Η Καμεράτα American Beauty στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης

17:48 31/1/2014 - Πηγή: Attiki Press

Η Καμεράτα συναντά έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες μαέστρους, το Λουκά Καρυτινό, και μας φέρνει σε ένα μαγευτικό μουσικό ταξίδι στην αβάσταχτη ομορφιά της κλασικής μουσικής παραγωγής των ΗΠΑ. Μία μοναδική συναυλία, την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.

Μέσα στον πολυτάραχο 20ό αιώνα ο νεορομαντισμός, ο μινιμαλισμός, η συμφωνική τζαζ αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία στη μουσική παραγωγή του Νέου Κόσμου.

Τον Ιανουάριο του 1938, ο Samuel Barber έστειλε στο διάσημο μαέστρο

Arturo Toscanini το Αdagio: ένα αργό και συγκινητικό κομμάτι για ορχήστρα εγχόρδων. Ο Toscanini επέστρεψε το έργο στο σύνθετη χωρίς σχόλια. Την απογοήτευση του Barber ακολούθησε η έκπληξη όταν αργότερα έμαθε ότι ο διάσημος μαέστρος είχε ήδη απομνημονεύσει το έργο του και επρόκειτο σύντομα να το παρουσιάσει: η α' εκτέλεση έγινε στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου έτους και μεταδόθηκε ζωντανά. Το Adagio, με τη γλυκιά του μελαγχολία που εξελίσσεται σε μεγαλειώδες πάθος, έμελλε να γίνει ίσως το δημοφιλέστερο ορχηστρικό έργο του 20ού αιώνα.

Το 1948, ο περίφημος κλαρινετίστας της τζαζ Benny Goodman παρήγγειλε ένα κοντσέρτο για κλαρινέτο από τον Aaron Copland. Αν και ο Goodman άφησε την επιλογή του ύφους του έργου στην διακριτική ευχέρεια του συνθέτη, ο Copland, γνωρίζοντας ότι γράφει για έναν από τους μεγαλύτερους τζαζίστες της εποχής, χρησιμοποίησε την τζαζ ως αφετηρία. Το Κοντσέρτο για κλαρινέτο διακρίνεται από «μια υποσυνείδητη ανάμιξη popular στοιχείων από την βόρεια και νότια Αμερική» σύμφωνα με τον ίδιο τον Copland. Η γραφή για το σολίστα, άκρως απαιτητική και δεξιοτεχνική, ίσως ξεπερνούσε τις ικανότητες του Goodman, o οποίος πρότεινε μια σειρά από αλλαγές... επί το ευκολότερον. Η δυσκολία του έργου γίνεται πρόκληση σε έναν από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες του κλαρινέτου στις μέρες μας: του Σπύρου Μουρίκη.

Ο George Gershwin αποτελεί μια από τις πλέον εμβληματικές φιγούρες της αμερικανικής μουσικής: πολυτάλαντος, δεξιοτέχνης και φιλόδοξος, δημιούργησε τον απόλυτο συγκερασμό της τζαζ και της συμφωνικής μουσικής. Το Νανούρισμα (1919), είναι ένα νεανικό έργο για κουαρτέτο, που η τρυφερή του μελωδία φέρνει κάτι από τα spirituals.

Τo ραντεβού της Καμεράτα με τη μουσική του Philip Glass, ενός από τους μεγαλύτερους εν ζωή συνθέτες διεθνώς, συνεχίζεται με την υπέροχη 3η Συμφωνία (1995). Ένα έργο συμφωνικών διαστάσεων γραμμένο για 19 σόλο έγχορδα. Η δεξιοτεχνική γραφή του έργου έχει όλα τα στοιχεία του μινιμαλισμου του Glass, με κορύφωση το αριστουργηματικό αργό τρίτο μέρος, χαρακτηριστικό της γλυκιάς μελαγχολίας και της ιδιαίτερης εκφραστικότητας που διακρίνει τα αργά μέρη της μουσικής του συνθέτη.

***

Η Καμεράτα σε σύγχρονα όργανα

Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Samuel Barber

Adagio για έγχορδα op.11

Molto Adagio

Aaron Copland

Κοντσέρτο για κλαρινέτο

Slowly and expressively

Σολίστ: Σπύρος Μουρίκης, κλαρινέτο

George Gerswin