Οι Ευρωεκλογές σαν… διάλειμμα για διαφημίσεις

16:54 22/4/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Αρθρογράφος: Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Η διακριτικότητα με την οποία η γερμανική ηγεσία φέρεται στην κυβέρνηση Σαμαρά, ανεχόμενη ακόμη και τη γελοία μεταφραστική λογοκρισία ανακοινώσεων της καγκελαρίας (σ.σ. η «λιτότητα» που έγινε «εξυγίανση») είναι μόνο μία από τις πολλές ενδείξεις για την προεκλογική λείανση όλων των ανοιχτών μετώπων στην Ευρωζώνη. Η ακολουθία των γεγονότων είναι λίγο-πολύ γνωστή.

Οι κυρίαρχες ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, μέσα σε δυο μήνες,

άνοιξαν κι έκλεισαν την πολύκροτη έρευνα για την τρόικα, μ’ ένα πόρισμα που σε αδρές γραμμές τη δικαιώνει ως αναγκαίο κακό. Οι υποτιθέμενες χαώδεις διαφωνίες μεταξύ Κομισιόν, Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και Ευρωκοινοβουλίου στο θέμα της τραπεζικής ένωσης εξαφανίστηκαν κι αυτές σε έναν συμβιβασμό που αποτυπώνει τη γερμανική κυριαρχία, την επιβολή μοντέλου της Κύπρου στο bail in, με το οποίο «εθνικοποιείται» η ζημιά και «διεθνοποιείται» η εποπτεία. Ο συμβιβασμός ολοκληρώθηκε προ ημερών, με ένα υποκριτικό νομοθέτημα που ενέκρινε το Ευρωκοινοβούλιο για την εγγύηση των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ. Ενώ δεν υπάρχει «ταμείο» πανευρωπαϊκής εγγύησης των καταθέσεων, τα κράτη φορτώνονται με ένα σωρό αυστηρές υποχρεώσεις για να εγγυηθούν, προσωρινά, ακόμη και καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ. Πρακτικά, οι μόνοι τελικοί εγγυητές είναι πάλι οι φορολογούμενοι που, υποτίθεται, ότι έπρεπε να «απελευθερωθούν» από το κόστος διάσωσης των τραπεζών.Τα άλλα μεγάλα ευρωπαϊκά μέτωπα που μένουν ανοιχτά, αφήνονται στη διακριτική ευχέρεια των «ειδικών»: Η ουκρανική κρίση είναι κυρίως γερμανική υπόθεση, ενώ η κρίση της Ευρωζώνης που ανατροφοδοτείται από τις ανατιμητικές τάσεις του ευρώ έχει ανατεθεί στην ΕΚΤ και στα «μυστικά» όπλα του Ντράγκι, όπως αποκαλούνται οι τεχνικές ποσοτικής χαλάρωσης και τυπώματος χρήματος.

Βιαστική διευθέτηση

Με ανάλογη βιασύνη κλείνουν και οι πληγές του ελληνικού μετώπου. Το πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε εν μία νυκτί, η σκανδαλώδης επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών έγινε υπόθεση λίγων ημερών, το ίδιο συνέβη με άλλες ιδιωτικοποιήσεις. Το Μεσοπρόθεσμο 2014-2017 θα έρθει άρον-άρον στη Βουλή (μέχρι τις 5 Μαΐου) ενώ ο ΟΔΔΗΧ προετοιμάζεται τεχνικά για «επεκτάσεις» της εξόδου στις αγορές ομολόγων, με μηχανισμούς που θα επιτρέψουν περισσότερη κερδοσκοπία εις βάρος του ελληνικού χρέους. Ένας καταιγισμός θετικών δηλώσεων από Ευρωπαίους αξιωματούχους, που μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες έβλεπαν στο ελληνικό πρόγραμμα μόνο καθυστερήσεις και αποτυχίες, καταδεικνύει την αγωνία να πριμοδοτηθεί πολιτικά η κυβέρνηση Σαμαρά.

