Ένας περίπατος στην Κυψέλη σε οδηγεί στα μονοπάτια του Τζέιμ Τζόις και του Χίτσκοκ, μέσω του «Μπιπ»…

12:46 20/3/2015 - Πηγή: Attiki Press

Μπορεί να έχει το όνομα της νέας εκπομπής του Θέμου, αλλά το λένε σκέτο «Μπιπ» και είναι θέατρο! mpiptheater.gr/el/

Του Γιάννη Βασιλείου

ΠΟΥ:

Πριν μερικές μέρες ανακάλυψα ένα καινούργιο χώρο στη Κυψέλη, ένα στενό μετά την οδό Κεφαλληνίας, συγκεκριμένα στην οδό Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων. Είναι στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο με το θέατρο «Κεφαλληνίας» της Αρβανίτη και το θέατρο «Κυκλάδων» του Βογιατζή. Ένα καινούριο

bar theater με φιλική και παρεΐστικη ατμόσφαιρα που σε προδιαθέτει να χαλαρώσεις πριν την παράσταση και να κουβεντιάσεις μετά. Δεν έχει την βαριά ιστορία των γειτονικών του θεάτρων, όμως, έχω την αίσθηση ότι θα αφήσει και αυτό την σφραγίδα του και θα συνεισφέρει και αυτό στην πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής, όπως έχει αποδειχτεί ότι κάνει και το Κ.Ε.Τ ( polychorosket.gr ) που άνοιξε πριν 2 χρόνια έξι δρόμους πιο πέρα!

Εκτός από τις τρεις παραστάσεις που παίζονται αυτή την στιγμή στο Μπιπ (και τις άλλες που ετοιμάζονται), στο πρόγραμμα εκδηλώσεων συμπεριλαμβάνονται αναλόγια, βραδιές αυτοσχεδιασμού, εκδόσεις, φεστιβάλ, για τα οποία μπορείτε να ενημερωθείτε στο mpiptheater.gr

TO ONOMA «Μπιπ»:

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το όνομα, το οποίο νόμιζα ότι δεν αντιλήφθηκα καλά όταν το πρωτάκουσα στο τηλέφωνο και το προσπέρασα βιαστικά. Την ανάγνωση του λογότυπου έξω από το θέατρο όμως ακολούθησε ένα αυθόρμητο χαμόγελο, καθώς μου προκλήθηκαν πολλοί συνειρμοί. Μπιπ είναι ο ήχος που βάζουμε για λέξεις που θεωρούμε πως πρέπει να λογοκριθούν… Το λογότυπο είναι σαν να σου εφιστούσε την προσοχή, πως εισέρχεσαι σε ένα χώρο που μπορεί να ακουστούν πράγματα, που μπορεί αλλού να αποσιωπούνται… Επίσης μπιπ είναι ο ήχος της κόρνας που σε κινητοποιεί ή και ο ήχος από τα σήματα μορς που εκπέμπει το μαύρο κουτί των αεροπλάνων σε στιγμές κινδύνου.

«ΛΑΣΣΥ»:

