Απογοητεύει ο Μόγλης του Εθνικού

16:13 20/11/2013 - Πηγή: Attiki Press

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Ένα νέο θεατρικό έργο του συγγραφέα και σεναριογράφου Γιάννη Σκαραγκά, εμπνευσμένο από τους θρυλικούς ήρωες του «Βιβλίου της Ζούγκλας», επέλεξε, φέτος, το Εθνικό για την παιδική του σκηνή. Όσο αξιέπαινη κι αν είναι μια τέτοια επιλογή, το αποτέλεσμα, δυστυχώς απογοητεύει!

«Ο Μόγλης και οι περιπέτειές του στη ζούγκλα»

Το έργο δεν είναι, φυσικά ,η κλασσική ιστορία του Μόγλη, αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Παρακολουθούμε την ιστορία της εύρεσης

του μωρού από τους λύκους, καθώς και της ενηλικίωσης αυτού του παιδιού που κουβαλάει, ερήμην του, κομμάτια τόσο του κόσμου των ζώων όσο και των ανθρώπων. Το παιδί που μεγαλώνει ανάμεσα σε άγρια θηρία και σε συνθήκες που ξεπερνούν την ασφάλεια του πολιτισμού γίνεται το σύμβολο του ανθρώπου που καλείται να υπερβεί τα δικά του όρια για να βρει ποιός είναι, με όπλο τις ιδιαιτερότητές του και την κατανόηση των αναγκών του Άλλου.

Μέχρι εδώ, ας τα λέμε, καλά. Το έργο χαρακτηρίζεται ως: “σύγχρονη ματιά σε μια αλληγορική ιστορία, μέσα από τη σύνδεση του κόσμου της ζούγκλας με τον κόσμο των ανθρώπων στο πρόσωπο ενός παιδιού, που καλείται να τους γεφυρώσει. Η ζούγκλα του Μόγλη δεν είναι η αντίθεση στον πολιτισμένο κόσμο, αλλά ένας διαφορετικός πολιτισμός με τους δικούς του νόμους και κανόνες, που είναι το ίδιο απαραίτητοι με εκείνους της ανθρώπινης κοινωνίας.Η ευαισθησία και η ανάγκη για αρμονική συνύπαρξη γίνονται οι βασικοί άξονες μιας ιστορίας για το πόσο ακλόνητα συνδεδεμένη είναι η επιβίωση με την αποδοχή του διαφορετικού”.

Αναρωτιέμαι αν αυτό το δελτίο τύπου του Εθνικού δεν κάνει τους γονείς να πάρουν τα παιδιά τους και να φύγουν τρέχοντας. Πρόκειται για κάτι που απευθύνεται σε παιδιά! Ή μήπως όχι;

Παρακολουθώντας την παράσταση, όχι μόνο αυτά δεν είδα, αλλά βαρέθηκα όσο δεν πάει. Πρόκειται για ένα μετριότατο θεατρικό έργο, το οποίο μόνο μια εξαιρετική σκηνοθεσία θα μπορούσε να το σώσει. Όσο, όμως, κι αν έχει ψιλομετατραπεί η πλατεία σε ζούγκλα, όσο κι αν οι ηθοποιοί καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες, όσο κι αν είναι πολύ ωραίο το ότι οι ηθοποιοί είναι και οι μουσικοί της παράστασης, η σκηνοθεσία της Φωτεινής Μπαξεβάνη δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα!

Το κείμενο τραβιέται από τα μαλλιά και εμπλουτίζεται με τραγούδια ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος, απλά για να διαρκέσει. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη δράση και το χειρότερο είναι τα κιτς σκηνικά (Στέλλα Ρότσιου, άρτι αφιχθείσα από Θεσσαλονίκη) ! Πριν καν ξεκινήσει η παράσταση με ενοχλούσε ήδη η σκηνογραφία...

Καλύτερα θα ήταν να μετατρέπανε το αυθεντικό κείμενο σε θεατρικό! Ο Σκαραγκάς, - ερχόμενος κι αυτός από Θεσσαλονίκη (δεν ξέρω αν αυτό έχει σχέση με την κάθοδο του Χατζάκη από τα Βόρεια στο Εθνικό)- σίγουρα, δεν έχει καμία σχέση με παιδικό θέατρο. Το έργο ήταν βαρετό για μεγάλα παιδιά και ακαταλαβίστικο για τα μικρά. Μόνη κωμική νότα το παγώνι, που δεν ξέρω κατά πόσο αυτό ήταν επιτυχία του ηθοποιού ή του κειμένου.

Είναι κρίμα, μετά την επιτυχία που είχε κάνει η παράσταση «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά, η οποία παιζόταν για δυο χρονιές στην παιδική σκηνή του Εθνικού, να καταλήγουμε σε ένα σύγχρονο σκαρίφημα. Αλλά εκεί είχαμε ένα λογοτεχνικό κείμενο της μεγάλης Άλκης Ζέη, το οποίο μετατράπηκε σε θεατρικό χωρίς να πειραχτεί η ιστορία, κι όχι μια μοντέρνα ιστορία που δεν ξέρεις από πού να την πιάσεις...