Τι είδους «δημοκρατία»;

Η εικόνα αυτή περίπου ένα μήνα πριν από τις Ευρωεκλογές δεν είναι πρωτοφανής. Ίσα-ίσα, είναι αποκαλυπτική του είδους της «δημοκρατίας» που επικρατεί στο ευρωπαϊκό θεσμικό συνονθύλευμα. Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα- Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Eurogroup-Ecofin, Κομισιόν, Ευρωκοινοβούλιο καθορίζουν τις στρατηγικές επιλογές με βάση τον συσχετισμό ισχύος και τους συμβιβασμούς που είναι διατεθειμένη να κάνει η γερμανική ηγεμονία, ή ο πάλαι ποτέ κραταιός γαλλογερμανικός άξονας, ερήμην κυβερνήσεων και κοινωνιών. Η διαδικασία οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης είναι πολιτικά στεγανοποιημένη από λαϊκές επιρροές. Όλα τα μεγάλα διακυβεύματα επιλύονται από τους τεχνοκράτες, από τα μη αιρετά όργανα, από τα κονκλάβια των υπουργών και των ηγετών. Οι ίδιες οι Eυρωεκλογές δεν έχουν ευρωπαϊκά διακυβεύματα, οι πολίτες καλούνται να εκφράσουν απλώς τον βαθμό ικανοποίησης ή δυσφορίας έναντι της Ε.Ε., κατά κανόνα με κριτήρια εντελώς «εθνικά», αποδεικνύοντας τον διακοσμητικό χαρακτήρα της εκλογικής διαδικασίας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τελικά, οι Eυρωεκλογές λειτουργούν σαν… διάλειμμα για διαφημίσεις.

Στις ελάχιστες στιγμές που οι Ευρωπαίοι κλήθηκαν να κρίνουν κορυφαία διακυβεύματα, όπως η Συνθήκη της Νίκαιας, αυτό έγινε με πρωτοβουλία των εθνικών κυβερνήσεων και κατέληγε να προκαλεί θεσμικούς σεισμούς στην Ε.Ε. με τα «όχι» που ακολουθούσαν. Ακόμη και οι υποψηφιότητες για την προεδρία της Κομισιόν, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ευκαιρία για έμμεση τοποθέτηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών απέναντι στις ευρωπαϊκές στρατηγικές, γίνονται χωρίς προγραμματική αντιπαράθεση, εξαντλούνται σε μια ρητορική κόντρα πάνω σε ασαφείς ατζέντες. Εξού και το ευρωπαϊκό ιερατείο επιχειρεί να επιβάλει ως διακύβευμα των ευρωεκλογών τον συσχετισμό μεταξύ «ευρωπαϊστών» και «ευρωσκεπτικιστών» στο νέο Eυρωκοινοβούλιο.

Αποτύπωση του χάσματος

Φυσικά, αυτός ο περιορισμένος και συγκεχυμένος χαρακτήρας των Eυρωεκλογών, που περιορίζει δραματικά τα κίνητρα συμμετοχής, δεν τις καθιστά αδιάφορες. Κάθε άλλο. Στην παρούσα συγκυρία, μάλιστα, δίνεται η ευκαιρία μιας ισχυρής αποδοκιμασίας των πολιτικών που εφαρμόστηκαν την πενταετία διαχείρισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης χρέους, πενταετία κατά την οποία η Ε.Ε. επιτάχυνε την ολοκλήρωσή της σε αυτό που, βάσει γενετικής προδιαγραφής (Μάαστριχτ), προοριζόταν να γίνει: μια χρηματοπιστωτική, κυρίως, δικτατορία. Ωστόσο, ακόμη κι αν αυτή η αποδοκιμασία εκφραστεί με ισχυρό τρόπο, είναι απίθανο να καταγραφεί ενιαία. Πιθανότατα το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών θα αποτυπώσει το βαθύ χάσμα μεταξύ Βορρά-Νότου, την de facto διάσπαση της Eυρωζώνης. Και, προφανώς, αυτό αφορά πρωτίστως τις χώρες των μνημονίων. Το ιδεώδες θα ήταν αυτό ακριβώς το εκλογικό «διάλειμμα για διαφημίσεις» να προκαλέσει έναν θεσμικό σεισμό στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη, μια λειτουργική απορρύθμιση που θα αποσταθεροποιήσει την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα και θα αναγκάσει τις εθνικές κυβερνήσεις να κάνουν οδυνηρές, αλλά αναπόφευκτες επιλογές για τη σχέση τους με το ευρωπαϊκό συνονθύλευμα.

Πηγή: Εποχή

Ετικέτες: Γιάννης Κιμπουρόπουλος Tweet

View the discussion thread.