Το αναπόδραστο μιας πολιτικής ανίας

17:56 11/9/2015 - Πηγή: Attiki Press

Μετά το τέλος της τηλεμαχίας των πολιτικών αρχηγών την περασμένη Τετάρτη πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν, συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των συμμετεχόντων, να το καταγγείλουν ως πληκτικό και άνευ ουσίας.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Και οι μεν πολιτικοί αρχηγοί απέδωσαν το πληκτικό της υπόθεσης στην οργανωτική του δομή, στην οποία σημειωτέον είχαν προσυμφωνήσει, οι δε πολίτες στο μηδενικό απόσταγμα της πολιτικής του ουσίας, γεγονός που καταγράφηκε και από τα ιστορικά χαμηλά τηλεθέασης που εμφάνισε.

Ανάμεσα στις δύο θεωρήσεις, προφανώς θα συνταχτώ με τη δεύτερη. Όταν οι πολίτες

έχουν πλέον κατανοήσει πως όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο, για ποιό πρόγραμμα και ποιές ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές να συζητήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί; Και κυρίως για ποιό λόγο να τους παρακολουθήσουν οι πολίτες, όταν αντιλαμβάνονται πως ο ρόλος τους δεν είναι ηγετικός, αλλά διεκπεραιωτικός; Οι γενικότητες υπερέβησαν την καθιερωμένη αντίληψη που έχουμε για τον ξύλινο πολιτικό λόγο και οι όποιες αντιπαραθέσεις κινήθηκαν ή επί προσωπικού ή επί του αμαρτωλού παρελθόντος και των ευθυνών των κυβερνησάντων κομμάτων.

Με έναν Αλέξη Τσίπρα, σκιά του εαυτού του, να θυμίζει ενοχλητικά την «Σατραπεία» του Καβάφη, μια άχρωμη Φώφη Γεννηματά, έναν αδικαιολόγητα επιθετικό Πάνο Καμμένο, έναν πληκτικά απολιτίκ Σταύρο Θεοδωράκη και τους ξεχασμένους στις αρχές του 20ου αιώνα Παναγιώτη Λαφαζάνη και Δημήτρη Κουτσούμπα, θα έλεγα πως μάλλον ο κ. Μεϊμαράκης υπήρξε ο νικητής αυτής της τραγωδίας. Κάπου διάβασα ότι εκείνο που θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον θα ήταν ένα ντιμπέιτ μεταξύ του Τσίπρα πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και του τωρινού. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Θα ήταν σαν ένα ντιμπέιτ μεταξύ του ανέφικτου οραματισμού και της πραγματικότητας.