Ποιος πληρώνει;

13:26 10/12/2013 - Πηγή: KoolNews

Χρειάστηκαν εκατόν εβδομήντα χρόνια σύγχρονου ελληνικού κράτους, μια χρεοκοπία και ένα Μνημόνιο για να βγει ένας υπουργός στη Βουλή να πει για το Δημόσιο:

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Όπου υπάρχει περιττό προσωπικό θα φύγει!..

Για να εκφωνήσει, δηλαδή, την απόλυτη ταυτολογία ότι το περιττό είναι περιττό.

Και συνεπώς ότι ο βαρύτατα φορολογημένος

Έλληνας φορολογούμενος δεν έχει την πολυτέλεια να πετάει τα λεφτά του από το παράθυρο.

Τόσο απλό. Και τόσο λογικό ταυτοχρόνως.

Μπορούμε ασφαλώς να συζητήσουμε ποιος και πώς θα κρίνει το προσωπικό που περισσεύει. Να διασφαλίσουμε την εγκυρότητα και την αντικειμενικότητα μιας αξιοκρατικής κρίσης, όπως κάνουν όλες οι σύγχρονες δημοκρατικές πολιτείες.

Καμία αντίρρηση. Αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να αμφισβητήσει κανείς τι πρέπει να συμβεί στο προσωπικό που τελικά θα κριθεί ότι δεν χρειάζεται.

Γιατί το λέω αυτό; Επειδή ως τώρα η ελληνική κοινωνία πορευόταν λες και τα λεφτά που σκορπούσε το κράτος στη συντήρηση της φαυλότητας και στην αναπαραγωγή του κομματισμού (διότι περί αυτού επρόκειτο...) δεν είναι δικά της λεφτά.

Λες και δεν βγαίνουν από τις δικές μας τσέπες. Λες και το κράτος ξοδεύει χρήματα που τα βρίσκει κάπου αλλού ή από κάποιους άλλους.

Ε, λοιπόν, αυτό δεν υπάρχει. Το «περιττό προσωπικό» το πληρώνουμε εμείς με τους φόρους μας – όσοι πληρώνουν φόρους!.. Όπως εμείς πληρώνουμε τους διορισμούς, τα επιδόματα, τις αυξήσεις και τις λαμογιές. Όπως πληρώνουμε και το δημόσιο χρέος.

Ακόμη και τα φάρμακα. Η φαρμακευτική δαπάνη το 2009 (5,1 δισ.) ήταν ακριβώς διπλάσια από τη φαρμακευτική δαπάνη του 2004 (2,5 δισ.) αλλά και από τη φαρμακευτική δαπάνη του Βελγίου το 2009 (2.3 δισ.) που έχει περίπου τον ίδιο πληθυσμό.

Πράγμα που σημαίνει δύο πράγματα:

Είτε οι Έλληνες του 2009 αρρώσταιναν ξαφνικά δύο φορές περισσότερο από τους Έλληνες του 2004 αλλά και από τους Βέλγους του 2009.

Είτε έγινε ένα ξέφρενο πάρτι στη φαρμακευτική δαπάνη το οποίο οι Έλληνες του 2009 πλήρωσαν διπλά – και ως ασθενείς και ως φορολογούμενοι.

Και ύστερα φτάνουμε να συζητούμε για υπερφορολόγηση.

Μα αυτό ακριβώς είναι η υπερφορολόγηση; να πληρώνεις περισσότερα από όσα σου αναλογούν είτε επειδή δεν πληρώνουν όλοι ό,τι τους αναλογεί είτε επειδή τα λεφτά σου πηγαίνουν στα περιττά και στους περιττούς.

Και όταν φθάσει η στιγμή του λογαριασμού (για την ακρίβεια τέσσερα χρόνια μετά τον λογαριασμό...) να κουβεντιάζουμε ακόμη αν θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε ό,τι περισσεύει.

Αλλά και να αυξάνουμε τους φόρους για να έχουμε να το πληρώσουμε!..

Το διαβάσαμε στα Νέα