O Γιώργος Παπανδρέου στο πλυντήριο Harvard

19:11 4/11/2012 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Παναγιώτα Γούναρη

  Της Παναγιώτας Γούναρη, αναπληρώτριας καθηγήτριας στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης   Σαράντα τέσσερις νομπελίστες. Τριάντα επικεφαλής κρατών ανά τον κόσμο. Ένα πανεπιστήμιο: Χάρβαρντ. Τετάρτη 17 Οκτωβρίου, ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου

μιλά με θέμα «Η Ευρώπη στο σταυροδρόμι: Η ιστορία της Ελλάδας και τι αποκαλύπτει για τα δομικά προβλήματα στην Ευρωζώνη». Δημόσια μεν η ομιλία, σε σχετικά κλειστό κοινό δε, στην πλειονότητά τους journalism fellows στο Ίδρυμα Δημοσιογραφίας Νίμαν του Χάρβαρντ. Δηλαδή, νέοι δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο που περνάνε έναν χρόνο στο Χάρβαρντ για να διδαχτούν τις «καλύτερες πρακτικές δημοσιογραφίας, αναδεικνύοντας και αναβαθμίζοντας τα δημοσιογραφικά στάνταρντς».     Μαθαίνω για την ομιλία από σπόντα, δεν έχει πολυδιαφημιστεί. Γνωρίζω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου κυκλοφορεί ανάμεσά μας από τον Σεπτέμβρη, αλλά δεν τον έχω πετύχει πουθενά. Ακούω για σεμινάρια, ομιλίες και μίνι συγκεντρώσεις στις παμπ πέριξ του Χάρβαρντ, δεν φαίνεται να ενοχλείται κανείς στην εδώ ελληνική κοινότητα.   Εδώ ο κόσμος καίγεται…   Και ενώ στην Ελλάδα ετοιμαζόμαστε για γενική απεργία, εν μέσω πλήρους εξαθλίωσης του λαού, ο ΓΑΠ μιλάει στο Χάρβαρντ για τα «δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης». Φαντασιώνομαι πολιτική παρέμβαση και στρίμωγμα, πιθανόν άνοιγμα πανό και ίσως να πέσει και κανένα σύνθημα... Ξεχνάω ότι ο ΓΑΠ παίζει «εντός έδρας», εγώ όχι. Αυτός υπηκοότητα, εγώ πράσινη κάρτα. Ποιος θα τον κοντράρει άλλωστε σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου; Οι βολεμένοι Ελληνορθόδοξοι, νοσταλγοί του Σιάκωβου, που ζουν το αμερικάνικο όνειρο με δανεικά; Οι Έλληνες φοιτητές των οποίων οι γονείς ακουμπάνε 50.000 δολάρια δίδακτρα τον χρόνο για να σπουδάζουν σε Χάρβαρντ, ΜΙΤ και άλλα ιδιωτικά πανεπιστήμια της περιοχής, ενώ η χώρα τους βουλιάζει; Ή μήπως οι Ελληνάρες που δουλεύουν 16 ώρες τη μέρα, αλλά κατηγορούν τους ομοεθνείς τους στην πατρίδα ότι είναι τεμπέληδες και καλά να πάθουν («άκου παίρνουν εφάπαξ στην Ελλάδα!», εξανίστατο τις προάλλες γνωστός μου Ελληνοαμερικάνος...). Ή μήπως θα διαμαρτυρηθούν οι απολιτίκ συνάδελφοί μου, που έχουν καλοβολευτεί στις ακαδημαϊκές τους καρέκλες, πέρα για πέρα εξαμερικανισμένοι τόσο σε νοοτροπία όσο και σε ιδέες, και πουλάνε την ελληνικότητά τους μόνο στα συνέδρια ή όταν χρειαστεί να ζητήσουν λεφτά από κανένα ίδρυμα;   Το σκέφτομαι να πάω, σιγά μην αλλάξει τίποτα ή μην ακούσω και τίποτα καινούριο. Ίσα που θα συγχυστώ. Στιγμιαία διεστραμμένη σκέψη: πώς θα είναι να κοιτάζεις στα μάτια τον βασανιστή του λαού σου; Αν τον στριμώξω, μπορεί και να κοιμηθώ καλύτερα το βράδυ. Εδώ και τρία χρόνια δεν κοιμάμαι πολύ καλά, προσπάθησα να κόψω τις ειδήσεις από Ελλάδα, αλλά δεν γίνεται.   Η… συναίνεση της Ουάσιγκτον   Ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα στο Κέμπριτζ. Βελούδινα χαλιά, μεταξωτές κουρτίνες, χαμηλός φωτισμός, βιβλιοθήκες από οξιά και ακριβοί πίνακες στους τοίχους στο Walter Lippmann