Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο

14:07 18/12/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: jungle-report

Όλοι θυμόμαστε τον μαχητικό «κονφερασιέ» (όπως τον αποκαλούσαν οι «εχθροί» του ) Γ. Τράγκα, να σηκώνει το λάβαρο της αντιμνημονιακής θέσης και να ηγείται στρατιάς ταξιτζήδων (κιτρινιάρηδες τους αποκαλούσε) οι οποίοι με το μέσο που διαθέτουν, γίνονταν και γίνονται, εκόντες άκοντες, κήρυκες του φλογερού του λόγου.

Για 4 χρόνια (και παραπάνω) τα ελληνικά πρωινά γέμιζαν με λόγο αντιμνημονιακό, λόγο επενδεδυμένο με αναπαραγωγές αποσπασμάτων του The Shock Doctrine (Το Δόγμα του Σοκ) , το οποίο το

είχε φρεσκοδιαβασμένο ο εκφωνητής και το είχε καταστήσει εργαλείο αφύπνισης. Το απαραίτητο μελό έμπαινε σε καίρια σημεία, με ειδικά τονισμένο λόγο και κατάλληλο μουσικό χαλί, για την απογοήτευση που του επιφύλασσε ο φίλος του Σαμαράς, ο διάδοχος του αμερικανόθερεφτου αρμοστή του τόπου, ΓΑΠ.

Λόγια παχιά, βασισμένα σε αλήθειες, περί ύπατης αρμοστείας, περί Μέρκελ και Σόιμπλε, για τους ξένους και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Ήταν η εποχή που το «μαγαζί» ντελαλούσε την πραμάτεια του και μάζευε πελάτες. Και μάζεψε. Και πελάτες και χορηγούς.

«Ανοίξτε τα ραδιοφωνάκια, σήμερα θα σας πω πολλά…» ή «…κρατήστε σημειώσεις γιατί σήμερα θα σας πω πολλά…». Και άνοιγαν τα ραδιοφωνάκια, με πάθος μαζοχιστή, οι τελικοί καταναλωτές.

Το προϊόν πουλούσε καλά. Είχε και την αβάντα των βαρβάρων των μνημονιακών κυβερνήσεων της εξαθλίωσης και της καταστροφής. Παρηγοριά και εκτόνωση ζητούσε ο –ακόμα αμίλητος και συναινετικός στο θάνατο του- ακροατής. Άκουγε τον Τράγκα να εξαπολύει βέλη με οικεία γλώσσα, ως επί το πλείστον (ψευτο-)αγοραία, καθότι «είμαι και από το Μεταξουργείο», λες και στην Κυψέλη μιλάνε άλλη διάλεκτο και ένιωθε μία εσωτερική ανακούφιση για την ασφαλή επανάσταση που έκανε μέσα του.

Πρόστιμα από ΕΣΡ έπεσαν, αλλά μάλλον αποτελούσαν μέρος του επενδεδυμένου κεφαλαίου αφού τα προσποριζόμενα οφέλη, τόσο για τον ίδιο όσο και για τον σταθμό, ήταν πολλαπλάσια. Έτσι συνέχιζε ο παραγωγός τη δουλειά του, ανενόχλητος και με σταθερή ποιότητα προϊόντος.

Όταν κρίθηκε πως το μοσχοπουλημένο προϊόν, άρχισε να γίνεται ενοχλητικό για την κυβέρνηση, αποφασίστηκε να μπει ένα τέλος και μάλιστα με τρόπο που να προσποριστεί η κυβέρνηση την πελατεία που είχε μαζέψει ο παραγωγός, τα προηγούμενα χρόνια. ‘Ετσι τον Μάιο του 2014, το σκληρό σύστημα πέρασε στην αντεπίθεση με προειδοποιητικά πυρά την άσκηση ποινικής δίωξης για ανακριβές πόθεν έσχες του παραγωγού.

Μπήκε (κοινή συναινέσει) έτσι ένα χαλινάρι στον έως τότε, «ανεξάρτητο και αδέκαστο» Γ. Τράγκα. Ένα χαλινάρι το οποίο ήταν ήδη έτοιμο αρκετό καιρό πριν (αφού και ο ίδιος έχει αναφέρει πολλές φορές για τους επανειλημμένους ελέγχους τους οποίους έχει υποστεί) αλλά ήταν καιρός να χρησιμοποιηθεί, με περισσή δεξιοτεχνία. Ειδικά εφόσον θα μπορούσε να γίνει το προκάλυμμα μίας συνδιαλλαγής, κάτω από το τραπέζι, με οφέλη και για την κυβέρνηση που έβλεπε τις εκλογές να έρχονται αλλά και για τον παραγωγό που είχε τη λερωμένη φωλιά. Δεν είναι και λίγο ούτε και ανώφελο, να επιτύχεις προνομιακή συμφωνία με την εξουσία.

