Παιδεία vs ιδιωτικών χορηγιών και παραπαιδείας. Μετά την απόδραση από τα μνημόνια

09:10 6/10/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Δημόσια δωρεάν παιδεία. Προστατευόμενο από το Σύνταγμα αγαθό. Δωρεάν υπηρεσία προς όλα τα ελληνόπουλα αλλά και όλα τα παιδιά που διαμένουν νόμιμα στη χώρα μας. Μοναδικός υπεύθυνος για την παροχή της Παιδείας και όλων των παρελκομένων της, ορίζεται το κράτος και κανένας άλλος. Τελεία και παύλα.

Είναι όμως έτσι; Τελευταία πολύς λόγος γίνεται για κάποιες δωρεές ή χορηγίες ιδιωτών προς κάποιες σχολικές μονάδες, οι οποίες έχουν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων κυρίως εκ μέρους σωματείων εκπαιδευτικών.

Από

την άλλη μεριά έρευνες και αναλύσεις καταδεικνύουν ότι η χώρα μας βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της Ευρώπης στις δαπάνες των οικογενειών για εξωσχολική εκπαίδευση των παιδιών, δηλαδή για παραπαιδεία.

Αυτά τα δύο φαινόμενα θέτουν σε αμφισβήτηση την αποκλειστικότητα του κράτους στην παροχή της παιδείας αλλά και την δωρεάν παροχή αυτής.

Ας προσεγγίσουμε αρχικά το πρώτο φαινόμενο, τις δωρεές και τις χορηγίες από ιδιώτες σε σχολεία. Πρέπει να γίνεται αυτό ή όχι; Ποιους κινδύνους ενέχει η αποδοχή τέτοιων δωρεών;

Ας φανταστούμε μία εικόνα. Πολυεθνική εταιρεία ρούχων δωρίζει σε σχολείο αθλητικές φορεσιές για τους μαθητές του. Τι κάνει η σχολική επιτροπή το δέχεται ή το απορρίπτει; Προσέξτε η απάντηση δεν είναι ούτε εύκολη ούτε και αυτονόητη ειδικά στις δύσκολες οικονομικές εποχές που ζούμε. Αν δεχτεί τη δωρεά, τότε αν όχι άμεσα αλλά σίγουρα έμμεσα η χορηγός εταιρεία διαφημίζεται, διότι ακόμα και αν δεν υπάρχει σήμανση με το λογότυπο της εταιρείας στις φορεσιές, σίγουρα στην τοπική τουλάχιστον κοινωνία, από στόμα σε στόμα γίνεται γνωστή η δωρεά και η εταιρεία διαφημίζεται, χρησιμοποιώντας το δημόσιο σχολείο. Αν δεν δεχτεί τη δωρεά, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος να πέσει επάνω της ο ψόγος ότι για ιδεολογικής φύσεως αιτίες στερεί από τα παιδιά καινούριες αθλητικές φορεσιές και μάλιστα κυρίως από τα φτωχά παιδιά.

Άλλες καλύτερες εποχές και σε ένα σωστό και κυρίαρχο κράτος, η απάντηση θα ήταν ευθεία και άμεση: Όχι, δεν δεχόμαστε δωρεές από εταιρείες και επιχειρηματίες, χωρίς να φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος και αν στερούμε κάτι από φτωχούς μαθητές.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που κρύβεται πίσω από την αποδοχή τέτοιων «χειρονομιών» είναι η ύπουλη καλλιέργεια κουλτούρας εμπορευματοποίησης της παιδείας με απώτερο στόχο να απολέσει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της. Πίσω από φαινομενικά αθώες δωρεές και χορηγίες ελλοχεύει ο κίνδυνος μεταβολής της στάσης της κοινωνίας απέναντι στο δημόσιο σχολείο, με την αποδοχή ότι αυτό δεν είναι και τόσο δωρεάν ούτε και τόσο δημόσιο. Για αυτό πιστεύω ότι τέτοιες ενέργειες πρέπει να αποκρούονται, τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία σημειώνεται έξαρση αυτού του φαινομένου, πράγμα που εξάπτει το συνομωσιολογικό μου ένστικτο και με κάνει να υποπτεύομαι ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή της οικονομικής ανέχειας και ένδειας του λαού, η έξαρση αυτή δεν είναι και τόσο άδολη και αθώα.

Προσέξτε όμως. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάνουμε και σε υπερβολές. Υπάρχουν και μη κερδοσκοπικά ιδρύματα και οργανώσεις, τις δωρεές και χορηγίες των οποίων, μπορεί το δημόσιο σχολείο να δεχτεί χωρίς τους παραπάνω κινδύνους. Η ιστορία άλλωστε το έχει αποδείξει. Πολλές προσφορές και χορηγίες κοινωφελών ιδρυμάτων και εθνικών ευεργετών επαύξησαν τη δυνατότητα προόδου της δημόσιας εκπαίδευσης.

Επομένως τα πράγματα κατά την γνώμη μου είναι απλά: Όχι στις δωρεές και χορηγίες στα σχολεία από ιδιώτες και επιχειρηματίες, χωρίς ενδοιασμούς και αγνοώντας τη λιγόψυχη και υποκριτική κατηγορία ότι τάχα δεν σκεφτόμαστε τα φτωχά παιδιά. Τα φτωχά παιδιά υπάρχει κράτος να τα σκεφτεί, ένα κράτος που εισπράττει τεράστιους φόρους και εισφορές από όλους τους πολίτες του και τα χρήματα είναι υπεραρκετά να καλύψουν με το παραπάνω όλες τις ανάγκες της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Μάλλον παρασύρθηκα, τα παραπάνω αποτελούν γνωρίσματα ενός πραγματικού και ανεξάρτητου κράτους και όχι ενός αποικιοκρατικού μορφώματος: Προηγείται η συγκέντρωση πλεονάσματος στον προϋπολογισμό του κράτους 3,5 % ετησίως για την αποπληρωμή του χρέους που συμφώνησε και υπέγραψε η «αριστερή» κυβέρνησή μας με τους δανειστές. Επομένως δεν περισσεύει ούτε για την παιδεία ούτε για την υγεία ούτε για τίποτε.

Ας πάμε τώρα στο δεύτερο φαινόμενο που κατά την γνώμη μου είναι πιο επικίνδυνο. Ξοδεύεται πακτωλός χρημάτων από τους γονείς για εξωσχολική εκπαίδευση πάσης φύσεως, γεγονός που καταδεικνύει την παραδοχή ότι το δημόσιο σχολείο δεν επαρκεί, δεν είναι άξιο και δεν καλύπτει τις ανάγκες μόρφωσης των παιδιών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο απαξιώνεται το δημόσιο σχολείο προς όφελος των ιδιωτικών επιχειρήσεων της εκπαίδευσης, υπό τα όμματα μάλιστα του εκάστοτε υπουργού παιδείας που κανένας ποτέ δεν έκανε κάτι ουσιαστικό για να αντιστρέψει αυτήν την απαξίωση. Μόνο μπαλώματα περί τάχα ελεύθερης πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση για να καταπολεμηθεί η παραπαιδεία, πετυχαίνοντας ακριβώς το αντίθετο: Φροντιστηριοποίηση του λυκείου και περισσότερη παραπαιδεία.

Εάν αποδράσουμε ποτέ πραγματικά από τα μνημόνια και μπορούμε να διαχειριστούμε τους φόρους των πολιτών όπως πρέπει και συμφέρει στο λαό, ένας είναι ο τρόπος, κατά την γνώμη μου, να ξαναδώσουμε στο δημόσιο σχολείο την χαμένη του αίγλη.

Να εγκαθιδρύσουμε μία υποχρεωτική δωδεκάχρονη εκπαίδευση, με πολύπλευρη μόρφωση, με στόχευση όχι μόνο την απόκτηση γνώσεων αλλά την δημιουργία κριτικής σκέψης και κοινωνικής εμβάθυνσης, με μουσική παιδεία, ξένες γλώσσες, πνευματική καλλιέργεια με εικαστικά και θεατρική αγωγή, φυσική αγωγή υπό το πρίσμα του ολυμπιακού ιδεώδους, ούτως ώστε να δημιουργήσουμε σκεπτόμενους πολίτες που θα συμβάλουν στη συνολική πνευματική και πολιτιστική ανόρθωση του λαού μας. Έτσι δεν θα μπορεί εύκολα να ξαναπέσει θύμα της άγριας εκμετάλλευσης των μνημονίων αλλά και των ανίκανων πολιτικών που μας τα έφεραν.

Με μια τριτοβάθμια εκπαίδευση στην οποία θα έχουν πρόσβαση οι μαθητές που ολοκλήρωσαν με επιτυχία την υποχρεωτική δωδεκάχρονη εκπαίδευση και όπου θα κρίνονται από την αρχή όλοι αυστηρά και θα υποβάλλονται στην βάσανο της επιλογής για παραπέρα εξειδικευμένες σπουδές και απόκτηση πτυχίου με ουσιαστική αξία και περιεχόμενο.

Αυτή κατά την γνώμη μου θα ήταν μια αληθινά δημόσια δωρεάν παιδεία που θα κρατούσε μακριά της όλες τις «αθώες» ιδιωτικές χορηγίες και δωρεές. Αυτή θα ήταν η δημόσια δωρεάν παιδεία που θα φορούσε την εθνική φανέλα με το εθνόσημο και όχι την φανέλα των χορηγών με τα σήματα για την επαύξηση της κερδοφορίας τους.

Ολυμπία Ζαραμπούκα