Περί τρομοκρατίας ο λόγος (6 ερωτήματα που δεν περιμένουν απάντηση)

10:08 10/3/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Αρθρογράφος: Κωνσταντίνος Ζαφείρης

Τώρα που κάπως μας πέρασε, προς το παρόν, η τρομουστερία με αφορμή το βιβλίο του Δ.Κουφοντίνα, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε δύο πραγματάκια γιατί στο τέλος το μονοπώλιο της βλακείας από τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα είναι το μόνο που θα έχουμε ακούσει δολοφονώντας αρκετά από τα εγκεφαλικά μας κύτταρα.

Δεν θα πω τίποτα για βασικές αξίες του διαφωτισμού, όπως η ελευθερία του λόγου που σκόπιμα αγνοούνται αλλά θα επικεντρωθώ στο περιβόητο ζήτημα της τρομοκρατίας.

Ένα βιβλίο ήταν αρκετό για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και για ακόμη μία φορά οι κρατούμενοι της 17Ν να παρουσιάζονται σαν κοινοί, στυγνοί δολοφόνοι. Οριακά παρουσιάζονται ως ψυχοπαθείς, όπως έλεγε και ο Πρετεντέρης, που γεννήθηκαν για να δολοφονούν, άνθρωποι που δε μετανοούν για τα εγκλήματα τους… Ναι, γιατί ακριβώς οι πρακτικές τους δεν μπορούν να αιτιολογηθούν απλά ποινικά, γιατί ακριβώς όσο και αν φοβούνται να το ακούσουν και όσο και αν διαφωνούμε με τα τελικά αποτελέσματα τους είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ!

Η τρομοκρατία λοιπόν ως μια λέξη με ασαφές αλλά και έντονο συναισθηματικό φορτίο αντιμετωπίζεται ή μάλλον χρησιμοποιείται κατά το δοκούν και συμφέρον της περιόδου, πάντα υπό την επήρεια κάποιας πολιτικής σκοπιμότητας.

1) Πόσο «πολιτική» είναι μια τρομοκρατική πράξη;

Αρχικά, η τρομοκρατία αποτελεί μια, σίγουρα, πολιτική πρακτική που αναπτύσσεται παράλληλα με την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Για να περάσουμε στο διαχωρισμό και άρα ορισμό της τρομοκρατίας και πιο συγκεκριμένα την τρομοκρατία που έχουμε γνωρίσει κυρίως στο δυτικό κόσμο ,( υπάρχουν πολλοί αστερίσκοι για το θρησκευτικό φονταμενταλισμό) ανάμεσα στις διάφορες πρακτικές πολέμου, υπό τη σκέψη ότι «πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» όπως έλεγε και ο Κλάουζεβιτς αλλά και του ορισμό της πολίτικης πρακτικής σύμφωνα με τον Πουλατζά ως «πρακτική που αποσκοπεί στο μετασχηματισμό ή τη διατήρηση της ενότητας ενός κοινωνικού σχηματισμού στο μετρό που έχει ως σημείο πρόσκρουσης, στρατηγικό στόχο τις πολιτικές δομές του κράτους» χρειάζεται να κάνουμε την εξής παραδοχή: ότι η τρομοκρατία ως μία πολεμική και άρα πολιτική πρακτική, αποτελείται από πράξεις που εξυπηρετούν κάποιο πολιτικό σχέδιο , και δεν αφορούν μεμονωμένα περιστατικά που ως βάση έχουν ψυχολογικούς και ατομικούς παράγοντες.

Και λέω κυρίαρχα γιατί στο «τόξο» της τρομοκρατίας, ακριβώς λόγω του ασαφούς συναισθηματικού φορτίου που φέρει, πολλοί βάζουν και περιστατικά ατομικής βίας που δεν εξυπηρετούν κάποιο πολιτικό σχέδιο αλλά αφορούν άτομα ψυχολογικά διαταραγμένα.

Όχι, στην τρομοκρατία δεν υπάρχει ούτε παρθενογένεση ούτε μεμονωμένα, ατομικά, περιστατικά. Υπάρχουν κοινωνικά αίτια και ο νόμος της φυσικής ότι όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Υπάρχουν πολιτικές επιλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι η ανάπτυξη της τρομοκρατίας πάει χέρι χέρι με το βάθεμα των κοινωνικών ανισοτήτων και ενίοτε με την αύξηση των διάφορων μορφών αυταρχισμού και του διάχυτου αισθήματος κοινωνικής αδικίας .

2) Μπορεί το μονοπώλιο της νόμιμης βίας από το κράτος να απαλλάσσει τις πράξεις του από τον χαρακτηρισμό τους ως τρομοκρατικές;

Θεωρητικά ναι, καθώς το κράτος είναι ο μόνος που μπορεί να νομιμοποιείται θεσμικά να ορίζει τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους. Πρακτικά, όμως, θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πετάξουμε την προσπάθεια ορισμού της τρομοκρατίας σε ότι δεν αφορά την κρατική τρομοκρατία. Να θυμίσω ότι η λέξη τρομοκρατία χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από την «επαναστατική» κυβέρνηση του Ροβεσπιέρου «Η τρομοκρατία δεν είναι άλλο από την άμεση αυστηρή και άκαμπτη δικαιοσύνη» έλεγε ο Ροβεσπιέρος, κάπου εκεί το 1775.

3) Τι είναι λοιπόν η τρομοκρατία;

Η τρομοκρατία, λοιπόν, αν μπορούμε να δώσουμε έναν ορισμό, είναι μια βίαιη, πολιτική πράξη, που δεν υπακούει στους κανόνες πολέμου και επιδιώκει μέσα από την δημιουργία μεμονωμένων πολιτικών γεγονότων να λειτουργήσει ως επιταχυντής ή παράγοντας υλοποίησης ενός απώτερου σχεδίου. Τώρα το ποιανού είναι το σχέδιο και τι στόχο έχει δεν έχει καμία σημασία.

4) Ποία η σχέση τρομοκρατίας και βίας;

Αναφερόμενος στην τρομοκρατία ως βία θα ήταν αφελές να αναφέρομαι μόνο την άμεση βία, και να αφήσω όλες τις άλλες τρομοκρατικές μορφές βίας ως πρακτικές εξαναγκασμού. Ακόμα και αν τρομοκρατείς με το «φάντασμα» της τρομοκρατίας για να αποπροσανατολίσεις, να καταστείλεις, να προκαταβάλεις, να κανιβαλίσεις (και ξέρετε αυτά δεν γίνονται με ροδοπέταλα…) τότε δεν μπορεί να οριστεί αλλιώς η πρακτική σου, δεν πάει να είσαι το κράτος. ο Βενιζέλος , ο Σαμαράς, ο Πάπας και όποιος θες. Υπάρχει η τρομοκρατία που ως στόχο έχει να τρομοκρατήσει την κοινωνία και αυτή που ως στόχο έχει να τρομοκρατήσει αυτούς που τρομοκρατούν και τελικά καταστείλουν και περιορίζουν την κοινωνία. Η αμεσότητα της βίας δε διαφοροποιεί τους σκοπούς και το αποτέλεσμα.

5) Έχει αποτέλεσμα η «αντισυστημική τρομοκρατία»;

Το αν έχει αποτέλεσμα το έχει αποδείξει η ιστορία. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό των Ερυθρών ταξιαρχιών

O Ρενάτο Κούρτσιο στέλεχος των Ε.Τ. αναφέρει μετά τη σύλληψη του ότι «.Έπρεπε να χτυπήσουμε το ερπετό στο κεφάλι του. Να ανεβάσουμε το επίπεδο του αγώνα μας θέτοντας στο στόχαστρο κατευθείαν την πολιτική εξουσία. Δηλαδή τις κεντρικές αρθρώσεις του κράτους και την αίθουσα ελέγχου που βρίσκονται οι Χριστιανοδημοκράτες.» Η ενέργειες τους προσπάθησαν να χτυπήσουν το «κεφάλι του ερπετού». Δεκάδες απαγωγές και δολοφονίες βιομηχάνων, δικαστών δημοσιογράφων, πολιτικών με αποκορύφωμα τη δολοφονία Μόρο, προέδρου του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, οι Ε.Τ. πίστευαν ότι αποδομούν το κράτος.

Ειδικά στην υπόθεση Μόρο, που ήταν και η πιο εντυπωσιακή και σηματοδοτεί και επί τις ουσίας το τέλος τους, πίστευαν ότι χτύπησαν επιτέλους τον «εγκέφαλο του ερπετού». Αυτό ήταν το τελικό σημείο της πορείας τους. Η αδυναμία να καταλάβουν και να χτυπήσουν το κέντρο του κράτους τη στιγμή που είχαν στα χέρια τους «το νούμερο ένα» τον Α.Μόρο αρχίζει να κλονίζει το ιδεολογικό και θεωρητικό τους υπόβαθρό που φαίνεται ότι είναι τουλάχιστον ανεπαρκές. Οι Ε.Τ. εξαφανιστήκαν όχι γιατί συνελήφθησαν από την αστυνομία, αλλά γιατί κατάφεραν οι ίδιοι να καταρρεύσουν το ιδεολόγημα τους μέσα από την πρακτική απόδειξη του αδιέξοδου αποτελέσματος της πρακτικής τους. Η ιδέα ότι μακριά από την κοινωνία μια ομάδα πεφωτισμένων μπορεί να αποκαταστήσει, ως άλλος Ζορό, την κοινωνική αδικία δείχνοντας τον δρόμο για κοινωνικούς μετασχηματισμούς.

6) Πότε θα σταματήσει η πολιτική μεταχείριση του τι ορίζεται ως τρομοκρατία;

ΠΟΤΕ

Αυτά τα λίγα λοιπόν για να μην καούν κι άλλα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Η 17Ν και ο Κουφοντίνας είτε μας αρέσει είτε όχι καταδικαστήκαν για τα ποινικά τους αδικήματα κρίθηκαν και κρίνονται για αυτά και όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, οι ιδέες τους δεν μπορούν να ποινικοποιηθούν γιατί δεν είναι τίποτα περισσότερο από αποτέλεσμα ενός συστήματος που, από τη φύση του καταπιέζει, αδικεί, και τρομοκρατεί… Αν θέλουμε λοιπόν να λύσουμε το πρόβλημα της τρομοκρατίας πρέπει να δούμε τη γενεσιουργό αιτία του! Να δούμε και να κρίνουμε επιτέλους το δάσος και όχι το δέντρο που γέννησε…

Ετικέτες: Κωνσταντίνος ΖαφείρηςτρομοκρατίαΔημήτρης Κουφοντίνας17Ν Tweet

View the discussion thread.