Μια ονομασία με πολλές αναγνώσεις, λοιπόν, και ένα έργο με το ίδιο χαρακτηριστικό και τον τίτλο «Λάσσυ». Ο συγγραφέας ο Ανδρέας Φλουράκης, που έχει γράψει και άλλα γνωστά θεατρικά, όπως το «Φύλλα της», «Ασκήσεις για γερά γόνατα», «Μήδειας Πατούσες», «Μπλε Μαρέν» και άλλα. Ο Φλουράκης έχει μια ιδιαίτερη γραφή. Τα έργα του είναι μια τεράστια παρτίδα σκάκι. Οι χαρακτήρες τοποθετούνται στο μαυρόασπρο δάπεδο και παίρνουν ζωή από μόνοι τους. Το παιχνίδι αρχίζει και ακολουθούν στιγμές έντασης, αμφιβολίας, φόβου και ανατροπής. Αυτά τα στοιχεία που βρίσκεις στα έργα του Χίτσκοκ. Όπως και ο μαέστρος του ψυχολογικού θρίλερ ο Φλουράκης δημιουργεί ένα τρομακτικό περιβάλλον χωρίς να δείξει αίμα επί σκηνής. Δεν στηρίζεται στο άπλετο αιματοκύλισμα, όπως στις σύγχρονες ταινίες τρόμου, αλλά στις ψυχολογικές διακυμάνσεις και εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων. Χρησιμοποιεί τα ίδια συστατικά με το διάσημο σκηνοθέτη διανθίζοντας τα όμως από τα ποπ στοιχεία των 80s, τα οποία θαυμάζει αλλά και σαρκάζει ταυτόχρονα. Η σκηνή με την αφήγηση του σκοτεινού παραμυθιού και την μουσική υπόκρουση του θρίλερ είναι αξιοσημείωτη. Το έργο καθώς εξελίσσεται προκαλεί φόβο και γέλιο συγχρόνως στον θεατή, ο οποίος δεν ξέρει αν πρέπει να ουρλιάξει ή να γελάσει. Συναισθήματα που προέρχονται από τα βάθη της καρδιάς του.

Ο Ηλίας Βαλάσης είναι απολαυστικός. Αισθάνεσαι ότι η σκηνή δεν τον φθάνει. Ειδικά στα μουσικά διαλείμματα όπου μετατρέπεται στον βασανιστή Dj χωρίς να χάνει καθόλου από τον ρεαλισμό του. Το κάνει τόσο φυσικά, όπως ρουφάει το καφέ του από την αρχή του έργου. Ακόμα και κάποιες υπερβολές έχει καταφέρει να τις εντάξει στις ιδιορρυθμίες του ρόλου του. Η Χριστίνα Χριστοφή -η οποία έχει και την σκηνοθετική επιμέλεια- παίζει επίσης ρεαλιστικά το ρόλο του θύματος, χρησιμοποιώντας όλη της τη γυναικεία πονηριά για να ξεφύγει από τον θύτη της. Ένα θύμα που ο θύτης προκαλεί να πάρει τη θέση του, δημιουργώντας ανατροπές. Καταφέρνει να αποδώσει έξυπνα τις ψυχολογικές μεταβολές στο ψυχισμό ενός ανθρώπου, ο οποίος μπορεί να είναι χειρότερος από ζώο, ενώ πριν ήτανε μάρτυρας.

Το τέλος αμφίσημο, όχι για τους ήρωες αλλά για τους θεατές, οι οποίοι βγαίνοντας από την αίθουσα αναρωτιούνται τί στάση θα κρατούσαν, αν ήταν αυτοί το θύμα ή ο θύτης. Ένα είναι σίγουρο, όλοι θα ήθελαν να τους περιμένει μια Λάσσυ στο σπίτι.

«Μόλλυ Μπλουμ»

Όταν κάποιος μπαίνει σε μια σχολή του δίνουν μερικές ντάνες βιβλία, τα οποία θα μελετήσει κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Πολλά από αυτά προσπαθούν να δώσουν μια γενική εικόνα ενός θέματος και να εισάγουν τον αναγνώστη σε ένα καινούργιο κόσμο. Το ίδιο συναίσθημα ένοιωσα όταν παρακολούθησα το έργο «Μόλλυ Μπλούμ». Ήταν σαν να έμπαινα σε ένα πρωτόγνωρο σύμπαν.

Ο μονόλογος της «Μόλλυ Μπλούμ» είναι το 18ο κεφάλαιο από τον «Οδυσσέα» του ιρλανδού συγγραφέα Τζέιμς Τζόις (1882 -1941). Η «Μόλλυ Μπλουμ» είναι η γυναίκα του ήρωα Λεοπόλδου Μπλουμ ή όπως πολύ τρυφερά τον αποκαλούσε «Πόλντυ». Πρόκειται για έναν μονόλογο, ο οποίος, όπως επισημαίνεται και στο πρόγραμμα, δεν έχει σημεία στίξης παρά μόνο κάποιες λέξεις που συνδέουν χαλαρά τις προτάσεις και τις παραγράφους μεταξύ τους. Με κεφαλαίο είναι η πρώτη και η τελευταία λέξη «YES», την οποία ο συγγραφέας, προφανώς, ήθελε να υπερτονίσει προβληματίζοντας μας.

Πρόκειται για ένα λόγο χειμαρρώδη λες και η αφηγήτρια θέλει να βγάλει όλα αυτά που έχει στη ψυχή της και τη βασανίζουν καιρό με μια ανάσα. Μέσα από αυτή την εξομολόγηση η Μόλλυ περνάει πολλές μεταμορφώσεις, όπως και ο άντρας της στο υπόλοιπο βιβλίο. Άλλοτε είναι νεαρή, άλλοτε ώριμη, άλλοτε ρομαντική ή ενστικτώδης, σεξουαλική, βωμολόχος, τρυφερή, παιχνιδιάρα, έμπειρη και από Μόλλυ γίνεται το σύμβολο του θηλυκού γένους ή και της φύσης γενικότερα.

Η Μαρίνα Σπανάκη, προσπαθώντας να αποδώσει αυτό τον χαρακτήρα θεατρικά, είχε ένα πολύ δύσκολο έργο μπροστά της, γιατί πρόκειται για ένα ιδιαίτερο πλάσμα. Το έργο της έγινε ακόμα πιο δύσκολο καθώς υπογράφει τόσο την μετάφραση όσο και τη σκηνοθεσία. Δεν ξέρω αν αυτό τη βοήθησε ή τη δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο, ώστε να αποδώσει το ρόλο, πάντως δείχνει την αγάπη της για την ποίηση του Τζόις, πάνω από την οποία έσκυψε με θαυμασμό. Αυτόν τον ενθουσιασμό μεταδίδει στο κοινό, το οποίο συγκινείται, αλλά και γελάει, καθώς ο Τζόις είναι καυστικός, ποιητικός αλλά και γεμάτος υπόγειο, ιδιόρρυθμο χιούμορ. Κάποιες αδυναμίες της ή ακόμα και κάποια παραπατήματα, καθώς προσφέρει αυτή την παράσταση σαν ορεκτικό, συγχωρούνται. Μας ανοίγει την όρεξη για να διαβάσουμε και να μελετήσουμε τον «Οδυσσέα» περαιτέρω.

Τουλάχιστον αυτή την επιθυμία μου προκάλεσε όταν γύρισα στο σπίτι. Βρήκα το βιβλίο που είχα αφήσει χρόνια στη βιβλιοθήκη, αφού μερικές φορές προσπαθώντας να το ξεκινήσω ένοιωθα να μπουκώνω, σαν να είχα ένα τούβλο μπροστά μου που έπρεπε να καταπιώ. Είναι ένα βιβλίο από 800 περίπου πυκνογραμμένες σελίδες με δυσνόητα μηνύματα και άγνωστα ονόματα. Η παράσταση με βοήθησε να καταλάβω ότι το έργο του Τζόις είναι μια τεράστια πανέμορφη λίμνη, που δεν καλούμαι να την αδειάσω ρουφώντας την, αλλά να κολυμπήσω σε αυτήν. Να χαρώ τα γαλανά νερά της κάνοντας βουτιές ανά καιρούς. Ένα μπάνιο που σε χαλαρώνει από το βάρος της καθημερινότητας και σε κάνει να βλέπεις τη ζωή πιο βαθιά αλλά και παιχνιδιάρικα. Είναι μια παράσταση που εισάγει τους αρχάριους στη σκέψη του Τζόις με επιτυχημένο τρόπο.

Τελευταίο Δευτερότριτο στις 23 και 24 Μαρτίου

Μπιπ

Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη

213-0344074

Ώρα έναρξης: 21.00

Εισιτήρια: 5, 8, 10 €

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

*Ρωμαίος &Ιουλιέτα για 2 Θησείον

Φεύγουσα κόρη Φούρνος

Interview/ Fit Βικτώρια

Ανεπίδεκτη διόρθωσης Κ.Ε.Τ.

Η χαμένη τιμή της Καταρίνας Μπλουμ bios