Ανάγκη για εθνική συναίνεση

17:53 8/1/2016 - Πηγή: Attiki Press

Γράφει ο Νίκος Καραμάνογλου Κανονικά η έναρξη μιας καινούργιας χρονιάς θα περίμενα να μας βρει ξεκούραστους, ευδιάθετους και κυρίως αισιόδοξους. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε τότε που το μέλλον δεν απέπνεε φόβο, αλλά ελπίδα. Αντιθέτως, το 2016 ξεκίνησε με την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα να βρίσκονται στο χειρότερο ίσως σημείο τους από την έναρξη της κρίσης.

Η κυβέρνηση, με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ακροβατεί με το ασφαλιστικό και το αγροτικό ανά χείρας. Από την άλλη η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών τείνει να αποτελέσει ανέκδοτο και η κοινωνική ισορροπία

βρίσκεται στο όριο του να διαρραγεί. Για μία ακόμη φορά βρισκόμαστε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, χωρίς μακροπρόθεσμο σχέδιο, μόνο με λύσεις της στιγμής, που αργότερα θα πληρώσουμε ακριβά.

Οι μέχρι τώρα απόπειρες ελέγχου της κρίσης δεν είχαν πνοή και απέτυχαν ακριβώς εξαιτίας αυτής της φύσης τους, εξαιτίας της αδυναμίας δηλαδή του πολιτικού προσωπικού να αξιολογήσει ανώτερη την εθνική προσπάθεια από τη διατήρηση των πελατειακών σχέσεων και την πολιτική του επιβίωση. Μέσα σε αυτό πλαίσιο λειτουργίας, φυσικά η πολιτική ανυποληψία περίσσεψε, οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις καταβαραθρώθηκαν και από τη μεταξύ τους σύγκρουση νέα πολιτικά περιτρίμματα αναδύθηκαν διεκδικώντας το χρίσμα του Μεσσία.

Ωστόσο, πλέον τα δοκιμάσαμε όλα. Όλοι σχεδόν οι πολιτικοί συνδυασμοί διαχείρισης της κρίσης έχουν εξαντληθεί. Δεξιά, κεντροδεξιά, αριστεροδεξιά κρίθηκαν εκ του αποτελέσματος, σε βαθμό που και η παραδοσιακή ονοματοθεσία των κομμάτων κατάντησε κενή περιεχομένου. Ειδικά στην τρέχουσα (;) συγκυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού αποσυνασπίσθηκε με την αποχώρηση της ΛΑΕ, έχασε και τη ριζοσπαστικοποίησή του με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και του απέμεινε ο όρος Αριστερά σαν τους κενούς τίτλους των έκπτωτων βασιλέων. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, ο οποίος το 2015 προσγειώθηκε στο Μαξίμου στεφανωμένος μια άχλυ ανέφικτων προσδοκιών, φαίνεται να διέρχεται μια κρίση ταυτότητας, με μόνη πυξίδα του πλέον τη διατήρηση πάση θυσία και παντί τιμήματι της εξουσίας.

Όλη αυτή η πολιτική αχρηστία, λοιπόν, που μας κατατρύχει αυτά τα χρόνια μας έφερε προ τετελεσμένου αποτελέσματος. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να της αναγνωρίσω και μια χρησιμότητα, την αναγνώριση της πραγματικής ποιότητας του πολιτικού προσωπικού της χώρας, της ανάγκης για εθνική συναίνεση, καθώς και του γεγονότος ότι ήρθε πλέον η ώρα να διαχωρίσουμε την ήρα από το στάρι.