Φθίνουσες καλοκαιρινές ιστορίες

08:58 20/10/2017 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Ανδριανή Στράνη

Η Κυρία Τούλα
Η κ. Τούλα είχε στόλο, ολόκληρο δικό της από αυτοκίνητα. Η καθημερινότητά της δεν έλκυε το ενδιαφέρον των περιοδικών. Όλα προβλέψιμα. Σπίτι, οικογένεια, παιδιά, σκυλιά, εγγόνια, όλα κομπλέ. Τα Σάββατα, η Αννέτα (γνωστή κουαφίρ της περιοχής) περιποιόταν τη περμανάντ που από νέα συνήθιζε να έχει στο κεφάλι της, επίσης και κάποιες καλές ιδέες όπως αποδείχτηκε. Χρυσός σταυρός με μπριγιάν, απαραίτητος, κοσμούσε τον περήφανο παρά τα χρόνια λαιμό της, τις Κυριακές στην Εκκλησία. Πρώτη

θέση. Υπερβάσεις δεν έκανε. Οι μοναδικές καταγεγραμμένες στο βιογραφικό της ήταν οι δεκαετίες των χρόνων στη ζωή της. Τώρα τελευταία άθελά της ξεπέρασε το προσδοκώμενο όριο των ογδόντα ετών. Μέχρι που παρατηρήθηκαν αλλαγές στις συνήθειές της. Οι επισκέψεις σε κοντινό παραθαλάσσιο σπίτι με κήπο ήταν συχνές. Στην επιστροφή πάντα κρατούσε ματσάκια δυόσμου. Κεφτέδες και γεμιστά δεν έφτιαχνε με τέτοια συχνότητα που να δικαιολογεί την ποσότητα αυτή. Σας αρέσει ο δυόσμος, βλέπω, την πείραζε η γειτόνισσα, σκεπτόμενη. Μα τι τον κάνει τόσο δυόσμο; Συχνά τα βράδια ακούγονταν χτυπήματα στο γουδί, εκεί που η γηραιά κυρία πολτοποιούσε μαζί με τον δυόσμο και την πλήξη της. Η απάντηση δόθηκε περασμένα μεσάνυχτα του Αυγούστου. Στη μεγάλη βεράντα και αραχτή στην πολυθρόνα, ακούμπησε το ποτήρι κάπως απότομα στο τραπέζι νοιώθοντας τη πικρίλα στα χείλη πιο έντονη από χθες. Πάλι δεν πέτυχε η δοσολογία, μονολόγησε κοιτάζοντας το ποτήρι με το μοχίτο, τελευταία ανακάλυψη που της έδινε χαρά. Το απέναντι μπαράκι έπαιζε χαλαρά κουβανέζικη μουσική. Buena vista social club και El Cuarto de Tula.

Οι Γύφτισσες
Τέλος καλοκαιριού. Καταμεσήμερο. Ο Μποτιτσέλης ακούμπησε το ποτήρι του στη βάρκα. Σ’ αυτή ακουμπούσε και τα όνειρά του χρόνια τώρα, στην ίδια θέση. Δεν τα ταξίδευε γιατί το απαγόρευε η θέση της. Από αβαρία αναποδογυρισμένη στα χαλίκια, ξέπνοη, περίμενε τον άνεμο να την ελεήσει με λίγες σταγόνες θαλασσινής αύρας. Από μόνη της δεν έκανε τίποτα ούτε και ο Μποτιτσέλης, όπως ήταν το παρατσούκλι του, ζωγράφος με ταλέντο, από αβαρία της ψυχής ξόκειλε κι αυτός. Εκεί ήταν που συναντήθηκαν. Συχνά την κερνούσε από τη μπύρα του νοτίζοντας το κορμί της και τη στερημένη από έμπνευση σκέψη του εδώ και καιρό. Στο τρίτο ποτήρι μπύρας τις είδε, με κλαρωτές φούστες ίσαμε το τελείωμα του ποδιού που ανεμπόδιστα έπαιζε ριγμένο στο άνετο πασουμάκι της λαϊκής. Μαλλιά πλούσια μαύρα, τραβηγμένα ψηλά με πιάστρες σε σχέδια λουλουδιών. Απιθώσανε στα χαλίκια τη πετσέτα και λύσανε τα μαλλιά. Με βιάση τίναξαν τα πασουμάκια απ’ τα πόδια. Το φουστάνι τραβήχτηκε απ’ τους ώμους και έπεσε φανερώνοντας πλούσιο μπούστο, κοιλιά ζεστή και απόκρυφα διψασμένα για νερό. Μαγιώ δεν είχαν ούτε αναλογίες μοντέλου. Καλύπτοντας με το χέρι τους τη μικροσκοπική δαντελένια επιφάνεια βούτηξαν. Το στριφογύρισμα του κορμιού τους προκάλεσε δίνη. Έξω έβραζε ο τόπος. Η θάλασσα τις κατάπιε. Στη στιγμή πετάχτηκαν στον αφρό και συνάντησαν το βλέμμα του, στην έβδομη μπύρα. Ο Μποτιτσέλης έμεινε ασάλευτος. Στη στιγμή ψαχούλεψε το βρώμικο σάκκο για χαρτιά και μολύβια. Η βάρκα μετακινήθηκε στα κανονικά της. Άρχισε να τη σπρώχνει με όλη του τη δύναμη. Καταμεσής στο πέλαο ισορροπούσε το αντάριασμα της ψυχής. Τα χρώματα έσταζαν στη βάρκα μέχρι που την κάλυψαν ολάκερη. Η αταξίδευτη πλημμύρισε. Εκείνος ζωγράφιζε, βαθιά, πολύ βαθιά μέχρι που χάθηκε. Σε κείνα τα μέρη δε τον ξανάδαν. Λένε πως καιρό μετά έγινε ντόρος στους καλλιτεχνικούς κύκλους για το αριστούργημα με τίτλο: Οι Γύφτισσες.

