Φιλανθρωπία και αλληλεγγύη: Ένα τραγικά επίκαιρο κείμενο του Δημήτρη Γληνού

11:50 17/3/2012 - Πηγή: Alfa Vita

Ενα συγκλονιστικό κείμενο του Δημήτρη Γληνού, του μεγάλου κομμουνιστή παιδαγωγού, πρωτεργάτη του δημοτικιστικού κινήματος και κορυφαίας προσωπικότητας της πνευματικής Ελλάδα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, γραμμένο στην κορύφωση της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1932, που οδήγησε στην επίσημη πτώχευση της χώρας. Ένα κείμενο τραγικά επίκαιρο που θα μπορούσε να γραφτεί και σήμερα , παίρνοντας υπόψη βέβαια τις ιστορικές αναλογίες

αφού και τότε (όπως και τώρα) μεγάλα θύματα της κρίσης ήταν χιλιάδες παιδιά. Το κείμενο του Γληνού είναι επίκαιρο και γιατί εξηγεί την πραγματική σημασία της αλληλεγγύης του εργαζόμενου λαού και των οργανώσεων του σε αντιδιαστολή με την«φιλανθρωπία» του κράτους και των ιδιωτών. « Για να υπάρχει , της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα» έγραφε για τη δεύτερη ο Γληνός. Το γράμμα του Γληνού δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι» (τ. Νοέμβρη-Δεκέμβρη 1932, σελ. 421,422) για να ενισχυθεί η ποροσπάθεια που ξεκίνησε με πρωτοβουλία τότε του ΚΚΕ και τη δημιουργία της οργάνωσης «Παιδική Βοήθεια», το συντονισμό της οποίας είχε αναλάβει ο Γληνός. Αγγελική Φατούρου

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΓΛΗΝΟΥ

«Μέσα σ\' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο , τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προιόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλιάς με τη συντρόφισσά της , την πείνα. Και σ\' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ\' όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Τοπαιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλέβει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου., του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ\' αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.

Κι αν η μάνα μένει στο σπίτι, πού να προφτάσει ο πατέρας ν\' αντικρίσει το έξοδο για τα παιδιά με το μικρό του μεροκάματο. Κι αν δεν έχει δουλειά ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας,γιατί είναι άνεργος ή απεργός; Ξυπολυσιά και αρρώστια και πείνα και κρύο καιακαθαρσία και αμορφωσιά και βούρκος και βάσανα σωματικά και κόλαση ψυχική, είναι η μοίρα των φτωχών παιδιών. Διπλή και τριπλή εκμετάλλεψη, ξύλο καιεξαθλίωση και εξαχρείωση γεμάτη