Ενα εικοσιτετράωρο με την τραγουδοποιό Κατερίνα Κυρμιζή

18:34 7/9/2020 - Πηγή: Καθημερινή

06.00
Μπορεί το καινούργιο σινγκλ να έχει τίτλο «Στη νύχτα ανήκεις», όμως εγώ είμαι ηλιοτρόπιο, ακολουθώ τον ήλιο. Τα πουλάκια κελαηδούν «con brio». Φτιάχνω τον πρώτο καφέ και το πρόγραμμα ημέρας: «The early bird catches the worm»! Διαβάζω ειδήσεις, μηνύματα, προγραμματίζω αναρτήσεις, απαντήσεις, αποστολές. Σήμερα πρέπει να κάνω τις δεύτερες φωνές που χρωστώ και να κοιτάξω την κιθάρα που ηχογράφησε ο Νίκος (Γρηγοριάδης) χθες, γιατί πρέπει να παραδώσουμε το τραγούδι για μείξη. Αυτή η νέα

δουλειά που ετοιμάζει είναι σπουδαία, είμαι πολύ περήφανη.
 
07.30
Στην πόρτα όλοι! Χαιρετιόμαστε και ξεκινάμε ο καθένας για τον δρόμο του. Ο Νίκος και η Μυρτώ για το σχολείο. Εγώ, για την πρωινή μου βόλτα. Εμπρός καλά μου πόδια. Ολάνθιστες οι πικροδάφνες προτάσσουν όλο τους το φούξια καλημερίζοντάς με.
 
08.30
Επιστροφή. Φτιάχνω δεύτερο καφέ και μπαίνω στα άδυτα του στούντιο. Αγαπώ το editing, όπως αγαπώ να βρίσκω λύσεις στα αινίγματα που προκύπτουν όταν «πέφτει η σκιά», που λέει κι ο ποιητής, ανάμεσα στη σύλληψη και στην εκτέλεση. Πολλές φορές νιώθω πως είμαι ζωγράφος και φτιάχνω την προσωπογραφία μου με νότες και λέξεις, μήπως και καταφέρω να κατανοήσω το μυστήριο του εαυτού μου. Μου έλειψαν, όμως, και οι ζωντανές εμφανίσεις. Παλιότερα ήθελα να τραγουδάω μόνο τραγούδια μου. Πλέον δεν με νοιάζει τόσο. Επρεπε να μελετήσω χρόνια κιθάρα και να στερηθώ το τραγούδι για να αγαπήσω, να εκτιμήσω την τραγουδίστρια εντός μου, και τώρα ήρθε ο κορωνοϊός να τα απαγορεύσει όλα.
 
12.00
Πάλι πέρασε η ώρα. Δεν το κατάλαβα. Τι θα φάμε; Πάω για ψώνια. Η Μυρτώ πρέπει να φάει ψαράκι που μελετάει τόσες ώρες. Αντε να περάσει κι αυτή η χρονιά, να δώσει Πανελλήνιες. Θα καταργήσουν την Κοινωνιολογία του χρόνου. Κάθε κυβέρνηση έχει «ιερό χρέος» να μεταρρυθμίσει το εκπαιδευτικό σύστημα. Πρέπει κάποτε να σταματήσει αυτή η κοροϊδία. Σκέφτομαι στιχάκια όσο μαγειρεύω και συμμαζεύω. Σκέφτομαι πως μια γυναίκα πάντα κάνει πολύ περισσότερα. Κι αν έχει άποψη και αξιοπρέπεια, προστίθεται άλλος ένας βαθμός δυσκολίας για να αποδείξει την αξία της.
 
15.30
Μαζεύω την κουζίνα, φτιάχνω τρίτο καφέ και διαλέγω απ’ τη βιβλιοθήκη το «Για το πνευματικό στην τέχνη» του Καντίνσκι. Διαβάζω: «Η πνευματική ατμόσφαιρα ενός καλλιτέχνη μοιάζει με τον αέρα, που μπορεί να είναι και καθαρός και γεμάτος από διάφορα ξένα στοιχεία. Οχι μόνο πράξεις που όλοι βλέπουν ή συναισθήματα που εξωτερικεύονται, αλλά και τελείως κρυφές πράξεις, για τις οποίες δεν ξέρει κανείς το παραμικρό… Σκέψεις που δεν ειπώθηκαν, συναισθήματα που δεν εξωτερικεύτηκαν (πράξεις μέσα στον άνθρωπο), αυτά είναι τα στοιχεία που διαμορφώνουν την πνευματική ατμόσφαιρα ενός καλλιτέχνη». Γράφω με το μολύβι: «Πρέπει να προσέχω τις σκέψεις μου». Ακούγονται στη φωνή και στα τραγούδια μου… Ολα ακούγονται για το εξασκημένο αυτί. Εγώ, πάντως, τα ακούω στους άλλους.
 