Στα όρια
Απομεσήμερο έφτασαν στην παραλία οι πρόσφυγες. Κοσμοπλημμύρα. Δεν χωρούσαν πουθενά στον τόπο. Η γυμνόστηθη Αγγλίδα τράβηξε την πετσέτα της για να ακουμπήσει η νεαρή μητέρα τη ριγέ πλαστική ψάθα. Εκείνη την ευχαρίστησε και έβγαλε τα απαραίτητα για το μπάνιο τους πράγματα. Ο μικρός της γιός όπως και ο μελαμψός σύζυγος βούτηξαν στη στιγμή χωρίς να περιμένουν. Η γυναίκα έμεινε στη «ψάθα» αγκαλιάζοντας με σεμνό βλέμμα όλο τον κολπίσκο. Η ματιά της, τυχαία συναντήθηκε με την ελληνίδα γειτόνισσα, που απολάμβανε δίπλα της τον Θεό Ήλιο προσφέροντας στο βωμό του κορμί λαμπάδα με μικροσκοπικό μπικίνι. Ο Θεός την είχε ανταμείψει με βελούδινο χρυσαφί μαύρισμα. Ο τόπος καιγόταν. Η νεαρή ξένη ντυμένη και σφιγμένη μέχρι το λαιμό έβγαλε απ τη μαντήλα τα ολόμαυρα μάτια της για λίγη δροσιά. Η ντόπια της χαμογέλασε και την ενθάρρυνε. Αυτή διστακτική, δεν προχώρησε για να ξεπεράσει τη παράδοση. Ο σύζυγος με το παιδί κολυμπούσαν για ώρα στα ρηχά χωρίς να την κοιτάζουν. Η κολασμένη ζέστη και το γαργάλημα του νερού στο πόδι την έπεισαν να πέσει με τα ρούχα. Τίποτα δεν την σταματούσε. Χωρίς να κοιτάζει πίσω δόθηκε στη θάλασσα και τη ζωγράφισε στο χρώμα της μαντήλας. Μια βυθιζόταν μια ανέβαινε. Τα κατάφερε και έφτασε στην πορτοκαλί σημαδούρα, το επιτρεπόμενο όριο για τους λουόμενους. Δεν το ξεπέρασε όμως. Ήταν νωρίς για εκείνη. Είχε καιρό… και πολλή θάλασσα μπροστά της. Ο παπαράτσι πίσω απ’ τις καλαμιές στο ύψωμα διέκρινε μέσα απ το φακό την απόλαυση στο όμορφο πρόσωπο.

