Δύο εκπληκτικές παραστάσεις

12:24 7/6/2013 - Πηγή: Attiki Press

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Σε ένα καινούργιο, υπόγειο, χειροποίητο θέατρο και σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι,

είδα δύο εκπληκτικές παραστάσεις.

Interview

Το Fabrica Athens δημιουργήθηκε το 2011. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα υπόγειο θέατρο-χώρο σεμιναρίων, κατασκευασμένο αποκλειστικά και μόνο από ανακυκλώσιμα υλικά και πολλή προσωπική δουλειά.

Οι πάγκοι των θεατών είναι φτιαγμένοι από παλιές ξύλινες κολώνες της ΔΕΗ, τα τσουβάλια των ΕΛΤΑ έχουν μετατραπεί σε μαξιλάρια για τα καθίσματα, οι παλιοί σωλήνες νερού μεταμορφώθηκαν σε θεατρικά σταγκόνια και οι λάμπες μηχανουργείου σε φωτιστικά. Στόχος του να αποτελέσει έναν ελεύθερο τόπο συνάντησης δημιουργών και θεατών από όλες τις κοινωνικές και καλλιτεχνικές προελεύσεις.

Εκεί, καθισμένη σε ένα μαξιλάρι των ΕΛΤΑ, παρακολούθησα μια εξαιρετική παράσταση:

Κατά την διάρκεια μιας συνέντευξης για δουλειά, τέσσερις υποψήφιοι υποβάλλονται σε εξευτελιστικές ερωτήσεις και δοκιμασίες από μία φωνή. Αγνοούν με ποιον μιλάνε και αγνοούν και το αντικείμενο για το οποίο υπάρχει περίπτωση να προσληφθούν. Η φωνή γνωρίζει, ήδη, πολλά πράγματα για τον κάθε υποψήφιο, προσωπικά, και αναλόγως τους θέτει ακόμα πιο προσωπικές ερωτήσεις. Οι τέσσερις υποψήφιοι είναι καιρό άνεργοι, ψάχνουν απελπισμένα για δουλειά και προέρχονται από εντελώς διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, οι οποίες πλήττονται δραματικά από τις σημερινές συνθήκες εργασίας (χειρώνακτες, καλλιτέχνες, επιστήμονες, ανειδίκευτοι εργάτες).

Καθώς η φωνή σιγά σιγά τους χειραγωγεί, υποβάλλοντάς τους παράλογες ερωτήσεις και βάζοντας τους να χορεύουν ή να κατουράνε, οι υποψήφιοι μην έχοντας τίποτα να χάσουν, οδηγούνται σε μία κανιβαλιστική διαδικασία ανταγωνισμού. Όλος αυτός ο παραλογισμός, μοιραία προκαλεί κωμικούς διαλόγους και καταστάσεις.

Η σκηνοθεσία είναι του Χρήστου Θάνου και το κείμενο της παράστασης δημιουργήθηκε απ’ όλα τα μέλη της ομάδας κατά τη διάρκεια των προβών. Οι ηθοποιοί είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, παραμένοντας πάνω στη σκηνή ασταμάτητα επί μιάμιση ώρα και οι τέσσερις. Ξεχωρίζει ο Σωτήρης Δούβρης ως μαζεμένος επιστήμων και η Μαρία Ζερβού εκπληκτική ως Οιδίποδας...

Η παράσταση δεν είχε εισιτήριο, αλλά στο τέλος υπήρχε ένα κουτί που κάθε θεατής μπορούσε να ρίξει όποιο αντίτιμο άντεχε η τσέπη του ή πίστευε ότι άξιζε αυτό που παρακολούθησε! Η παράσταση για φέτος τελείωσε και θα ξαναπαιχτεί του χρόνου!

Ο μικρός εγώ

Μια παράσταση από νέα παιδιά βασισμένη στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή «Τα ρέστα». Ο Ταχτσής γεννήθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη. Παιδί χωρισμένων γονιών, τον πατέρα τον γνώρισε ελάχιστα. Η μάνα, ιδιαίτερα ανεξάρτητη για την εποχή της, τον «παραδίδει» και μεγαλώνει στα χέρια της Αθηναίας γιαγιάς του, που έχει βρεθεί στη Μακεδονία υπό τις ίδιες συνθήκες, πάνω κάτω, που βρέθηκε και η Εκάβη του «Στεφανιού». Και για τους ίδιους ακριβώς λόγους παίρνει τον εγγονό της και εγκαθίστανται στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο, όπου ζει όλες τις περιπέτειες και τις σύγχρονες τραγωδίες της Ελλάδας. Ο Κώστας Ταχτσής περνάει την εφηβεία του σε ένα μητριαρχικό περιβάλλον κι έτσι διεισδύει από πολύ μικρός στη γυναικεία ψυχολογία, τις αντιζηλίες, τις προδοσίες, την εκδίκηση- την οποία και αποδίδει τόσο αριστουργηματικά στο έργο του.