16.30
Η ώρα της δασκάλας μουσικής. Τα απογεύματά μου είναι γεμάτα παιδιά, κιθάρα, παρτιτούρες, εξηγήσεις. «Πρέπει να “σπας” τον καρπό του δεξιού χεριού, Γιωργάκη· κάτω τον αντίχειρα του αριστερού χεριού, Δήμητρα, και παίξ’ το άλλη μια φορά σε παρακαλώ, γιατί έχω ένα πρόβλημα, το αριστερό μου αυτί έπιασε ένα λάθος, μα το δεξί όχι». Παράξενη χρονιά η φετινή. Τα μαθήματα κιθάρας μέσω τηλεδιάσκεψης, βάσανο. Πολλοί μαθητές δεν επέστρεψαν όταν άνοιξαν ξανά τα ωδεία. Με πληγώνει που διακόπτουν κι ούτε ένα «γεια». Με πληγώνει που το υπουργείο Πολιτισμού δεν θεωρεί καλλιτέχνες τους καθηγητές των ωδείων. Παίρνουμε με τόσους κόπους πτυχία και διπλώματα πολύ απαιτητικά, που όμως δεν έχουν κανένα αντίκρισμα πέρα απ’ τον κόσμο των ωδείων.
 
21.30
Επιστροφή με ανάλαφρη ψυχή. Αγαπώ τη διδασκαλία. Αγαπώ τόσα πράγματα στη ζωή μου! Κάθομαι μπροστά στο λάπτοπ. Οι «Κάκτοι» μου, αρέσουν! Χαίρομαι, μα ανησυχώ. Κάθε φορά θέλω να βάζω τον πήχυ ψηλότερα. Εχω τρία διαφορετικά πρότζεκτ στα σκαριά, πέρα από αυτά που κάνει ο Νίκος. Σκέφτομαι πόσα χρόνια μού πήρε να βρω ξανά τη θέλησή μου. Μετά «Το παιδί με την κεραία» –κι όσα είχαν συμβεί–, είχα αποκαρδιωθεί, ήθελα να τα παρατήσω. Πένθησα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό οι «Κάκτοι». Ολα τα τραγούδια, αγκάθια μαζεμένα. Μου τα ζητούν και σε φυσικό φορέα. Ποιος ο λόγος; Ετσι κι αλλιώς η μουσική είναι άυλη. Δεν έχω φετίχ με τον φορέα ήχου. Η εποχή καθορίζει φόρμα και περιεχόμενο.
 
22.30
Κοιτάζω πίνακες για έμπνευση. Με κάνει χαρούμενη το χρυσό του Κλιμτ. Γι’ αυτό διάλεξα το φόρεμα με τις παγέτες για το βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Πότε θα ’ρθεις», κι ας είναι υπερβολικό. Μου θυμίζει αυτό που φοράει η «αιώνια ερωμένη» στο «Φιλί». Πρέπει να προχωρήσω το μοντάζ. Είναι σκληρό να κάνεις μοντάζ στον εαυτό σου. Θέλει νηφαλιότητα, απόσπαση.
 
23.30
Τα μάτια μου βάρυναν, ώρα για τον «μικρό θάνατο» – τον ύπνο. Δεν συνθηκολογώ με την αθλιότητα του κόσμου. Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, αλλά δεν το βάζουμε κάτω.
 
Η Κατερίνα Κυρμιζή πρόσφατα παρουσίασε το «Στη νύχτα ανήκεις», σε μουσική και στίχους της ίδιας: το πρώτο τραγούδι-music video από το EP «Κάκτοι ΙΙ», το οποίο βρίσκεται σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.