του Μάη του '68.

Θα ήταν μια ωραία απρόβλεπτη κίνηση που θα επιβεβαίωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κίνημα αλλαγής και δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Θα ήταν επίσης ένα ωραίο ανακάτεμα του τραχανά. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Τσίπρας το έχει κάνει αυτό χωρίς τυμπανοκρουσίες στο οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί Δραγασάκης, Σταθάκης, Τσακαλώτος, Μηλιός και, πιο πρόσφατα, ο Γιάννης Βαρουφάκης έπνιξαν σιγά σιγά τον Λαφαζάνηκαι την αριστερή αριστερή πτέρυγα οικονομικής σκέψης του ΣΥΡΙΖΑ που αλληθώριζε προς τη δραχμή. Είναι ακριβώς η πολυφωνία αυτή που θόλωσε τα νερά και επέτρεψε στον Τσίπρα να πάει και στον Σόιμπλε και στο Τέξας, διατηρώντας όμως το άλλοθι του αριστερού Ευρωπαίου πολιτικού. Αντιθέτως στο κομμάτι της επικοινωνίας και κατ' επέκταση των ΜΜΕ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκλωβιστεί σε ένα μείγμα από προσωπική εμπάθεια και κόμπλεξ δημοσιογραφικής κατωτερότητας. Αρθρογραφία χωρίς ίχνος χιούμορ, με μόνιμη προσφυγή σε θεωρίες συνωμοσίας, καθώς και ενοχοποίηση προσώπων με τις αναγκαίες έμμεσες απειλές για το τι θα γίνει αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στα πράγματα.

Κρίμα γιατί η αριστερά – ή μάλλον γιατί υπάρχει ή υπήρχε μια Αριστερά που ξέρει να σκέφτεται, να αναλύει και να αποδομεί, ανοίγοντας δρόμους σκέψης και λέγοντας την αλήθεια για καταστάσεις. Δεν τη βλέπει κανείς στο μιντιακό στερέωμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο, ομολογουμένως, δεν λάμπει κι έχει σοκάρει ακόμη και αριστερούς συμπαθούντες διανοούμενους για τα ικριώματα που έχουν στηθεί κατά γελοιογράφων και, κυρίως, για την έλλειψη οξυγόνου. Ποιος είναι, ας πούμε, ο Αλέν Φινκιελκρότ του ΣΥΡΙΖΑ; Ο Γάλλος άλλοτε ακροαριστερός φιλόσοφος έχει γράψει ένα εξαιρετικό βιβλίο για την εθνική ταυτότητα.

Συμπέρασμα: Όχι ότι ο Τατσόπουλος ενδιαφέρεται να κάνει τον εφημεριδά ή τον μιντιάρχη – καλύτερα του βγαίνει έτσι. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπηρετείται από αυτούς που στήνουν «κρεμάλες»για να είναι οι ίδιοι χρήσιμοι.

Το διαβάσαμε στα Νέα

Φωρογραφία: Eurokinissi