Ο Δ. Σαββόπουλος με τη συναυλία του Σταδίου πέρασε σ’ άλλο στάδιο

08:47 26/7/2017 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Θανάσης Τσιριγώτης

Έχει γραφτεί ότι ο καλλιτέχνης δεν ταυτίζεται με το έργο του. Αυτό είναι εν μέρει σωστό αφού δεν υπάρχει "Σινικό τείχος" ανάμεσα στο δημιούργημα και το δημιουργό του.

Σωστότερο είναι να λέμε πως υπάρχει μια σχετικότητα ανάμεσα στο προϊόν και τον κατασκευαστή του, οφείλουμε να βλέπουμε και ν' αναλύουμε τις συνθήκες παραγωγής, το γενικότερο κλίμα, το ιστορικοκοινωνικό εποικοδόμημα, κλπ. Η συναυλία του Δ.Σαββόπουλου στο Καλλιμάρμαρο στάδιο υπό την αιγίδα του SKAI-Aλαφούζου μπορεί να δώσει χιλιάδες αφορμές για σκέψεις και προβληματισμούς. Η συναυλία είχε το γενικό

σύνθημα "όλοι μαζί μπορούμε" που ήταν δυνατό να διαβαστεί έτσι ή αλλιώς. Πάντως εμείς το αναλύσαμε, γνωρίζοντας τις προθέσεις και θέσεις των Αλαφούζου-Σαββόπουλου, πως όλοι μαζί μπορούμε να συγκρουστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνηση. Δε θ' αναλύσουμε εδώ τη μόνιμη, βαθειά και απόλυτη αντίθεσή μας με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο οποίος ποδοπατά τους εργαζόμενους, δυσφημεί την αριστερά και συνεργάζεται με όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τους πολιτικούς κακοποιούς της Μεσογείου. Αυτά είναι γνωστά πράγματα.

Εκείνο που δε φάνηκε στην πολυδιαφημισμένη συναυλία είναι άλλο πράγμα. Πως κάτω από τον μανδύα της δημοφιλίας των τραγουδιστών και τραγουδοποιών και πίσω από τα δροσερά λεκτικά αεράκια, κρύβονταν το απαίσιο πρόσωπο της δεξιάς, των «μενουμευρώπη», των ρατσιστών με ανθρώπινο πρόσωπο και όλων όσων, όντες βολεμένοι με το σύστημα, μισούν τους εργάτες, το λαό και τους μετανάστες. Ο ίδιος ο οικοδεσπότης (Δ. Σαββόπουλος) επιδείκνυε, όπως κάνει συνήθως, τα βαρύτιμα παρελθοντικά τρόπαιά του. Την ΕΦΕΕ, τη Συννεφούλα, το Ζεϊμπέκικο για τον Κοεμτζή, το Λαύριο, τις αντιγραφές από τον Bob Dylan, τα σκονάκια από το δημοτικό τραγούδι και τις ευφυείς συλλήψεις του για το νεοελληνικό αφήγημα. Πάντα απ’ την πλευρά του μικροαστού, πάντα από τη σκοπιά του αντικομμουνιστή, αντικομφορμιστής στα λόγια, ένας διανοούμενος Τζ. Πανούσης που δεν έδωσε ΠΟΤΕ το παρών σε μια απεργία, δεν έβαλε ΠΟΤΕ την υπογραφή του σε μια διακήρυξη αλληλεγγύης, πάντοτε υστερόβουλος, εθνοκεντρικός, υμνητής του Κ. Μητσοτάκη. Η παραγωγή του έργου του Δ. Σαββόπουλου (ανεξάρτητα από το προσωπικό γούστο μας) δεν έχει ούτε την αριστερή επικότητα του Μ.Θεοδωράκη, ούτε την ανθρώπινη γλυκύτητα του Μ. Χατζιδάκι, ούτε την κόντρα των Λοΐζου-Λεοντή. Ήταν μια παραγωγή για να χαιδεύει με γαλιφιές και σουσουδίσματα το κυρίαρχο ρεύμα και τον «κρυμμένο ελληναρά».

Ο Δ. Σαββόπουλος ΠΟΤΕ δεν τραγούδησε και δεν έγραψε για τον λαϊκό πόνο και την αγωνία των άλλων. Και ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες που στέρεψε το «λάλον ύδωρ», αναμασά τα περασμένα κάνοντας υψηλού επιπέδου αρπαχτές, κόλλησε για λίγο στον Θ. Παπακωνσταντίνου (έναν μετριόφρονα καλλιτέχνη που τιμά το επάγγελμα του έστω ερημητικά και χαμηλότονα). Ο Δ. Σαββόπουλος με τη συναυλία του Σταδίου πέρασε σ’ άλλο στάδιο. Μπήκε μπροστά στους «όλοι μαζί μπορούμε», βάζοντας παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα της αγοράς και της αγοραίας σκέψης. Έχει μικρή σημασία αν «μαύλισε» αρκετά ονόματα απ’ το χώρο του τραγουδιού, ώστε να δημιουργήσει ένα επιβλητικό πάνθεον. Τον χώρο τον ξέρει καλά και τον χειρίζεται καλύτερα. Αυτό που φαίνεται όμως δια γυμνού οφθαλμού, είναι ότι η νεανική αμφισβήτηση του Δ.Σαββόπουλου, το κλίμα του ’60, οι επιρροές από παντού (δε μελοποίησε ούτε έναν Έλληνα ποιητή ο ναρκισσευόμενος Δ.Σ.), μετατρέπονται ραγδαία σ’ έναν αστικό οδοστρωτήρα. Πίσω από τα αστεία του Δ. Σαββόπουλου κρύβεται ο άγριος καπιταλισμός.

Ετικέτες: Διονύσης ΣαββόπουλοςΘανάσης Τσιριγώτης