Αναζητώντας την τέλεια ηγεσία…

19:33 2/10/2015 - Πηγή: Attiki Press

Η αναζήτηση των χαρακτηριστικών του ηγέτη δεν είναι μια καινοτομία που εφηύρε η Νέα Δημοκρατία στις μέρες μας. Αντιθέτως, βασανίζει από την αρχαιότητα την ανθρωπότητα, τόσο σε θεωρητικό, όσο και -κατά βάση- σε πρακτικό επίπεδο.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Το βασικό ερώτημα, ωστόσο, παραμένει διαχρονικά το ίδιο: Ποιά πρέπει να είναι τα κατά ποσόν και ποιόν χαρίσματα εκείνου, που θα εκπροσωπήσει επάξια

και θα οδηγήσει στη νίκη αυτούς που τον ανέδειξαν;

Στην προκειμένη, βέβαια, περίπτωση συντρέχουν ορισμένες ιδιαιτερότητες. Ιδιαιτερότητες που έχουν να κάνουν τόσο με το ίδιο το κόμμα, όσο και με αυτούς στους οποίους αντίκειται. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή: Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα ιστορικό κόμμα, που παραδοσιακά εκπροσωπεί την κεντροδεξιά και έχει σταθερά ερείσματα σε πλατιές κοινωνικές μάζες. Με τη μνημονιακή όμως κρίση και τον ρόλο που διαδραμάτισε σε αυτή απώλεσε μέρος των υποστηρικτών της και κυρίως τις νεανικές πληθυσμιακές ομάδες, που είδαν σε αυτή τον εκπρόσωπο του παλαιού, που αδυνατεί να προσαρμοστεί και να τους προσφέρει ουσιαστικές λύσεις στις διαρκώς συρρικνούμενες προοπτικές της ζωής τους. Την αδυναμία αυτή εκμεταλλεύτηκε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, που με ηγέτη έναν νέο άνθρωπο έσπευσε να «μονοπωλήσει» την ελπίδα του μέλλοντος. Το πρώτο ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται λοιπόν για τη Νέα Δημοκρατία είναι αν θα αναδείξει ηγέτη έναν νέο και άφθαρτο άνθρωπο ή κάποιον πεπειραμένο παλαιότερο, «στιγματισμένο» ωστόσο από την «βεβαρημένη» διαδρομή του παρελθόντος.

Μια άλλη παράμετρος είναι αυτή του φρατριασμού. Είναι πραγματικότητα ότι εντός του κόμματος έχουν αποκρυσταλλωθεί και δραστηριοποιούνται ομάδες διεκδίκησης της εξουσίας, που τα κίνητρα και τη δράση τους ελάχιστα τα καθορίζουν οι ιδεολογικές αποκλίσεις. Αντιθέτως, οι προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά κυρίως η οικογενειοκρατία είναι αυτές που συντελούν στην προώθηση συγκεκριμένων προσώπων σε καίριες θέσεις εντός του κόμματος. Οι δε περιπτώσεις ατόμων, που κατά μόνας και με την αξία τους εξελίχθηκαν, είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Και η κατάσταση αυτή από μόνη της «αποπνέει» προς την κοινωνία μια αίσθηση διαπλοκής, που επιφέρει εντονότατη δυσαρέσκεια, ειδικά στις μέρες που ζούμε. Συνεπώς ο νέος ηγέτης του κόμματος, για να μην είναι κατ’ ελάχιστον «επιλήψιμος», θα πρέπει να φέρει το πρόσημο της διακριτής προσωπικής του διαδρομής.

Ένας τρίτος παράγοντας είναι η πολιτική κατεύθυνση και φυσιογνωμία που θα πρέπει να πάρει το κόμμα. Η Νέα Δημοκρατία τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχει χάσει την ιδεολογική «πυξίδα» της. Θέλει να κάνει άνοιγμα προς το κέντρο, όπως έπραξε προεκλογικά ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, προσβλέποντας στα σπαράγματα του ΠΑΣΟΚ και στους με αυξητικές τάσεις δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του «άχρωμου» Ποταμιού -που φυλλορροεί πολιτικά- ή επιθυμεί μια δεξιότερη πορεία, όπως ίσως θα ήθελαν οι κύριοι Γεωργιάδης και Βορίδης, κλείνοντας το μάτι στους οπαδούς της Χρυσής Αυγής; Πρόκειται για μια απόφαση που θα καθορίσει όχι μόνο την πορεία του κόμματος, αλλά και αυτή της χώρας, εφόσον μιλάμε για την αξιωματική αντιπολίτευση και ένα κόμμα εξουσίας.

Νέος, ανεξάρτητος, άφθαρτος, ατομικά καταξιωμένος και ιδεολογικά ξεκάθαρος, θα πρέπει να είναι ο νέος ηγέτης της ΝΔ. Φτάνουν όμως αυτά για να υπερκεράσει τον χαρισματικό κ. Τσίπρα, που κέρδισε τρεις συνεχόμενες αναμετρήσεις και βγήκε μόνο με αμυχές από την διάσπαση του κόμματός του; Πιθανότατα όχι. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμεότι στην εποχή της εικόνας και των εντυπώσεων που ζούμε, ο ηγέτης θα πρέπει να είναι και λίγο… σταρ. Να «γράφει», που λένε και στον χώρο της τηλεόρασης. Ίσως όχι μόνο από άποψη εμφάνισης, αλλά κυρίως με την επιβλητικότητα και τη σοβαρότητα, που θα πρέπει να αποπνέει ο δυνητικός ηγέτης ενός λαού.

Όποιες κι αν είναι οι πιθανές επιλογές ωστόσο, πρόκειται για μια διαδικασία που το κόμμα θα πρέπει να ολοκληρώσει λελογισμένα και στον βέλτιστο δυνατό χρόνο. Οι μήνες που ακολουθούν θα είναι πιθανότατα οι πιο δύσκολοι πολιτικά από όσους ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και η χώρα έχει ανάγκη από μια δημιουργική, συνετή και «ελεγκτική» αντιπολίτευση και όχι από ένα κόμμα σε κατάσταση ομφαλοσκοπίας.