Το πιο γνωστό του ίσως έργο, «Το τρίτο στεφάνι», το εκδίδει πουλώντας ένα σπίτι στην Πλάκα. Η δημοσιοποίηση της ομοφυλοφιλίας του οδηγεί στην ακύρωση της κινηματογραφικής μεταφοράς του «Τρίτου στεφανιού» από τον Θ. Αγγελόπουλο και τον Κακογιάννη. Με αυτό το παράπονο φεύγει, θύμα μιας μυστηριώδους δολοφονίας από εραστή-πελάτη στο σπίτι του, στον Κολωνό, το 1988.

Λίγο πιο πέρα, σε ένα σπίτι στο Μεταξουργείο, ο ηθοποιός που γνωρίσαμε στον «Ηλίθιο» του Λιβαθινού, Βασίλης Ανδρέου, σκηνοθετεί αριστουργηματικά πέντε νέους ηθοποιούς και μαζί δραματοποιούν «Τα ρέστα». Ένα σπίτι με αυλή και πολλά δωμάτια, διάφορους χώρους όπου οι θεατές ακολουθούν τους ηθοποιούς για να παρακολουθήσουν αυτή την όμορφη παράσταση, αλλά και να γίνουν μάρτυρες σκληρών οικογενειακών στιγμών. Η κουζίνα, το σαλόνι, η αυλή, οι κουρελούδες, η γειτονιά, η μάνα που όλο τον δέρνει, ο θείος-ίνδαλμα και η δασκάλα του πιάνου... μέχρι να έρθουν οι έρωτες...

Πολλές εναλλαγές ρόλων, γρήγορες σκηνές, ευφυής χρησιμοποίηση του χώρου, πολύ καλοί ηθοποιοί, εναλλαγή γέλιου και δράματος... Η παράσταση σε ταξιδεύει σε άλλον κόσμο, σε άλλη εποχή και σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Η παράσταση αυτή έλαβε χώρα στον «Ορίζοντα Γεγονότων» Πλαταιών & Κεραμεικού. Ελπίζουμε να επαναληφθεί και του χρόνου.

Σφράγιση θεάτρων

Τον Απρίλη, μετά από πολλές κινητοποιήσεις, ο δήμος Αθηναίων έδωσε τρίμηνη αναβολή στη σφράγιση θεατρικών χώρων που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις σύμφωνα με τον νόμο του 1937. Τότε, είπαν, ότι θα υπάρξει μια ολοκληρωμένη νομοθετική πρόταση. Καμία αλλαγή δεν υπήρξε όμως στον νόμο και ήδη βγήκαν νέες ανακοινώσεις για σφράγισμα των θεάτρων από τις 2 Ιουλίου. Να θυμίσω ότι αυτός είναι ένας νόμος που δημιουργήθηκε επί χούντας (του Μεταξά) και ζητά από πτυελοδοχεία στα θέατρα μέχρι λογοκρισία του θεατρικού έργου, υπαγορεύει το μήκος της φούστας και απαγορεύει να ανεβάζει κάποιος παράσταση αν δεν έχει δικό του θέατρο! Όσα θέατρα, λοιπόν, νόμιμα νοικιάζουν τον χώρο τους σε ομάδες και αυτές κόβουν δικά τους εισιτήρια (πληρώνοντας και τον ανάλογο φόρο) και δεν κόβουν εισιτήρια του ίδιου του θεάτρου, διώκονται! Να τονίσω ότι υπάρχουν πολλά θέατρα (και μεγάλα και μικρά) που δεν έχουν άδεια λειτουργίας, παρότι μπορεί να λειτουργούν δεκαετίες και παρότι πληρούν όλους τους κανόνες ασφαλείας, γιατί πρόκειται για μια όχι και τόσο εύκολη γραφειοκρατική διαδικασία... Αναμένονται πολλές κινητοποιήσεις... Υποστηρίξτε τους, αν δεν θέλετε να χαθεί η off off Broadway σκηνή της Αθήνας. Υποστηρίξτε τους νέους καλλιτέχνες που τολμάνε να πάρουν το ρίσκο να ανοίξουν ένα δικό τους, μικρό χώρο, απέναντι στις μεγάλες εταιρείες θεατρικών παραγωγών, που το μόνο που τις νοιάζει είναι το κέρδος κι όχι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα...