Η σοβαρότητα εκδικείται

01:17 11/12/2013 - Πηγή: Exofitsio

Υπάρχει μια είδηση, που πέρασε στα ψιλά, όπως στα ψιλά περνάνε πολλές απ' τις ειδήσεις που είναι πολύ σοβαρές για τους ανθρώπους, χωρίς να φαίνεται η σοβαρότητά τους αν δεν βουτήξει κανείς στο καζάνι της σκέψης.
Το «Newsweek», το μεγαλύτερο περιοδικό μετά το... «Time», που είχε διακόψει τη χάρτινη έκδοσή του πιστεύοντας πως ό,τι γυαλίζει στο μάτι -σαν το Internet- είναι χρυσός, ξαναεκδίδεται σε χαρτί.

Θα ήταν ανόητος όποιος συμπέραινε απ' αυτό ότι το χαρτί νίκησε το Διαδίκτυο, ή ακόμα και πως ό,τι

είναι χαρτί, θα επιζήσει του Διαδικτύου.

Αλλά εξ ίσου ανόητος θα ήταν και εκείνος που δεν θα καταλάβαινε από την κίνηση του «Newsweek» ότι, όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα είναι ο πραγματικός κόσμος και άλλο πράγμα ο virtual. Αλλο πράγμα είναι το «διαβάζω» και άλλο πράγμα το «ξεπετάω».

Και, φυσικά, δεν μιλάει κανείς για όλα τα χάρτινα και όλα τα πλαστικά, αλλά μιλάει για τη συντριπτική πλειονότητα.

Το «Newsweek» ανακάλυψε ότι το χαρτί δεν πέθανε γιατί το αποζήτησαν οι αναγνώστες του. Και οι αναγνώστες του το αποζήτησαν γιατί τους έλειψε κάτι σοβαρό και οικείο. Οικείο, γιατί το χαρτί είναι πολύ πιο εύχρηστο από οποιοδήποτε άλλο υλικό. Πολύ πιο ζεστό.

Σοβαρό, γιατί μέσα στο χαρτί μιας εφημερίδας και ενός περιοδικού τα πράγματα είναι οριοθετημένα και όχι αχταρμάς με δεκάδες άλλα, είναι αξιολογημένα από τους δημοσιογράφους εμφανώς με τον τρόπο που προβάλλονται σε κάθε σελίδα και όχι χύμα, σ' ένα ατελείωτο σκρολ.

Τέλος, τα πράγματα στο χαρτί μιας εφημερίδας κι ενός περιοδικού απαιτούν ανάγνωση κι όχι απλώς ένα «πέρασμα», μια άρπα-κόλλα, σαν αυτό που εδώ και καιρό θεωρείται «ενημέρωση» και «πληροφόρηση», ενώ στην πραγματικότητα είναι μια ημιμάθεια, μια πιστή αντιγραφή της τηλεοπτικής ρηχότητας.

Το «Newsweek» ξαναβγαίνει σε χαρτί, γιατί δεν έχει απογοητεύσει τους αναγνώστες του, που το αποζήτησαν. Τα φύλλα, που πεθαίνουν και που πέθαναν, στη μεγάλη τους πλειονότητα αυτοκτόνησαν. Στη μεγάλη τους πλειονότητα εγκατέλειψαν, απογοήτευσαν τους αναγνώστες τους, οι οποίοι με τη σειρά τους τα εγκατέλειψαν.

Η μεγάλη κρίση που μαστίζει τον ελληνικό Τύπο δεν αποτελεί εξαίρεση. Η εφημερίδα, απ' όποιο μετερίζι κι αν βλέπει τη ζωή, είναι η φωνή των αναγνωστών της, που δεν έχουν φωνή. Οταν αρχίσει να γίνεται η φωνή μιας εξουσίας, που δεν εξυπηρετεί το λαό, τους αναγνώστες, παύει να έχει αναγνώστες.

Ο ελληνικός Τύπος στη μεγάλη του πλειονότητα προτίμησε το άρμα εξουσιών από το σεμνό κάρο του λαού. Και είδε το κάρο να ανατρέπει τιμωρητικά τα χρυσάφια που σώρευε η κολεγιά με τις εξουσίες.

Ο Τύπος, το χαρτί, τα μελάνια του, δεν πέθαναν. Πέθαναν οι υπηρέτες του λαού μέσα στον Τύπο. Περίσσεψαν οι υπηρέτες κυβερνήσεων, κομμάτων, δημόσιων υπηρεσιών, συνδικάτων, κολλητών, προμηθευτών και κυκλωμάτων.

Πέθαναν οι εμπνευσμένοι δημιουργοί και κεφαλαιούχοι, οι μορφωμένοι άνθρωποι. Και οι ελάχιστοι που υπάρχουν, δεν φτάνουν να σταματήσουν τη λαίλαπα των αγράμματων, των ημιμαθών και των θρασύδειλων, που επελαύνει και θριαμβεύει στις οθόνες.

Ομως, μέσα στο πλήθος των ανωνύμων και των ελάχιστα επώνυμων υπηρετών του Τύπου είναι πολλοί, παρά πολλοί, όσοι διψάνε, όσοι πονάνε, όσοι ονειρεύονται, όσοι παλεύουν για ένα χαρτί που να 'ναι αυτό που τόσο λείπει απ' τον κόσμο:

Η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή. Τα μάτια αυτών που δεν έχουν μάτια. Η ακοή αυτών που δεν έχουν ακοή. Και η φωτιά αυτών που κρυώνουν στην παγωνιά της αδικίας.
Μακάρι να το γεννήσουν.Ελευθεροτυπία