Πιο πόνος πεθαίνεις… αμ δε!

10:36 27/1/2014 - Πηγή: KoolNews

Έρχεται στο μυαλό μου εκείνο το παιχνίδι. Ένα σκοινί. Δυο ομάδες. Το ένα άκρο πιάνει η μια, το άλλο άκρο η άλλη και τραβάνε συγχρόνως. Ποια ομάδα θα παρασύρει την άλλη προς τη δική της την κατεύθυνση. Έτσι μου μοιάζει, η άτιμη η ζωή, όταν συμμετέχει σε κόντρα με τον θάνατο, που σέρνει η ακραία απελπισία. Η ζωή κερδίζει.

Γράφει η Ρέα Βιτάλη

Κοιτάζω το πρόσωπό του σε φωτογραφίες. Τον πόνο, το χάος στα μάτια. Στυγνή κατάληψη στον δρόμο προς μια άλλη ζωή. Καλύτερη. Έτσι τη στοιχημάτισε. Κι όμως. Έχασε γυναίκα και τρία παιδιά. Το μυαλό σχεδόν αντανακλαστικά βγάζει απόφαση. Τι να

την κάνεις τη ζωή αν χάσεις τα τρία σου παιδιά και τη γυναίκα σου; Πόση χωρητικότητα πόνου να έχει προβλεφτεί για τον άνθρωπο; Πιο πόνος πεθαίνεις! Λογικά, έχει πεθάνει. Αμ δε! Άτιμη, παν άτιμη ζωή!

Τον κοιτάζω. Μάλλον δεν μπορώ να τον κοιτάξω πολύ. Γροθιά ο πόνος του, στο δόξα πατρί. Επαναλαμβάνω μα δεν εμπεδώνω... Έ-χα-σε τα τρί-α του παι-διά και τη γυ-ναί-κα του. Πλάκα κάνεις! Άρα νεκρός κι αυτός. Τελειωμένος. Δεν υπάρχει. Και την ίδια στιγμή. Το στομάχι πεινάει, γουργουρίζει την κατάλληλη ώρα. Διψάει. Το αφτί πιάνει ήχους. Τα μάτια βλέπουν. Κάποια στιγμή θα νυστάξει. Πριν απ΄ αυτό θα χασμουρηθεί. Οι φλέβες περπατάνε το αίμα αδιάκοπα. Τα νύχια μακραίνουν. Καινούργιες τρίχες φυτρώνουν. Η κύστη θα γεμίσει ούρα. Νιώθει κρύο, νιώθει ζέστη. Κι όλα αυτά ενώ έχει πεθάνει. Η ζωή! Η άτιμη ζωή, η παν άτιμη.

Στα πιο βαθιά σκοτάδια καθόδου στη δυστυχία. Στα πιο ανήλιαγα... Χωρίς ούτε υποψία αχτίδας. Στη μαύρη απελπισία. Μαύρο καθαρό. Εκεί που δεν μπορεί ν΄ ανθίσει τίποτα. Στο πιο άγονο οικόπεδο του ανθρώπου... Πέτρα! Να χάσεις γυναίκα και τρία παιδιά. Να ακυρώσεις τις φωνούλες τους, τις φατσούλες τους, τα γελάκια τους, τα καβγαδάκια τους, τις μνήμες, τη ζωή σου όλη, εσένα... Εσένα όλον! Δεν βγαίνει. Δεν μπορεί. Κι ωστόσο... Άτιμη ζωή! Παν άτιμη!

Θα ψάξει έδαφος να περπατήσει η ρίζα. Θα βγάλει διαδρομή... Θα σκάβει, θα περπατάει, θα χώνεται, θα διατρέχει... Θα βρει! Ναι, πάω στοίχημα, έστω θλιβερό... Το πιο μελαγχολικό στοίχημα. Πιο μελαγχολικό πεθαίνεις! Θα βρει η ψυχή άκρη. Θα σταθεί κάποτε σε στάση ελπίδα. Θα προλάβει κάποτε μέχρι και όνειρο... Θ΄ ανεβεί σ΄ ένα όνειρο. Άτιμη ζωή! Παν άτιμη! Αναιδής.

Φωτογραφία: Eurokinissi

Το διαβάσαμε στο Protagon.gr