Μικρές και μεγάλες μάχες

15:57 18/9/2013 - Πηγή: Attiki Press

από τη Μαρίτα Μελέτη

Σε καθημερινή βάση όλοι μας δίνουμε τις μικρές ή τις μεγάλες μας μάχες. Μπορεί αυτές να είναι μάχες για την οικογενειακή επιβίωση (Όταν θέλουν οι γυναίκες), για την ιδεολογία (Όλα πάνε καλά) ή απέναντι στο κακό (Pacific Rim).

Pacific Rim

(Περιπέτεια, 2013, Διάρκεια: 131')

Αμερικανική ταινία, σε σκηνοθεσία Γκιγιέρμο ντελ Τόρο με τους Τσάρλι Χάναμ, Ίντρις Έλμπα, Ρον Πέρλμαν, Τσάρλι Ντέι.

Το καλοκαίρι μας αποχαιρετά, δυστυχώς, και μαζί με αυτό μας

αποχαιρετούν, ευτυχώς, και οι χολιγουντιανές ταινίες καταστροφής. Η νέα ταινία του Γκιγιέμο ντελ Τόρο αποτέλεσε μια γιγαντιαία επένδυση 200 εκατομμυρίων δολαρίων, βασιζόμενη στην ιαπωνική ποπ μυθολογία. Τα πλάσματα Καϊτζού ξεπηδούν από τα βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού σπέρνοντας τον πανικό. Οι άνθρωποι για να αμυνθούν θα κατασκευάσουν τα Γιάγκερ, γιγάντια ρομπότ, τα οποία ελέγχονται ταυτόχρονα από δυο πιλότους μέσα από μια γέφυρα νευρώνων. Η αρχική επιτυχία των νέων ανθρώπινων υπερόπλων θα εξατμιστεί πολύ γρήγορα, αφού τα Καϊτζού εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Η μοίρα θα φέρει την τύχη της ανθρωπότητας να κρέμεται από τα χέρια δύο υποτιμημένων πιλότων, που έχουν πληγωθεί ανεπανόρθωτα από την καταστροφική δράση των τεράτων.

Ο Ντελ Τόρο απολαμβάνει την επική μάχη μεταξύ των θαλάσσιων τεράτων, τα οποία απειλούν την ανθρωπότητα, και των τρομερών ρομπότ που θα συγκρουστούν μαζί τους -μια απόλαυση που μοιράζεται αβίαστα μαζί με το κοινό, ελέγχοντας απόλυτα τα τεχνικά του μέσα και αφήνοντας να διαφανεί μια πιο σοφιστικέ αντίληψη περί κινηματογραφικής αφήγησης. Δεν είναι καθόλου εύκολη η κινηματογράφηση μαχών και πόσο μάλλον όταν οι μάχες αυτές περιλαμβάνουν τέρατα. Επομένως, δύσκολα οι σκηνοθέτες τις αποτυπώνουν με πρωτοτυπία και αποτελεσματικότητα, όπως αποδεικνύουν αμέτρητα ναυάγια του παρελθόντος.

Αντιθέτως ο Ντελ Τόρο τις χειρίζεται με μαεστρία. Την ίδια στιγμή, το «Δαχτυλίδι της φωτιάς» χωλαίνει εμφανώς στην ανάδειξη του ανθρώπινου παράγοντα, που αποδίδεται άψυχα και διεκπεραιωτικά σε επίπεδο χαρακτήρων και συναισθημάτων. Ένα εξαιρετικό υπερθέαμα, αρκεί να αναγνωρίσουμε τα όριά του.

Όλα Πάνε Καλά

(Tout Va Bien) (Σινεφίλ, 1972, Διάρκεια: 95') Γαλλική ταινία, σε σκηνοθεσία Ζαν Λικ Γκοντάρ με τους Ιβ Μοντάν, Τζέιν Φόντα Ο Γκοντάρ.

Στην ταινία αυτή ο Γκοντάρ συνόψισε την ιδεολογική κρίση της αριστεράς μετά τον Μάη του ’68. Με φόντο την κατάληψη ενός εργοστασίου από τους εργάτες του, ένας Γάλλος σκηνοθέτης και μια Αμερικάνα δημοσιογράφος αναρωτιούνται αν όλα πάνε καλά στην πολιτική, την τέχνη και τις προσωπικές τους σχέσεις. Το όλο θέμα αποδίδεται ευφυέστατα με αποστασιοποίηση, σαρκαστικό χιούμορ και λίγες μαοϊκές απόψεις!

Όταν Θέλουν Οι Γυναίκες

(Et Maintenant On Va Où?) (Δραματική κομεντί, 2011, Διάρκεια: 110') Γαλλολιβανέζικη ταινία, σε σκηνοθεσία Ναντίν Λαμπακί με τους Ναντίν Λαμπακί, Λέιλα Χακίμ, Τζουλιάν Φαρχάτ. Βασισμένο στην αρχέτυπη αντιπαλότητα ανάμεσα στο μητρικό ένστικτο και στην πολεμική βαναυσότητα, η ταινία της Λαμπρακί αποτελεί μια ελεύθερη διασκευή της Λυσιστράτης.

Σε ένα απομονωμένο χωριό του Λιβάνου, μια ομάδα γυναικών προσπαθεί να κρατήσει τα μίση μακριά από την τοπική κοινωνία. Μητέρες, στην πλειονότητά τους, αποφασίζουν να προστατέψουν με κάθε τρόπο τα παιδιά τους από έναν εμφύλιο πόλεμο: κάνουν δολιοφθορές στην κεραία της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, καίνε εφημερίδες και καταστρέφουν οτιδήποτε ενδέχεται να μολύνει την ειρηνική συμβίωση. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να παραμείνει αποστειρωμένο από τη θλιβερή πραγματικότητα, με το θρησκευτικό μίσος να αρχίσει να αναζωπυρώνεται ανάμεσα στους συγχωριανούς.

Το γέλιο, το τραγούδι, ο χορός και η τραγωδία συνυπάρχουν στην ταινία, αποκαλύπτοντας τις εκφάνσεις της ζωής και την ειρωνεία της θνητότητας. Όμως, η μετάβαση στα αριστοφανικά χορικά πάνω στις έντονες δραματικές σκηνές της ταινίας γίνεται απότομα, αδυνατίζοντας την αφηγηματική δυναμική της ιστορίας και αφήνοντας το κωμικό ταπεραμέντο της ταινίας εκτεθειμένο.