Η πρωτότυπη απάντηση του Αλαβάνου στην Ρεπούση για τα νεκρά αρχαία ελληνικά - Τι είπε ο Ελύτης όταν παρέλαβε το Νόμπελ

14:24 12/9/2013 - Πηγή: Dimotiko Safari

Η πρόταση της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ Μαρίας Ρεπούση για περιορισμό της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών προκάλεσε σάλο αντιδράσεων. Βουλευτές από όλα τα κόμματα και τη ΔΗΜΑΡ αντέδρασαν και σχολιάσαν αρνητικά την θέση της συναδέλφου τους, ωστόσο, ξεχώρισε η απάντηση που της έδωσε ο επικεφαλής του «Σχεδίου Β» Αλέκος Αλαβάνος....

Ο κ. Αλαβάνος, κατά τη διάρκεια ραδιοφωνικής συνέντευξης που παραχώρησε, αφού εξέφρασε την άποψη ότι

μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χροια δεν μπορεί να είναι νεκρή διάβασε απόσπασμα από την ομιλιά του Οδυσσέα Ελύτη στην τελετή απονομής του βραβείου Νομπέλ τον Νοέμβριο του 1979:

«Είναι, το ξέρω, άτοπο ν' αναφέρεται κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο άτοπο να παινά το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απαραίτητο, στο βαθμό που αυτά βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα η περίπτωση.
Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές.
Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. - χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών.
Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος 25 αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση».