Πέθανε η Φώφη Γεννηματά

12:17 25/10/2021 - Πηγή: Attiki Press

Κατέληξε σήμερα το πρωί η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, ύστερα από δύο εβδομάδες νοσηλείας στον Ευαγγελισμό.

Η Φώφη Γεννηματά έδωσε με γενναιότητα για δεύτερη φορά μάχη με τον καρκίνο, η υγεία της όμως επιδεινώθηκε ραγδαία και ταχύτατα.

Εισήχθη στον Ευαγγελισμό στις 12 Οκτωβρίου με υποτροπή της βασικής νόσου.

Η Φώφη Γεννηματά μπήκε στην πολιτική φέροντας στις πλάτες της ένα πολύ βαρύ όνομα, εκείνο του Γεωργίου Γεννηματά, ο οποίος υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του

’80. Ο πατέρας της έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από τον καρκίνο τον Απρίλιο του 1995, επτά μόλις μήνες μετά τον θάνατο της συζύγου του και μητέρας της νυν προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Κάκιας Βέργου. «Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από δεκατριών χρόνων» έλεγε πριν από ενάμιση χρόνο η Φώφη Γεννηματά.

Το 2008, στα 43 της ήρθε αντιμέτωπη για πρώτη φορά με τον καρκίνο. Κάνοντας τακτικές εξετάσεις λόγω κληρονομικού ιστορικού εντοπίστηκε καρκίνος στον δεξιό μαστό. Στη συνέχεια υποβλήθηκε σε επιτυχή χειρουργική επέμβαση στο Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν. Αμέσως μετά ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και εισήχθη στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ για να ακολουθήσει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Η τελευταία περιπέτεια της υγείας της ήταν σύντομη καθώς η ασθένεια ήταν επιθετική μην αφήνοντας στους γιατρούς περιθώρια αντιμετώπισής της. Η Φώφη Γεννηματά αφήνει πίσω της τρία παιδιά.

Φώφη Γεννηματά: Η συγκλονιστική εξομολόγησή της στην Ελεονώρα Μελέτη

Η ίδια η Γεννηματά είχε πει σχετικά σε συνέντευξή της στα «Μεσάνυχτα» και την Ελεονώρα Μελέτη το 2020: «Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Παλεύαμε όλοι… Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους δύο ανθρώπους. Ήταν μαζί από 14 χρόνων. Ήταν μια ζωή μαζί, ο ένας για τον άλλον…» είχε αναφέρει.

«Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη “καρκίνος”. Είχε καρκίνο στον μαστό. Ήταν περίπου ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Το έκρυβαν οι γυναίκες, δεν μιλούσαν. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ, ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε, να συνεχίσουμε με αγώνα, με προσπάθεια γιατί ποτέ δεν ξεφεύγεις πράγματι από αυτήν την ιστορία αλλά δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα, έχεις δικαιώματα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις Πολύ περισσότερο από πριν»…

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα

«Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμη και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει, αυτό που είμαι σήμερα είναι γιατί έχω ζήσει αυτές τις στιγμές…
Για τον πατέρα της Γιώργο Γεννηματά είχε πει: «Ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά για εμένα γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Όταν έχεις δικά σου παιδιά είναι πιο εύκολο να προχωρήσεις. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια, ιδιαίτερα όταν είναι τόσο βίαιη, τόσο άδικη, τόσο νέοι και οι δύο».
Στην ίδια συνέντευξη, είχε αναφέρει σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση για τις σκέψεις που έκανε κυρίως για τα παιδιά της που απέκτησε μετά από πολύ κόπο: «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα. Να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μην γνωρίσει το χάδι σου».

«Εμείς ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας, είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί τους κι έχουμε έντονες αναμνήσεις από εκείνους» συνέχισε. «Με έπιανε τρόμος στη σκέψη ότι τα παιδιά μου που απέκτησα με τόσο κόπο και προσπάθεια θα μεγάλωναν χωρίς εμένα» εξομολογήθηκε τονίζοντας πόσο οδυνηρό ήταν όλο αυτό.

«Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα».