Δυο Έλληνες σε δύο ξένες παραγωγές που κάνουν πρεμιέρα

00:01 13/10/2012 - Πηγή: Attiki Press

Του Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου 

Καταλαβαίνω πως μπορεί να υπάρχουν επιφυλάξεις για τη νέα κωμωδία που έκανε πρεμιέρα την Πέμπτη. Κυρίως λόγω του Φέρελ και των «μεγάλων» ερμηνευτικών ικανοτήτων του, που συνήθως περιορίζονται στο να ουρλιάζει ή να γουρλώνει τα μάτια σε κωμικές σκηνές που θυμίζουν κακές αντιγραφές ταινιών του Τζιμ Κάρεï.

Όμως η συμμετοχή, σε ισότιμο συμπρωταγωνιστικό ρόλο, του Ζακ Γαλιϕιανάκη, όπως και το επίκαιρο θέμα

(για την Αμερική τουλάχιστον) της προεκλογικής περιόδου, είναι αρκετά για να δει και να απολαύσει κάποιος αυτή την ταινία: 

«Οι Υποψήφιοι» («The Campaign») 

Στο «Campaign» παρακολουθούμε  τις προσπάθειες του τωρινού κυβερνήτη της Β. Καρολίνας (Φέρελ) να επανεκλεγεί, ενώ ο αντίπαλός του, ένας άγαρμπος χοντρούλης οικογενειάρχης (Γαλιϕιανάκης), μετατρέπεται σε επικίνδυνο αντίπαλο, όταν αναλαμβάνει να τον προωθήσει ο κατάλληλος μάνατζερ. Φυσικά, πίσω από τον μάνατζερ είναι μια πολυεθνική εταιρεία, που επιλέγει να εξαγοράσει διαφορετικό υποψήφιο κάθε φορά, για να προωθήσει τα συμϕέροντά της, όπως είναι η εξαγορά εργοστασίων και γης στην Β. Καρολίνα από την Κίνα. 

Ο Φέρελ δεν ξεφεύγει από την κλασική καρικατούρα, που κρατά σε κάθε ταινία: σεξιστής, αναίσθητος και αφελέστατα υβριστικός. Ο κορυφαίος ρόλος είναι του Γαλυϕιανάκη. Με μετρημένη γκαϕατζίδικη διάθεση και μια σχεδόν θηλυπρεπή συμπεριφορά, δημιουργεί έναν απολαυστικό χαρακτήρα, που δεν βλέπεις συχνά σε κωμωδίες και φέρνει αβίαστο γέλιο σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται. Η ταινία έχει ένα εξαιρετικό πρώτο μέρος, με διάθεση παρωδίας της τακτικής που ακολουθούν οι πολιτικοί υποψήφιοι για να κερδίσουν ψήφους. Έτσι καταφέρνει να κάνει ένα πετυχημένο αφιέρωμα στον αμερικάνικο πολιτικό λαϊκισμό με χιούμορ που θυμίζει πολλές φορές Family Guy.

Δυστυχώς, στη συνέχεια οι συνήθεις συναισθηματισμοί των αμερικάνικων ταινιών έχουν τον κύριο λόγο, αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι μια πολύ αστεία κωμωδία με εξαιρετικές ερμηνείες και παλιούς καλούς ηθοποιούς σε δεύτερους ρόλους (Νταν Ακρόιντ και Τζον Λίθγκοου). Η πολιτική σάτιρα είναι όσο δηλητηριώδης θα μπορούσε και η αναφορά σε πραγματικές πολιτικές καμπάνιες είναι επιφανειακή. Ειδικά αν συγκρίνεις την υποκρισία των πολιτικών στην ταινία με παραδείγματα στην Ελλάδα, μπορείς να βρεις τους Αμερικάνους, ίσως, ακόμα και light. Η ταινία, φυσικά, καταδεικνύει το γεγονός πως οι περισσότεροι πολιτικοί είναι μαριονέτες πολυεθνικών, αλλά μην περιμένετε βαθειά πολιτική ανάλυση. Αν θέλετε να γελάσετε με μια κωμωδία πολύ πιο έξυπνη από τις γελοιότητες του Σάντλερ και του Στίλερ, σας προτείνω  ανεπιφύλακτα να την δείτε. 

Ο Οκτώβρης και ο Νοέμβρης θα φέρουν επίσης ακόμα τρεις ενδιαφέρουσες ταινίες που μπορεί να μην διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά οι συντελεστές τους και μόνο θα σας εγγυηθούν ταινίες που ευχαριστιέσαι να βλέπεις. 

«The Perks of Being a Wallflower»

Στις 18/10 έρχεται μια γλυκόπικρη coming-of-age κωμωδία για την απώλεια και τις άβολες στιγμές της εφηβείας. Η παραγωγή είναι της ομά