Η τάξη και η πατρίδα, του Θανάση Τσιριγώτη

04:20 14/4/2012 - Πηγή: Alfa Vita

Η σοβούσα κρίση ανατίναξε όλες τις παλιές πολιτικές συμβάσεις! Νέες συμμαχίες χτίζονται, κόμματα αμορτισέρ εμφανίζονται στο στερέωμα, παλιές συνήθειες αλλάζουν, συμπεριφορές τροποποιούνται. Oι «από πάνω» δυσκολεύονται να κυβερνήσουν όπως πριν, οι «από κάτω» δυσκολεύονται να ζήσουν «με λιγότερο ουρανό».
Δεν είναι διόλου υπερβολή αν πούμε πως «τίποτα δεν θα ’ναι όπως πριν» στο τέλος της πορείας προς την κόλαση. Αυτής της φρίκης δίχως τέλος, εκτός και αν ο Σίσυφος αρνηθεί το ρόλο του, αρνηθεί τις καθεστωτικές συμβάσεις και αποτινάξει τους βράχους και το μαρτύριό του. O Σίσυφος-λαός

ο οποίος σύρεται σιδεροδέσμιος στον παραλογισμό της σημαδεμένης κάλπης, η οποία θα κηρυχνόνταν έκπτωτη αν άλλαζε τα πράγματα. Απέναντι λοιπόν στον πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό Αρμαγεδώνα υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι.
Αυτός της υποταγής, της συναίνεσης, της δουλοφροσύνης, του νεοραγιαδισμού. Ατελέσφορος, αιματώδης, καταστροφικός. Και ο άλλος της αντίστασης, της περηφάνειας, της πάλης, της οργάνωσης. Το εργατολαϊκό αυθάδιασμα...

Oι λέξεις και το πράγμα
Oι πόλεμοι αρχίζουν με λέξεις και τελειώνουν στα πεδία των μαχών. Πριν από τους λογχοφόρους προηγούνται οι προπαγανδιστές για να σπάσουν το ηθικό των αντιπάλων και να σκορπίσουν το φόβο, το ερώτημα, τον πανικό.
O ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και οι εγχώριοι «μπάτλερ» τους, πριν ξεκινήσουν τη σφαγή έσπειραν «urbi et orbi» (σε πόλεις και χωριά) ψευτοθεωρίες, ανυπόστατα αφηγήματα, ψευτιές και σπουδαιοφανείς ­πλην κούφιες­ «αλήθειες». Λέγοντας: Παγκοσμιοποίηση αντί πόλεμος και ιμπεριαλισμός. Ισχυρή Ελλάδα αντί επαρχιώτικη, βαλκανική φλούδα. Δημοκρατική Ευρώπη αντί λυκοσυμμαχία. Ευρωπαϊκή αγορά αντί τραπεζικό κεφάλαιο. Κάτω τα συνδικάτα αντί οργάνωση των εργαζομένων. Μιζέρια αντί ταξικής αυτοπεποίθησης. Λασπολογία στην ιστορία αντί της ιστορικής περηφάνειας. Εγωισμό αντί συλλογικότητα και κοινωνικότητα. Θέλησαν να σκορπίσουν στα πέρατα της γης το συλλογικό κεκτημένο και το κοινωνικό «εμείς» και να ορθώσουν τη σημαία του ανυπόφορου «εγώ», ώστε ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νέος να νοιώθει ανυπεράσπιστος, πολιτικά άκληρος, αμνήμων, φτερό στον άνεμο.

Εμείς και οι άλλοι
Σ’ αυτό τον κατήφορο βρήκαν συνεργάτες πρόθυμους συμμάχους και ανόητους αγωνιστές. Oι πρώτοι από μέθοδο και στόχο, οι δεύτεροι από άγνοια, «ανεμελιά» και κουταμάρα. Oι πρώτοι μισούν την τάξη μας! Oι δεύτεροι μισούν την πατρίδα. Oι σκυλευτές των ΜΜΕ, ακαδημαϊκοί, οι οποίοι σιτίζονται στα κρατικά πρυτανεία, ασπόνδυλοι δημοσιογράφοι (τρόπος του λέγειν), διανοούμενοι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», διατεταγμένοι κήνσορες, πολιτικοί της πάνω τάξης, θύτες και δήμιοι που μισούν το λαό και τη νεολαία.
Από κοντά τους «εθνικιστές του κοσμοπολιτισμού», άνθρωποι οι οποίοι αγνοούν την παράδοση και θεωρούν το λαό μας παρένθεση ιστορική, διανοούμενοι που νομίζουν πως ο πατριωτισμός ανήκει στους φασίστες και πως οι πατρίδες είναι λήμμα των λεξικών, νεοαριστεροί των άταφων λέξεων και φλύαροι των αμφιθεάτρων