Από το κουτί της Πανδώρας

Μέσα στο καλοκαίρι του 2014, πρέπει να έγιναν οι απαραίτητες συνεννοήσεις και συνδιαλλαγές που οδήγησαν στην αναβάπτιση του παραγωγού. Από το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, ο παραγωγός επιστρέφει στο μαντρί, φροντίζοντας επιμελώς να παρουσιάσει τη μεταστροφή του, βαθμιαία και χωρίς απότομες μεταμορφώσεις, προκειμένου να αποφύγει την αποκάλυψη του. Η μεταστροφή αυτή του Τράγκα του φέρνει και άλλα οφέλη, όπως το νέο του εκδοτικό εγχείρημα –το οποίο ακόμα δεν το βλέπουμε. Ειδικά για την περίπτωση του νέου εκδοτικού εγχειρήματος θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως ο Τράγκας όταν έφτιαξε τη ΧΩΡΑ, την έφτιαξε έχοντας κατά νου, την ενθυλάκωση κρατικής διαφήμισης (όπως και έγινε) που ήταν και ο μόνος λόγος που εκδιδόταν μία εφημερίδα που πουλούσε δεν πουλούσε 1000 φύλλα. Με τις μνήμες αυτές, δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ποιο είναι το business plan της νέας εφημερίδας που λέει πως ετοιμάζει.

Συνδυάζοντας το γεγονός της μεταστροφής (καλώντας τον μεροκαματιάρη του Περάματος να συνταχθεί στην ίδια γραμμή με τον πετρελαιάρχη της Εκάλης, σε μία εξαμβλωματική «εθνική ενότητα» για την υπέρβαση του μνημονίου και της εθνικής υποταγής, με την ταυτόχρονη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά στον πρόεδρο του και τις νέες «επιχειρηματικές» του απόπειρες, δεν μπορεί κανείς να του χρεώσει αγαθές προθέσεις.

Η είδηση περί νέας εφημερίδα Τράγκα

Το φαινόμενο «Τράγκας» δεν είναι νέο, δεν είναι ασυνήθιστο. Είναι άλλη μία έκφραση του φαινομένου «έλληνες μεγαλοδημοσιογράφοι». Είναι ακόμα ένας μεγαλοδημοσιογράφος ο οποίος έχει απολέσει κάθε επαγγελματικό κώδικα δεοντολογίας, κάθε ηθική υποχρέωση που πηγάζει από την άσκηση ενός επαγγέλματος που διαπλέκεται ως έννοια, με το λειτούργημα της ενημέρωσης, για την επίτευξη μίας «αναβαθμισμένης δημοκρατίας» (που δεν τη θέλει πρώτη απ’ όλους η εκάστοτε κυβερνώσα δύναμη)

Άλλες φορές εκτελεί κατά παραγγελία θελήματα ξεπλύματος χρυσαυγιτών (βλ. Mein Tragas -Jungle report 8/4/2013) , άλλες φορές εκτελεί παραγγελίες μεταστροφής του εκλογικού σώματος (όλες οι εκπομπές του από το φθινόπωρο του 2014).

Μέρος του πάλαι ποτέ, διπόλου (Τράγκας – Κακαουνάκης ή Τραγκαουνάκης όπως είχε χαρακτηριστεί) λειτουργούσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πάντα. Ανοιγόκλεινε εφημερίδες σχεδόν μηδενικής κυκλοφορίας,("Βραδυνή",."Χώρα") όπως είχαμε και το "Καλάμι" ή ακόμα και το "Καρφί" (του Κακαουνάκη) που δεν είναι και υψηλών πωλήσεων ή επιδόσεων.Όλα αυτά, πάντα με κριτήριο το προσδοκώμενο όφελος και πάντα πρόθυμος να στηρίξει αυτόν που θα του το προσέφερε.

Κολλητός του Σαμαρά, λίαν αντιμητσοτακικός το 93 πανηγύριζε για την πτώση του «Βρυκόλακα», λίαν αντισαμαρικός (μέχρι την ανακοίνωση του νέου του εκδοτικού εγχειρήματος), άφηνε πολλές φορές υπονοούμενα για το οικονομικό αντίκρυσμα που είχε η πτώση Μητσοτάκη το 93, αναρωτώμενος για την οικονομική κατάσταση του Συμπιλίδη (τον θυμάστε;) και το πώς κατάφερε και επιβίωσε την ώρα που ήταν αποσυνάγωγος της πολιτικής και της κοινωνίας. Δηλαδή χτύπαγε το σαμάρι –τι οξύμωρο- για να μη χτυπήσει τον Σαμαρά.

Το να ασχοληθεί κανείς με τον Τράγκα, είναι κάτι σαν να διαβάζει αστυνομικό μυθιστόρημα που ξέρει από πριν τον δολοφόνο. Είναι απλά μία ασχολία για να σκοτώσει κανείς 1-2 ώρες που του περίσσεψαν και βαριέται να μην κάνει τίποτα. Και μέρες που έρχονται, καλό είναι να θυμόμαστε ποιος είναι ο καθένας.

Πηγή: jungle-report.blogspot.gr

Ετικέτες: Jungle-ReportJungle Report