Απαγορεύεται ο γυμνισμός
Είχε μπουνάτσα όταν το ταχύπλοο μπήκε φουριόζο στη Ψαμάθη και τάραξε τα νερά. Η παρέα των νεαρών με γέλια πήδηξε στη θάλασσα για να βγει στην ακτή. Ψυχή δεν υπήρχε τριγύρω. Ήταν μόνοι τους σε μια παραλία με λίγες κατσίκες. Πρόχειρα έστησαν τις σκηνές τους και απόλαυσαν τη φύση. Ο γυμνισμός θεωρήθηκε φυσική επιλογή στον Παράδεισο που βρέθηκε η παρέα για να χαρεί τον ήλιο από τον μακρινό Βορρά. Όταν και το τελευταίο μαγιώ κρεμάστηκε στα αρμυρίκια ακούστηκαν το κουδουνάκια απ τα κατσίκια που σε μικρή απόσταση στήλωσαν τα πόδια τους μπροστά στους πρωτόπλαστους. Ο βοσκός εμφανίστηκε τελευταίος στο πλάνο και άρχισε να κάνει περίεργα νοήματα δυσαρέσκειας για τις νεαρές που αποκάλυπταν περίσσεια τα κάλλη τους. Η γλώσσα του σώματος ήταν η μοναδική επικοινωνία καθώς προσπαθούσε να τους δείξει την κρυμμένη πίσω απ’ το δέντρο πινακίδα που έγραφε: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΓΥΜΝΙΣΜΟΣ σε συμβολική γλώσσα δείχνοντας μία γυμνή γυναίκα μέσα σε κύκλο διεγραμμένη. Από κάτω υπέγραφε η κοινότητα του νησιού. Οι νεαρές Αφροδίτες επιστρέφοντας στη χώρα ρωτούσαν με απορία για το νόημα του συμβόλου. Ο τοπικός άρχοντας σε άπταιστα αγγλικά προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Η πινακίδα είχε μείνει από παλιά και ξεχάστηκε... Την επόμενη μέρα στη ψιλή άμμο ξανασυνάντησαν την ίδια πινακίδα και τα αγόρια της παρέας είπαν στις φίλες τους γελώντας ότι η ίδια πινακίδα περπατούσε και κυνηγούσε την Εύα για να την αποτρέψει από το αμάρτημα της γυμνότητας και της ισότητας…

Τσούχτρες
Ήταν μήνας Ιούλιος στα καλύτερά του όταν περί την ογδόη πρωινή τα κορίτσια των ογδόντα Μαΐων κατέβαιναν στην παραλία. Άνετα φορέματα θαλάσσης κατά προτίμηση πετσετέ, πλατύγυρα καπέλα με κορδέλα και παπουτσάκι θαλάσσης κλειστό για προστασία. Το ραντεβού είχε δοθεί από την προηγούμενη έξω από γνωστό νυχτερινό μπαρ. Μετά τα καλημερίσματα άπλωσαν στα βότσαλα τα πράγματά τους έτοιμες να χαρούν τη θάλασσα. Η εικόνα προκαλούσε έκπληξη και γέλιο. Όλες με τριούμφ ολόσωμο μαγιό και καλσόν στο χρώμα του δέρματος. Για σέξι εμφάνιση; για να καλύπτει τις ατέλειες ή γιατί ήταν πρωί ακόμα και κρύωναν; Η απάντηση δόθηκε μπροστά στην απόλυτη ηρεμία και γοητεία του Κορινθιακού, πλημμυρισμένου εκείνες τις μέρες από τσούχτρες. Εφευρετικές οι κυρίες και για να μη χάσουν την καλοκαιρινή χαρά και διασκέδαση έπεφταν εκ του ασφαλούς στα ρηχά με καλσόν, κουβαλώντας πάντα μαζί τους και αμμωνία για ώρα ανάγκης. Στην επιστροφή παρατήρησαν το αφισάκι έξω απ το μπαρ που διαφήμιζε τη μεταμεσονύχτια εμφάνιση γνωστού τοπικού μουσικού γκρουπ κοριτσιών με το όνομα «Τσούχτρες». Οι κυρίες γέλασαν. Κατάλαβαν. Τσούχτρες, είπαν, πρωί-βράδυ. Αρχές φθινοπώρου τοπική εφημερίδα έγραφε: Φέτος ο Κορινθιακός στα καλύτερά του λανσάρισε νέα μόδα. Φορέθηκαν και ακούστηκαν πολύ τα καλσόν και οι τσούχτρες.
Ανδριανή Στράνη

Ετικέτες: Ανδριανή Στράνη